Θα γράψω κι εγώ το σεντόνι μου, αν και ξέρω ότι πιο πολλοί δεν θα το διαβάσουν. Ας ελπίσω όμως ότι θα υπάρξει ανάγκη στις παρέες επιτέλους να συζητηθούν ανοικτά και πέρα από ταμπέλες αυτά που με (μας) απασχολούν..........................
Με αφορμή την ανεπαρκεια του κρατικού μηχανισμού στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες και την παντελή απουσία του κράτους από την οργάνωση και τον έλεγχο ασφαλείας κάθε υποδομής της χώρας (που είναι διαχρονική πρέπει να το παραδεχτούμε), αρκετοί φίλοι τα βάζουν με τον κόσμο που ψήφισε το κυβερνόν κόμμα.
Όπως τα έβαζα κι εγώ το 2015, όταν έλεγα "που πήγε το 62% του ΟΧΙ"... Σήμερα όμως νομίζω πως έχω βρει όχι μόνο στο μυαλό μου, αλλά και μέσα μου μιαν απάντηση: Ο κόσμος πείθεται από τον φαινομενικά ισχυρό, όταν βρεθεί σε σοκ ( Το δόγμα του Σοκ της Ναόμι Κάμπελ , συγνώμη Κλάιν, να μην κάνω το λάθος του "φωστήρα" που κι εγώ εμπιστεύτηκα κάποτε)
Μέσα σε αυτό το σοκ από το 2015 μέχρι το 2019 ο κόσμος περίμενε από τον φαινομενικά ισχυρό, να αντισταθεί, έστω σχετικά στα επιβάλλομενα μέτρα φτωχοποίησης, έξωθεν και εσωτερικώς από τα "τσακάλια που περιμένουν να αρπάξουν τα αποφάγια". Ο "ισχυρός" δεν τα κατάφερε. Ακόμα περισσότερο αρκετά μέλη της ηγετικής του ομάδας φαίνεται να συναγελάστηκαν με ορισμένα "τσακάλια".
Και βέβαια ήταν "βασιλικότερος του βασιλέως" με εκείνα τα αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα. Έτσι έπαψε να είναι ο πρώτος ισχυρός ... Ταυτόχρονα αυτός παγίωσε την αντίληψη ότι βαθειές αλλαγές δεν γίνονται. Ας έχουμε έναν "ευαίσθητο", "δίκαιο", αποτελεσματικό με τα μέτρα και τα σταθμά του συστήματος.. ( Σε αυτό που πάει να χτίσει τώρα και ο Κασελάκης). Βοηθούσης όμως και της συγκυρίας (χαλάρωση πολιτικών λιτότητας λόγω κόβιντ), η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε πρώτο επίπεδο τα κατάφερε καλύτερα. Το είδα μέχρι στιγμής και δίπλα μου: Οι φτωχοποιημένοι πενηντάρηδες φίλοι μου βρήκαν έστω ένα μεροκάματο πείνας, ενώ πρώτα δεν είχαν ούτε αυτό. Δεν ξέρουν τους μακροοικονομικούς κύκλους του Καπιταλισμού, που όταν πιάσεις πάτο, θα αρχίσεις να ανεβαίνεις και από το 0 στο 0,5 και θα σου φαίνεται τρομερή πρόοδος, γιατί είχες συνηθίσει μια δεκαετία συνεχούς πτώσης...Όμως και όλη η προπαγάνδα του κυβερνώντος τσίπριζα , ότι πρέπει να "συμβιβαστούμε με το κλουβί μας", συνέβαλε.
Σήμερα, δεν φαίνεται να υπάρχει, ή δεν παρουσιάζεται επαρκώς μιαν εναλλακτική πρόταση .
Έτσι και αυτοί που τους αφορά η αλλαγή απέχουν.
Η "επιτυχία" του Μητσοτάκη δεν απέχει πολύ από τα ιστορικά κάτω όρια των διαχρονικών ποσοστών της συστημικής δεξιάς (+-40%) . Αυτά είχε η ΝΔ όταν έχανε τις εκλογές παλιά. Σε ένα πολιτικό παιγνίδι στα όρια του συστήματος αυτό δεν θα αλλάξει εύκολα. Πάντα θα υπάρχουν συντηρητικοί πολίτες.
Αυτό που είναι ενοχλητικό είναι το ποσοστό της άκρας δεξιάς. Που προέρχεται εν πολλοίς από χαμηλά οικονομικά στρώματα. Γιατί αυτοί βρίσκουν έκφραση στα αντισυστημικά μεν, επικίνδυνα "νεφελώματα " δε του φουνταμενταλισμού ή του φασισμού? Μήπως γιατί η λεγόμενη κεντρο-αριστερά απέδειξε ότι ουσιαστικά δεν θέλει να τα βάλει με το σύστημα, έστω και μερικώς και παραμένει στα επικοινωνιακά επιφαινόμενα στα οποία κερδίζει ακόμα ο Μητσοτάκης?
Η υπάρχουσα Αριστερά φαίνεται να μην μπορεί να τα βάλει με το σύστημα. (Τουλάχιστον στην ιστορική της αναφορά και συνέπεια, είτε μετριοπαθής, είτε επαναστατική. ) Και λέγοντας "να τα βάλει ο κόσμος" δεν είναι χαζός.. Ξέρει ότι δεν γίνονται οι αλλαγές χωρίς κόστος και χωρίς χρόνο .. Η λεγόμενη αριστερά δεν μπορεί να κάνει ουσιαστικά ρήγματα πέρα από τα όρια της συμβολικής διαμαρτυρίας σήμερα.
Όταν μπορέσει να το κάνει έστω με λίγο, αλλά αποφασισμένο κόσμο, έστω "στα σημεία", τότε θα έρθουν και μεγαλύτερα τμήματα λαού κοντά της.
Για να βρει αυτόν τον κόσμο, χρειάζεται να συζητήσει δυο τρία κεντρικά ζητήματα που αποφεύγει να τα συζητήσει σε βάθος, ή χαώνεται σε - ισμούς:
1. "Τι είναι απλή επιβίωση σήμερα και τι ελεύθερη κοινωνική ζωή. Και πως θα αφήνουμε σιγά - σιγά την ασφάλεια της απλής επιβίωσης για να ρισκάρουμε για την ουσιατική ζωή;"
2. "Τι είναι κοινά αγαθά σήμερα και γιατί δεν μπορούμε να τα υπερασπιστούμε; Μήπως γιατί φοβόμαστε ότι θα χρησιμοποιηθούν για καταπίεση; "
3. "Τι είναι δημοκρατία σήμερα και πως μπορεί να λειτουργήσει σε ένα κόσμο που η τεχνολογία μας κάνει όλους μια συμπαντική οχλαγωγία και έρμαια παιχιδόμορφων εξουσιαστών; Πως οι πολλές δυνατότητες όμως που παρέχει, θα συμβαδίζουν με πραγματικές, απτές κοινότητες αλληλεγγύης, επικοινωνίας και κοινής παραγωγής και απόλαυσης αγαθών ; "
Μπορεί να φαίνεται πολύ θεωρητική η κουβέντα και άκαιρη. Αλλά το 2011 με 2015, που εκ των πραγμάτων τουλάχιστον ήταν μια εποχή ταυτοτικών μετακινήσεων, αυτό πάθαμε: Χαμένοι ο καθένας και κάθε μια σε οργανωμένους και χαλαρούς -ισμούς, δεν είχαμε το μυαλό να καταλάβουμε πως μας χειραγωγούσαν ακόμα και στην αντίδραση μας, τα πολύ καλά οργανωμένα think tank της παγκόσμιας καπιταλιστικής δικτατορίας (Δεν το λέω συνομωσιολογικά το τελευταίο, αλλά δομικά).
Έγραψα πάλι το δικό μου σεντόνι. Μπορεί πολλοί να μου την πέσουν για τη χαλαρότητα των όρων , τα ελλειπτικά επιχειρήματα, τα λογικά άλματα. Αλλά δεν θα αλλάξει κάτι , αν δεν αρχίσουμε να συζητάμε σε βάθος. Πάντα προηγείται η αναζήτηση και μετά η συστηματοποίηση (που πάντα είναι προσωρινή, αν δεν έχει γίνει δικτατορία ...)
