Κάθε δάνειο που χορηγήθηκε με αντάλλαγμα την εφαρμογή πολιτικών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι επαχθές

ΕΛΛΑΔΑ, ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΧΘΕΙΣ;

ΑΡΘΡΟ - "ΦΩΤΙΑ" ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ

Των RENAUD VIVIEN, ERIC TOUSSAINT*

Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οι τρεις πρώτες χώρες της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό τη κηδεμονία των πιστωτών τους συνάπτοντας σχέδια «βοήθειας» με τη «Τρόικα» που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Όμως αυτές οι συμφωνίες, που γεννάνε νέα χρέη και που επιβάλλουν στους λαούς μέτρα λιτότητας χωρίς προηγούμενο, μπορούν να αμφισβητηθούν στη βάση του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, αυτές οι συμφωνίες είναι «επαχθείς» και άρα άνομες. Όπως το τονίζει η θεωρία του επαχθούς χρέους, «τα χρέη των Κρατών πρέπει να έχουν συναφθεί και τα απορρέοντα κεφάλαια να έχουν χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Κράτους» (1). Όμως, τα δάνεια της Τρόικα χορηγούνται υπό τον όρο της λήψης μέτρων λιτότητας που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και που δεν θα επιτρέψουν σε αυτά τα Κράτη να βγουν από τη κρίση.

Κάθε δάνειο που χορηγήθηκε με αντάλλαγμα την εφαρμογή πολιτικών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι επαχθές

Όπως το βεβαιώνει ο ειδικός εισηγητής Mohammed Bedjaoui στο σχέδιο άρθρου του περί της διαδοχής στο ζήτημα των κρατικών χρεών για τη Συνθήκη της Βιέννης του 1983: «Τοποθετούμενοι από την άποψη της διεθνούς κοινότητας, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε επαχθές χρέος κάθε χρέος που έχει συναφθεί με σκοπούς μη σύμφωνους προς το σύγχρονο διεθνές δίκαιο, και ειδικότερα προς τις αρχές του διεθνούς δικαίου που έχουν ενσωματωθεί στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών» (2).

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι όροι που έχει επιβάλει η Τρόικα (μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, διάλυση της κοινωνικής προστασίας και των δημόσιων υπηρεσιών, μείωση των κοινωνικών προϋπολογισμών, αύξηση των έμμεσων φόρων όπως του ΦΠΑ, μείωση του κατώτατου μισθού, κλπ.) παραβιάζουν πασιφανώς τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών. Πράγματι, μεταξύ των υποχρεώσεων που περιλαμβάνονται σε αυτή τη Χάρτα, βρίσκουμε ειδικά, στα άρθρα 55 και 56, «τη βελτίωση των επιπέδων διαβίωσης, την πλήρη απασχόληση και συνθήκες προόδου και ανάπτυξης στην οικονομική και κοινωνική τάξη πραγμάτων (...), τον οικουμενικό και πραγματικό σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών για όλους, χωρίς διάκριση φυλετική, φύλου, γλώσσας ή θρησκείας». Κατά συνέπεια, τα μέτρα λιτότητας και τα χρέη τα συναφθέντα στο πλαίσιο αυτών των συμφωνιών με τη Τρόικα κηρύσσονται άκυρα επειδή ό,τι είναι αντίθετο στη Χάρτα του ΟΗΕ θεωρείται ότι δεν έχει γραφεί (3).

Πέρα από τη παραβίαση των οικονομικών, κοινωνικών και μορφωτικών δικαιωμάτων που απορρέει από την εφαρμογή αυτών των αντικοινωνικών μέτρων, αυτό που η Τρόικα ποδοπατάει είναι το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, που κατοχυρώνεται από το άρθρο 1-2 της Χάρτας του ΟΗΕ και τα δυο Σύμφωνα του 1966 για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο που είναι κοινό στα δυο σύμφωνα, «Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Σύμφωνα με αυτό το δικαίωμα, καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό καθεστώς τους και εξασφαλίζουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και μορφωτική τους ανάπτυξη. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους, όλοι οι λαοί μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα τον πλούτο και τους φυσικούς τους πόρους, με την επιφύλαξη των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη διεθνή οικονομική συνεργασία, η οποία στηρίζεται στην αρχή του αμοιβαίου συμφέροντος και του διεθνούς δικαίου. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ένας λαός να στερηθεί τα μέσα επιβίωσής του».

Όμως, είναι εξόφθαλμη η επέμβαση της Τρόικα στις εσωτερικές υποθέσεις αυτών των Κρατών, γεγονός που συνιστά περιφρόνηση της δημοκρατίας. Αυτοί οι πιστωτές προειδοποίησαν ξεκάθαρα ότι οι εκλογές στην Ιρλανδία και στη Πορτογαλία δεν έπρεπε να θέσουν υπό αμφισβήτηση την εφαρμογή αυτών των συμφωνιών. Αναφέρουμε για παράδειγμα το άρθρο της γαλλικής εφημερίδας Le Figaro της 9ης Απριλίου 2011 που θυμίζει τις προσταγές προς τη Πορτογαλία των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη συνάντηση που έγινε στη Βουδαπέστη πριν από τις βουλευτικές εκλογές στη Πορτογαλία: «Η προετοιμασία (του σχεδίου λιτότητας) θα πρέπει να αρχίσει αμέσως τώρα, με στόχο τη συμφωνία μεταξύ των μερών στα μέσα Μαΐου, και να επιτρέψει την εφαρμογή χωρίς καθυστέρηση του προγράμματος προσαρμογής ταυτόχρονα με το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης» (...) «οι υπουργοί ξεκαθάρισαν στη Πορτογαλία ότι δεν θέλουν να υποχρεωθούν να ξαναδιαπραγματευτούν τα ανταλλάγματα για τη βοήθεια, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών» (4). Στη περίπτωση της Ελλάδας, η δανειακή Σύμβαση, που συμφωνήθηκε με τη Τρόικα επιβλήθηκε το 2010 χωρίς καν το Κοινοβούλιο να την κυρώσει, παρόλο που επρόκειτο εδώ για μια υποχρέωση του ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 36 παράγραφος 2) (5).

Αυτή τη περιφρόνηση της Τρόικα για την εθνική κυριαρχία αυτών των τριών Κρατών την έκανε δυνατή η απελπιστική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας (τα πρώτα αλλά σίγουρα όχι και τα τελευταία θύματα της κρίσης του χρέους στην Ευρωζώνη). Με αυτή την έννοια, μπορούμε δύσκολα να υπερασπιστούμε την εγκυρότητα αυτών των συμφωνιών επικαλούμενοι την ελευθερία συγκατάθεσης. Στο δίκαιο, όταν μια πλευρά μιας συμφωνίας δεν είναι σε θέση να ασκήσει την αυτονομία της βούλησης, τότε η συμφωνία κηρύσσεται άκυρη. Πώς αυτή η αρχή εφαρμόζεται στη παρούσα περίπτωση; Μη μπορώντας λογικά να δανειστεί στις χρηματαγορές μακροπρόθεσμα εξαιτίας των επιτοκίων που ζητούν οι χρηματαγορές και που κυμαίνονται μεταξύ 12% και 17% ανάλογα με την περίπτωση, οι κυβερνήσεις αυτών των τριών χωρών αναγκάστηκαν να στραφούν προς τη Τρόικα που επωφελήθηκε από το γεγονός ότι αποτελούσε τον έσχατο δανειστή. Εκμεταλλευόμενη τη απελπιστική κατάσταση των ελληνικών, ιρλανδικών και πορτογαλικών αρχών, η Τρόικα πέτυχε να επιβάλλει σχέδια που είχαν και θα έχουν αρνητικές συνέπειες για την οικονομική υγεία αυτών των χωρών με δεδομένο το προκυκλικό χαρακτήρα των μέτρων που υιοθετήθηκαν (δηλαδή, που ενισχύουν τους παράγοντες που γεννούν τη πτώση της οικονομικής δραστηριότητας).

Οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις στους βασικούς τομείς της οικονομίας (μεταφορές, ενέργεια, ταχυδρομείο, κλπ) που επέβαλε η Τρόικα επιτρέπουν στις ξένες ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν τον έλεγχό τους και κατά συνέπεια πλήττουν την κυριαρχία αυτών των Κρατών και το δικαίωμα των λαών να διαθέτουν ελεύθερα τους πλουτοπαραγωγικούς και φυσικούς τους πόρους. Αν και ένα Κράτος έχει το δικαίωμα, μέσω μιας συμφωνίας, να μεταβιβάσει ένα μέρος της κυριαρχίας του σε μια ξένη οντότητα, αυτή η μεταβίβαση δεν πρέπει, εκτός κι αν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, να θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ανεξαρτησία του Κράτους, που αποτελεί ένα βασικό στοιχείο της πολιτικής του ανεξαρτησίας (6).

