Με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί ο κόσμος την διαρροή ραδιενέργειας του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκοσίμα στην Ιαπωνία.
Κάποτε, η πραγματικότητα μετατρέπεται σε τραγική ειρωνεία, ακόμα πιο "κορυφαία" και από τα έργα μεγάλων δραματουργών: Στην Ιαπωνία -δυστυχώς- χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά επιχειρησιακά με σκαιό τρόπο (όπως σε κάθε πόλεμο, "πατέρα πάντων") η πυρηνική ενέργεια. Η ίδια χώρα και μια πόλη με την ίδια κατάληξη με την μαρτυρική Χιροσίμα, θα γίνει μάρτυρας των κινδύνων που ενέχει η μεγάλη αυτή δύναμη, ακόμα και για "ειρηνικούς σκοπούς"….
Εδώ δεν χωρά καμία αμφιβολία: Η Ιαπωνία είναι ίσως η περισσότερο τεχνολογικά εξελιγμένη χώρα κι ο σεισμός -ακόμη και αυτού του τεραστίου μεγέθους- δεν είναι εκτός των πιθανοτήτων για αυτή την περιοχή. Άρα, βάσει των δεδομένων, έχουμε μια κατάσταση, όπου υπάρχουν όλα τα γνωστά στο ανθρώπινο μυαλό μέσα για προληφθεί το κακό και η δυνατότητα ταχείας παρέμβασης ώστε αυτά να χρησιμοποιηθούν. Κι όμως... Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τίποτα δεν είναι δεδομένο... (Φανταστείτε τώρα, Ακουγιού ή Κοζλοντούι…)
Το θέμα αναγκάζει την ανθρωπότητα να αναθερμάνει "τα εργαλεία" του ηθικού της προβληματισμού, είτε θρησκευτικής, είτε φιλοσοφικής βάσης (βλέπετε λ.χ. την άμεση αντίδραση του Οικουμενικού Πατριάρχη). Πολύ πιο άμεσα όμως θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει από το πολιτικοκοινωνικό πεδίο. Η απειλή της οικολογικής καταστροφής συνδέεται με την ενεργειακή κρίση και η ενεργειακή κρίση είναι κομμάτι της ευρύτερης οικονομικής (μαζί με αυτήν στην παραγωγή τροφίμων αλλά και την παροχή κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία).
Αναμφισβήτητα η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς συνδέεται με τον αναπτυξιακό δυναμισμό του 20ου αιώνα, αλλά φαντάζει περισσότερο αναγκαία τώρα , που "η οικονομία των υδρογονανθράκων" (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κλπ) γίνεται μέρα με τη μέρα πιο προβληματική . Κάτι τέτοιες ιστορίες σαν τη Φουκοσίμα, μας χτυπάνε το καμπανάκι, ότι δεν μπορούμε "να μηδενίσουμε το ενεργειακό μας κοντέρ" χωρίς δραματικές συνέπειες, χρησιμοποιώντας "από μηχανής θεούς" όπως η πυρηνική ενέργεια.
Αλλά γιατί είμαστε τόσο αδηφάγοι, ενεργειακά; Μήπως για να παράγουμε χιλιάδες προϊόντα, τα οποία ουσιαστικά δεν τα χρειαζόμαστε -τουλάχιστον όχι στην ποσότητα και την συχνότητα με την οποία τα χρησιμοποιούμε- δημιουργώντας μάλιστα πολλά απορρίμματα, τα οποία γίνονται και αυτά ένα ενεργειακό πρόβλημα με την σειρά τους.
Χρειαζόμαστε "καθαρή" διατροφή, ίσως κατά πολύ λιγότερη σε σχέση με το πάρτυ βιομηχανικών τροφών της Δύσης που στοχεύουν στην ηδονή του ουρανίσκου και όχι στην ανάπτυξη του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος χρειάζεται Υγεία, Παιδεία, Ποιοτική Επικοινωνία, Δημιουργικότητα, Ισορροπημένες Σχέσεις και αυτά μπορούν να "παραχθούν" με λιγότερη ενέργεια!
Θα μου πείτε ότι η εξοικονόμησή της, με στόχο την περιβαλλοντική ισορροπία έχει εξελιχθεί σε ολόκληρη επιστήμη.. Ναι, αλλά οι εφαρμογές της δεν μπορούν να αποκτήσουν έναν θεμελιακό χαρακτήρα, που θα συνιστά ειρηνική επανάσταση, σε μια παγκόσμια κοινωνία με πολλαπλά ρήγματα σαν την σημερινή..
Ας πούμε, ο μεσοαστός στην Ευρώπη έχει την οικονομική δυνατότητα της φιλικής προς το περιβάλλον διαβίωσης, χωρίς να χάσει σε τίποτα το υψηλό επίπεδο κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών. Όμως ακριβώς αυτό το οικονομικοκοινωνικό του στάτους του Ευρωπαίου μεσοαστού, στηρίζεται στην ύπαρξη χωρών σαν την Ινδία και την Κίνα, οι οποίες παράγουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά και στην χρήση της πυρηνικής ενέργειας, ακόμα και χωρίς τα υψηλά στάνταρντ που υπήρχαν στην Ιαπωνία και κατέπεσαν…
Με λίγα λόγια, όταν οι ανθρώπινες ανάγκες διαμεσολαβούνται από το χρήμα και τις "αγορές" στο βαθμό που αυτό γίνεται σήμερα , ο προφητικός "καβαλάρης" της αποκάλυψης, μας πλησιάζει…
Αλλά το τελευταίο θα γίνει, αν πραγματικά έλθει "το τέλος της Ιστορίας", όπως προσπάθησε να "προφητεύσει" ο Ιάπωνας νεοφιλελεύθερος διανοητής Φουκογιάμα , αλλά μάλλον η Φουκοσίμα, μαζί με χιλιάδες άλλα στοιχεία τον διαψεύδουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου