https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/417207_piso-apo-tis-grammes-mias-pseydoanamorfosis
Το επίδικο είναι ο ολοκληρωτικός
έλεγχος της Πρόληψης των Εξαρτήσεων
Σε αρκετές τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις της διοίκησης του ΟΚΑΝΑ, ανάμεσα και σε αυτές και από το βήμα της «Πανελλήνιας Συνδιάσκεψης Φορέων για τα Ναρκωτικά και Άλλες Εξαρτήσεις 2023» (12-14/12/23) εκφράζονται δυσαρέσκειες για τις παρεχόμενες υπηρεσίες , την αποστολή και τον συντονισμό του έργου των Κέντρων Πρόληψης.
Είναι εμφανές το επίδικο για
κάποιον προσεκτικό παρατηρητή: Η σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση Βαρτζόπουλου για την
αντιμετώπιση των εξαρτήσεων, τουλάχιστον
για την τομέα της Πρόληψης, αποσκοπεί στον απόλυτο έλεγχο από κάποιο συγκεντρωτικό κλειστό team της απολύτου εμπιστοσύνης της κεντρικής εξουσίας της
φυσιογνωμίας, του λόγου και των πρακτικών των Κέντρων Πρόληψης, γι’ αυτό
«πέφτει λάσπη στον ανεμιστήρα».
Βέβαια αυτό δεν είναι εύκολο, διότι:
1.
Οι επιστημονικές αρχές και μέθοδοι των Κ.Π. έχουν προκύψει διαλεκτικά με
τις τοπικές ανάγκες, μέσα από μια ριζωμένη σχέση με τις κοινωνικές ομάδες των
περιοχών και επισταμένη παρατήρηση και
έρευνα των τοπικών συνθηκών.
2.
Οι επιστημονικές αρχές και μέθοδοι των Κ.Π. είναι σε διάλογο με τα διεθνή
και ευρωπαϊκά εγχειρίδια και πρωτόκολλα . Ανατροφοδοτούνται διαρκώς από τα
αποτελέσματα της δράσης τους και
εξάγονται συνθετικά με κάθε δι-επιστημονική μεθοδολογία .
Θεωρούμε ότι
όλος αυτός πλούτος επιχειρείται να στενέψει για ταιριάξει σε επικοινωνιακές
τακτικές μιας τεχνοκρατικά πλαστής "επιτελικότητας”.
Ρωτάμε λοιπόν ευθέως την πολιτική ηγεσία του υπουργείου υγείας και την διοίκηση του ΟΚΑΝΑ:
· Διαφωνείτε με το κεντρικό
σκοπό των Κέντρων Πρόληψης που είναι
η ευαισθητοποίηση, ενεργοποίηση και συντονισμός
κάθε τοπικής κοινωνίας για συνολική δράση γύρω από το πρόβλημα των Εξαρτήσεων;
Δράση όχι μέσα από έναν
επικαιρικό και τρομολαγνικό λόγο, αλλά με την στροφή στις κοινωνικές και
ψυχολογικές αιτίες που δημιουργούν τις
εξαρτήσεις και τις διαταραχές. Με την ενεργό συμμετοχή και την αγωνιστική παρουσία της
Κοινωνίας και όχι στον ρόλο του παθητικού αποδέκτη.
· Διαφωνείτε με τον συντονισμό της
συνεργασίας μεταξύ όλων των τοπικών θεσμών από τα αφοσιωμένα στην δουλειά τους
στελέχη πρόληψης που λαμβάνουν πρωτοβουλίες και δεν είναι απλά «στρατιωτάκια»
κάποιων “φωτισμένων” ψευδοτεχνοκρατών;
· Σας φοβίζει η σχέση εμπιστοσύνης που έχει δημιουργηθεί
ανάμεσα στα Στελέχη των Κέντρων Πρόληψης και τις τοπικές κοινωνίες, γεγονός το
οποίο συνάγεται από την συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση των υπηρεσιών τους στην
συντριπτική πλειοψηφία των περιοχών της χώρας;
· Έχετε «πίσω σκέψεις» για την
ενεργό παρουσία και δικτύωση των στελεχών των Κέντρων Πρόληψης σε κρίσιμους
χώρους για την ανίχνευση παραγόντων κινδύνου στις τοπικές κοινωνίες ; Η γνώση
μας αυτή και η ικανότητά μας να δείχνουμε τις αιτίες με απλά λόγια σε γονείς,
εκπαιδευτικούς, προπονητές, παππάδες, «ανθρώπους κλειδιά» της κοινότητας σας
φοβίζει, μην τυχόν και ο φόβος που σε κλείνει στο σπίτι σου γίνει διεκδίκηση
για ποιότητα ζωής;
Όλα αυτά κάνουμε τόσα χρόνια. Στο σημείο και όπου αυτό έχει σταματήσει να γίνεται τόσο καλά είναι γιατί εσείς φταίτε. Έχετε πάνω από μια 10ετία να αντικαταστήσετε το προσωπικό που φεύγει. Δεν θελήσατε να αντιμετωπίσετε τα θεσμικά προβλήματα με βάση τις προτάσεις των εργαζομένων και των αποδεκτών των υπηρεσιών τους και σχεδόν εξαφανίσατε την χρόνια δοκιμασμένη εποπτική διαρκή εκπαίδευση του προσωπικού.
Δεν αναμορφώνετε κύριε υφυπουργέ και κύριε πρόεδρε του ΟΚΑΝΑ το τοπίο , το καταστρέφετε γιατί δεν το θεωρείτε δικό σας!
Διαφωνείτε
με την ανάδειξη των αιτιών που στρέφουν τον κόσμο στην εξάρτηση και την
καθημερινή προσπάθεια των κοινωνιών να τις αντιμετωπίσουν ουσιαστικά.
Θέλετε απλά να τραβήξετε ένα πέπλο επικοινωνιακής γαλήνης και δήθεν αποτελεσματικότητας σε ένα μέλλον που διαγράφεται σκληρό για τη νεολαία
Αλέξανδρος
Σταθακιός
Υποψ.
Διδ. Κοινωνιολογίας
Αντιπρόεδρος
του Σωματείου Εργαζομένων Κέντρων Πρόληψης
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΔΩ:
https://samiaki.tv/pisw-apo-tis-grammes-mia-pseudoanamorfwshs/
Με αφορμή την ανεπαρκεια του κρατικού μηχανισμού στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες και την παντελή απουσία του κράτους από την οργάνωση και τον έλεγχο ασφαλείας κάθε υποδομής της χώρας (που είναι διαχρονική πρέπει να το παραδεχτούμε), αρκετοί φίλοι τα βάζουν με τον κόσμο που ψήφισε το κυβερνόν κόμμα.
Όπως τα έβαζα κι εγώ το 2015, όταν έλεγα "που πήγε το 62% του ΟΧΙ"... Σήμερα όμως νομίζω πως έχω βρει όχι μόνο στο μυαλό μου, αλλά και μέσα μου μιαν απάντηση: Ο κόσμος πείθεται από τον φαινομενικά ισχυρό, όταν βρεθεί σε σοκ ( Το δόγμα του Σοκ της Ναόμι Κάμπελ , συγνώμη Κλάιν, να μην κάνω το λάθος του "φωστήρα" που κι εγώ εμπιστεύτηκα κάποτε)
Μέσα σε αυτό το σοκ από το 2015 μέχρι το 2019 ο κόσμος περίμενε από τον φαινομενικά ισχυρό, να αντισταθεί, έστω σχετικά στα επιβάλλομενα μέτρα φτωχοποίησης, έξωθεν και εσωτερικώς από τα "τσακάλια που περιμένουν να αρπάξουν τα αποφάγια". Ο "ισχυρός" δεν τα κατάφερε. Ακόμα περισσότερο αρκετά μέλη της ηγετικής του ομάδας φαίνεται να συναγελάστηκαν με ορισμένα "τσακάλια".
Και βέβαια ήταν "βασιλικότερος του βασιλέως" με εκείνα τα αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα. Έτσι έπαψε να είναι ο πρώτος ισχυρός ... Ταυτόχρονα αυτός παγίωσε την αντίληψη ότι βαθειές αλλαγές δεν γίνονται. Ας έχουμε έναν "ευαίσθητο", "δίκαιο", αποτελεσματικό με τα μέτρα και τα σταθμά του συστήματος.. ( Σε αυτό που πάει να χτίσει τώρα και ο Κασελάκης). Βοηθούσης όμως και της συγκυρίας (χαλάρωση πολιτικών λιτότητας λόγω κόβιντ), η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε πρώτο επίπεδο τα κατάφερε καλύτερα. Το είδα μέχρι στιγμής και δίπλα μου: Οι φτωχοποιημένοι πενηντάρηδες φίλοι μου βρήκαν έστω ένα μεροκάματο πείνας, ενώ πρώτα δεν είχαν ούτε αυτό. Δεν ξέρουν τους μακροοικονομικούς κύκλους του Καπιταλισμού, που όταν πιάσεις πάτο, θα αρχίσεις να ανεβαίνεις και από το 0 στο 0,5 και θα σου φαίνεται τρομερή πρόοδος, γιατί είχες συνηθίσει μια δεκαετία συνεχούς πτώσης...Όμως και όλη η προπαγάνδα του κυβερνώντος τσίπριζα , ότι πρέπει να "συμβιβαστούμε με το κλουβί μας", συνέβαλε.
Σήμερα, δεν φαίνεται να υπάρχει, ή δεν παρουσιάζεται επαρκώς μιαν εναλλακτική πρόταση .
Έτσι και αυτοί που τους αφορά η αλλαγή απέχουν.
Η "επιτυχία" του Μητσοτάκη δεν απέχει πολύ από τα ιστορικά κάτω όρια των διαχρονικών ποσοστών της συστημικής δεξιάς (+-40%) . Αυτά είχε η ΝΔ όταν έχανε τις εκλογές παλιά. Σε ένα πολιτικό παιγνίδι στα όρια του συστήματος αυτό δεν θα αλλάξει εύκολα. Πάντα θα υπάρχουν συντηρητικοί πολίτες.
Αυτό που είναι ενοχλητικό είναι το ποσοστό της άκρας δεξιάς. Που προέρχεται εν πολλοίς από χαμηλά οικονομικά στρώματα. Γιατί αυτοί βρίσκουν έκφραση στα αντισυστημικά μεν, επικίνδυνα "νεφελώματα " δε του φουνταμενταλισμού ή του φασισμού? Μήπως γιατί η λεγόμενη κεντρο-αριστερά απέδειξε ότι ουσιαστικά δεν θέλει να τα βάλει με το σύστημα, έστω και μερικώς και παραμένει στα επικοινωνιακά επιφαινόμενα στα οποία κερδίζει ακόμα ο Μητσοτάκης?
Η υπάρχουσα Αριστερά φαίνεται να μην μπορεί να τα βάλει με το σύστημα. (Τουλάχιστον στην ιστορική της αναφορά και συνέπεια, είτε μετριοπαθής, είτε επαναστατική. ) Και λέγοντας "να τα βάλει ο κόσμος" δεν είναι χαζός.. Ξέρει ότι δεν γίνονται οι αλλαγές χωρίς κόστος και χωρίς χρόνο .. Η λεγόμενη αριστερά δεν μπορεί να κάνει ουσιαστικά ρήγματα πέρα από τα όρια της συμβολικής διαμαρτυρίας σήμερα.
Όταν μπορέσει να το κάνει έστω με λίγο, αλλά αποφασισμένο κόσμο, έστω "στα σημεία", τότε θα έρθουν και μεγαλύτερα τμήματα λαού κοντά της.
Για να βρει αυτόν τον κόσμο, χρειάζεται να συζητήσει δυο τρία κεντρικά ζητήματα που αποφεύγει να τα συζητήσει σε βάθος, ή χαώνεται σε - ισμούς:
1. "Τι είναι απλή επιβίωση σήμερα και τι ελεύθερη κοινωνική ζωή. Και πως θα αφήνουμε σιγά - σιγά την ασφάλεια της απλής επιβίωσης για να ρισκάρουμε για την ουσιατική ζωή;"
2. "Τι είναι κοινά αγαθά σήμερα και γιατί δεν μπορούμε να τα υπερασπιστούμε; Μήπως γιατί φοβόμαστε ότι θα χρησιμοποιηθούν για καταπίεση; "
3. "Τι είναι δημοκρατία σήμερα και πως μπορεί να λειτουργήσει σε ένα κόσμο που η τεχνολογία μας κάνει όλους μια συμπαντική οχλαγωγία και έρμαια παιχιδόμορφων εξουσιαστών; Πως οι πολλές δυνατότητες όμως που παρέχει, θα συμβαδίζουν με πραγματικές, απτές κοινότητες αλληλεγγύης, επικοινωνίας και κοινής παραγωγής και απόλαυσης αγαθών ; "
Μπορεί να φαίνεται πολύ θεωρητική η κουβέντα και άκαιρη. Αλλά το 2011 με 2015, που εκ των πραγμάτων τουλάχιστον ήταν μια εποχή ταυτοτικών μετακινήσεων, αυτό πάθαμε: Χαμένοι ο καθένας και κάθε μια σε οργανωμένους και χαλαρούς -ισμούς, δεν είχαμε το μυαλό να καταλάβουμε πως μας χειραγωγούσαν ακόμα και στην αντίδραση μας, τα πολύ καλά οργανωμένα think tank της παγκόσμιας καπιταλιστικής δικτατορίας (Δεν το λέω συνομωσιολογικά το τελευταίο, αλλά δομικά).
Έγραψα πάλι το δικό μου σεντόνι. Μπορεί πολλοί να μου την πέσουν για τη χαλαρότητα των όρων , τα ελλειπτικά επιχειρήματα, τα λογικά άλματα. Αλλά δεν θα αλλάξει κάτι , αν δεν αρχίσουμε να συζητάμε σε βάθος. Πάντα προηγείται η αναζήτηση και μετά η συστηματοποίηση (που πάντα είναι προσωρινή, αν δεν έχει γίνει δικτατορία ...)
(Αγάπη του Σταυρού, Αγάπη της Ανάστασης)
Του Αλέξανδρου Σταθακιού*
«Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι».
(Α’ Κορ 13, 1-4)
Στον «‘Ύμνο της Αγάπης» του Αποστόλου Παύλου που διαβάζεται την Μεγάλη Τετάρτη στην Εκκλησία, αφού συγκαταλέγεται στους 7 «Αποστόλους» και τα 7 Ευαγγέλια που υπάρχουν στην ακολουθία του «Ευχελαίου», η τελείται τέτοια μέρα για όλους τους πιστούς. Δεν είναι τυχαία εκεί όλες αυτές οι «Γραφές». Όλες μαζί πιστοποιούν ότι η όποια δύναμη μπορεί να δώσει η Χριστιανική Εκκλησία δεν είναι ένα «μαγικό» πράγμα, αλλά μια υπαρξιακή και κοινωνική διαδικασία με κορυφαία την πρόσκτηση αυτής της μυστηριώδους ενοποιητικής δύναμης, της Αγάπης.
Το κεντρικότερο σημείο της συμμετοχής του ανθρώπου, μέσα στην σύναξη των πιστών, την Εκκλησία, αυτό που κάνει την ιστορική Εκκλησία, σώμα του άχρονου και του απόλυτου είναι η καθημερινή ανακαίνιση του προσώπου της γης σε Αγάπη. Ακολουθώντας το μέλος της Εκκλησίας όσα ακούει, βλέπει, ζει στη Λατρεία του Σταυρωμένου Θεού, τα μετασχηματίζει ταυτόχρονα στην υπόλοιπη ζωή του, μέχρι η Αγάπη να ξαναγίνει ο Κόσμος όλος .
Ταυτόχρονα όμως γνωρίζει, ότι ο κόπος του αυτός έχει όρια, ότι η αποτυχία είναι στο παιγνίδι, «γιατί τώρα βλέπει αμυδρά σαν μέσα σε καθρέφτη», όπως λέει παρακάτω ο ίδιος ο Παύλος στους Κορίνθιους, αλλά κάποια μέρα θα δει όλη την εικόνα της Αγάπης.
Αυτή η εσχατολογική διάσταση μέσα στην Ιστορία έχει κατηγορηθεί για πολλά, αλλά εδώ ας περιοριστούμε σε αυτά που έκαναν τους φιλοσόφους και κοινωνικούς επιστήμονες, επιγόνους των «νεότερων φώτων», να προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν αυτή τη μυστηριώδη δύναμη ενότητας, στη δική τους «χειραφετημένη μεγάλη διήγηση».
Ακόμα και ο Εμίλ Ντυρκέμ, που φαίνεται να έψαχνε στα Τοτέμ, «στην αρχή του πολιτισμού» τι θα ενώσει τον κόσμο του, που έμοιαζε να θρυμματίζεται, όντας στα πρόθυρα του πρώτου «Μεγάλου Πολέμου», για να ερμηνεύσει τα ευρήματα των ανθρωπολόγων, χρειάστηκε και τον βιβλικό πολιτισμό (δια του πατρικού Ταλμούδ, ίσως και της Καθολικής δασκάλας του). Θεώρησε ότι η θρησκεία είναι η θεοποίηση της ίδιας της Κοινωνίας, έτσι το «ιερό» μπορεί να δίνει στο «βέβηλο» κοινωνική συνοχή και κοινωνικό νόημα. Οι ψυχαναλυτές -πολύ κοντά του- πίστευαν ότι γίνεται αυτό μέσω της διαχείρισης των απαγορεύσεων.
Πιο κοντά από όλους τους στον βιβλικό πολιτισμό ο Κάρλ Μάρξ: Η Θρησκεία καταντά «καρδιά ενός άκαρδου κόσμου» και ένα παυσίπονο που κάνει τους καταπιεσμένους και αδικημένους να αντέχουν γιατί είναι ένα «αντεστραμμένο είδωλο». Αυτή την ενοποιό δύναμη που ο άνθρωπος λατρεύει στο θεό, την έχει ο ίδιος. Η χρόνια αλλοτρίωσή του σε ένα κόσμο «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», δεν τον αφήνει να το δει. Φτάνουν όμως οι χρόνοι που κάποια ρεαλιστικά εσχατολογικά όντα, «που δεν θα έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους», θα μπορέσουν να πραγματώσουν την Ενότητα με απολύτως επιστημονικές μεθόδους.
Το τελευταίο, μετά τόσες άκαρπες προσπάθειες, αποτυχίες και ενδεχομένως «τερατογενέσεις» των παντοειδών μαρξιστικών κινημάτων, σε συνέχεια των χριστιανικών, πολλοί λένε ότι έχει την ίδια σημασία με την «ουτοπική εσχατολογία» της χριστιανικής «Αποκάλυψης». Για αρκετούς όμως δεν είναι πάντα ένας «ουτοπικός» στόχος κακός για μια κίνηση του Ανθρώπου και της Ιστορίας του προς την ουσιαστική Κοινωνία και την Ενότητα. Κινεί τα πράγματα προωθητικά προς κάτι που ποτέ δεν μπορεί να προσεγγιστεί απόλυτα. Τα κινεί όμως δυναμικά. Ενδεχομένως μια τέτοια προσέγγιση να δώσει λύση για να ξεφύγουμε από την κυκλική στασιμότητα των ημερών μας. Ναι, άλλη μια φορά μπορούμε να πάρουμε το μαστίγιο και να διώξουμε από τα δικά μας ιερά, αυτούς που μαγαρίζουν την ανάγκη μας για κοινωνικότητα, για ασφάλεια, για Αγάπη και την μετατρέπουν σε εμπόρευμα, γιατί γνωρίζουμε ότι θα νικήσουμε στο τέλος. Έχει νόημα αυτό που προσπαθούμε ακόμα και να διαψευδόμαστε τώρα.
Ακόμα και αν ξέρουμε ότι μετά από νίκες θα ξαναέρθουν ήττες, μπορούμε να δώσουμε ένα νόημα και να προχωρήσουμε. Αυτό ίσως είναι η Αγάπη του Σταυρού. Γιατί το «αντεστραμμένο είδωλο», δεν οδηγεί μονοσήμαντα σε έναν «Κύριο Σαβαώθ» μέσα μας. Το είδωλο αυτό δείχνει έναν Κύριο «Σαβαώθ», ισχυρό, παντοδύναμο, άξιο να μας προστατέψει από το κακό της Φύσης, έξω μας και μέσα μας. Υπάρχει όμως; Η Πίστη μας λέει να κοιτάξουμε στον ουρανό, το σύγχρονο κοινωνικό κίνημα μας λέει να κοιτάξουμε στο μεταξύ μας. Αλλά και ο ουρανός για να ερμηνευτεί στις κάθε φορά καινούργιες συνθήκες χρειάζεται το μεταξύ μας. Έτσι λέει το Ευαγγέλιο. Ο Κύριος «Σαβαώθ», είτε «μεταφυσικά» είτε θετικιστικά τον επιθυμούμε, είναι πολλές φορές αδύναμος.
Η Φύση όμως για την Χριστιανική Εκκλησία, δεν είναι κακή αλλά ατελής. Αυτή η αρχή που «δουλεύτηκε» πολύ στην Ορθόδοξη παράδοση, δηλαδή περικλείει την ίδια στιγμή δυνάμεις τελειοποίησης, αλλά και αφανισμού της. Ο άνθρωπος «το τελειότερο αποτέλεσμα στο «προτσές της φύσης», την ίδια στιγμή που κοιτάζει το «άπειρο» κοιτάζει και το «κενό», ή έστω το «άμορφο», αφού από εκεί προήλθε.
Όπως θεωρεί ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, η δύναμη που επιταχύνει την ροπή προς το κενό, είναι η αναζήτηση της αυτασφάλειας, μπροστά στον αφανισμό αυτό, ο «φόβος θανάτου»: Το κλείσιμο σε συνεχώς μικρότερα όρια.
Αντίθετα τοποθετείται η Αγάπη η οποία ταυτίζεται με την αιτία της Δημιουργίας και καλεί σε συνεχώς μεγαλύτερα ενοποιητικά ανοίγματα που σημαίνουν ενεργητικότητα, κοινωνικότητα, κατανόηση της διαφορετικότητας. Η ανθρωπότητα έχει εμπειρία τόσο του αφανισμού, όσο και της προόδου σύμφωνα με αυτή την οπτική. Μπορεί να επιλέξει τον αφανισμό από εσφαλμένη κρίση. Κρίση που κυρίως οφείλεται στον φαύλο κύκλο του φόβου του αφανισμού.[1]
Αυτή η θέση ανοίγει τον δρόμο στον διάλογο με την σύγχρονη κοινωνική επιστήμη, την φιλοσοφία, αλλά και τα κινήματα, αφού καλεί σε ουσιαστικότερη ανάλυση της βιωμένης εμπειρίας. Κυρίως στο τι συνιστά τον αφανισμό σήμερα και τι ανοίγει τον φαύλο κύκλο του φόβου. Και αν μπορεί με ενότητα και αλληλεγγύη αντιμετωπιστεί αυτό.
Το να ταυτίζουμε την δημιουργική αρχή του Κόσμου με ένα παντογνώστη και πανάγαθο Θεό, θεωρείται ότι είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του Χριστιανισμού και κατά την γνώμη μου είναι, εφόσον θεωρήσουμε τον Χριστιανισμό ένα κλειστό δογματικό σύστημα. Αν όμως τον δούμε σαν μια Ιστορία που λέγεται και ξαναλέγεται (βέβαια για αυτούς που πιστεύουν στην διήγηση εμπλέκεται και ο Θεός), δεν είναι πρόβλημα. Υπάρχει η κατάσταση του Κόσμου, υπάρχει αυτό που «σαν αίνιγμα» θέλουμε πραγματικά και σαν «μέσω καθρέφτη» βλέπουμε και προσπαθούμε να δώσουμε κάθε φορά μια εξήγηση που να οδηγεί σε Πράξη.
Η εξήγηση της Ορθοδοξίας είναι ότι η Αγάπη πρέπει να πραγματωθεί με Ελευθερία. Η αποδοχή όμως της Ελευθερίας, σημαίνει και αποδοχή της αποτυχίας που μπορεί να προέλθει από την ενδεχομενικότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Η ανθρώπινη κατάσταση περιέχει και το μαρτύριο από αυτούς που αγαπάς: Τον Σταυρό. Σέβομαι όμως την ανθρώπινη μου κατάσταση, είναι η αρχή του Δρόμου.
Η ενδεχομενικότητα γίνεται έτσι εργαλείο και όχι φόβητρο. Η πίστη – εμπιστοσύνη ότι η Αγάπη έχει δύναμη να νικήσει με κάνει αισιόδοξο. «Μπορώ να αναστηθώ, να σηκωθώ και να ξανασηκωθώ, δεν γίνεται με κάθε δική μου πρόνοια να κλείσω απόλυτα τον δρόμο στον αφανισμό, οπότε ας αναπνεύσω Ελεύθερα»: Η Ανάσταση.
Αυτή είναι μια σημαντική πλευρά της κληρονομιάς μας -είτε πιστεύει, είτε δεν πιστεύει κανείς- και οφείλουμε να την δούμε. Είναι δύναμη να προχωρήσουμε ως Λαός.
* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός είναι Θεολόγος, υπ. Διδ Κοινωνιολογιας,
[1] Νύσσης Γρηγορίου, Αγίου(1993), Περί Χριστιανικής Τελειότητος, (Επιμ. Μπρούσαλη Παγκρατίου) 2η έκδοση, Κατερίνη
Δημοσιεύτηκε : https://edromos.gr/as-agonistoyme-na-min-metatrapei-i-agapi-se-emporeyma-mporoyme/
Αναδημοσιεύτηκε με μικρές αλλαγές :
https://www.tomtb.com/?p=15069&fbclid=IwAR2ns4NB9gcRWEXMCRvKXhwC24ATmNSksheFgU9HFg8imoecWO5LGtQcWdM