Μέσω αυτών των όρων, η Τρόικα δεν έχει μόνο παραβιάσει το διεθνές δίκαιο. Έχει γίνει και συνένοχη στη παραβίαση των εθνικών δικαιωμάτων αυτών των Κρατών. Στην Ελλάδα, ειδικότερα, γινόμαστε μάρτυρες ενός αληθινού νομικού πραξικοπήματος. Για παράδειγμα, πολλές διατάξεις του νόμου 3845/2010 που θέτει σε ισχύ το πρόγραμμα λιτότητας, παραβιάζουν το Σύνταγμα, συγκεκριμένα καταργώντας το νόμιμο ελάχιστο μισθό. Η εγκατάλειψη της κυριαρχίας του ελληνικού Κράτους επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο από τη διάταξη της συμφωνίας με τη Τρόικα που προβλέπει ότι σε περίπτωση διαφοράς μπορεί να εφαρμοστεί το αγγλοσαξονικό δίκαιο και να αναγνωριστεί η αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Έτσι, το Κράτος παραιτείται από ένα θεμελιώδες προνόμιο της κυριαρχίας που είναι η εδαφική αρμοδιότητα των εθνικών του δικαστηρίων. Την ίδια ώρα, ο ελληνικός νόμος που θέτει σε ισχύ το πρόγραμμα λιτότητας απαιτεί να κηρυχθούν άκυρες και μη εκτελεστέες οι διαιτητικές αποφάσεις (που έχουν συνταγματική αξία) που έδιναν μισθολογικές αυξήσεις για το 2010 και 2011. Με λίγα λόγια, όπως το γράφουν οι νομικοί Γ. Κατρούγκαλος και Γ. Παυλίδης, «η κρατική κυριαρχία περιορίζεται κατά τρόπο πολύ παρόμοιο με εκείνο του διεθνούς οικονομικού ελέγχου που είχε επιβληθεί στη χώρα το 1897 ως συνέπεια της χρεοκοπίας (1893) και κυρίως της ήττας της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο».

Είναι επαχθές κάθε δάνειο η αιτία του οποίου είναι ανήθικη

Η νομική θεμελίωση που βγαίνει από την ανήθικη και άνομη αιτία προκειμένου να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα των συμβάσεων απαντάται σε πολλές εθνικές εμπορικές και αστικές νομοθεσίες. Μας παραπέμπει κατευθείαν σε ένα ζήτημα που θίγει η θεωρία του επαχθούς χρέους: ποιός ωφελείται από τα δάνεια; Στη περίπτωση των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και τη Πορτογαλία, είναι ξεκάθαρο ότι οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες που έχουν δανείσει σε αυτές τις χώρες με εντελώς ανεύθυνο τρόπο, κερδίζουν ενώ φέρουν μεγάλη ευθύνη για τη κρίση του χρέους. Πράγματι, η διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών από το δημόσιο που ακολούθησε το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2007 προκάλεσε την έκρηξη του χρέους των Κρατών. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τουλάχιστον «ανήθικη» την αιτία των συμφωνιών που συνάφθηκαν με τη Τρόικα και να κάνουμε λόγο για «αναίτιο πλουτισμό» (μια γενική αρχή του διεθνούς δικαίου σύμφωνα με το άρθρο 38 του καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου (7)) προς όφελος των ιδιωτικών τραπεζών.

Ο αναίτιος πλουτισμός των ιδιωτικών τραπεζών γίνεται ακόμα χειρότερος από το γεγονός ότι αυτές βγάζουν τεράστιο κέρδος στη πλάτη του δημοσίου εξαιτίας της διαφοράς μεταξύ από τη μια, των επιτοκίων πάνω από 4% που απαιτούν από τα ενδιαφερόμενα Κράτη για να αγοράσουν τους τίτλους που εκδίδουν για διάρκεια 3 μέχρι 6 μηνών, και από την άλλη, του επιτοκίου 1% με το οποίο αυτές οι ίδιες τράπεζες δανείστηκαν από την ΕΚΤ μέχρι τον Απρίλιο 2011, πριν αυτό ανέβει στο 1,25% και κατόπιν στο 1,50% (8). Μπορούμε επίσης να κάνουμε λόγο για αναίτιο πλουτισμό (αυθαίρετο και παράνομο πλουτισμό) στη περίπτωση Κρατών όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Αυστρία που δανείστηκαν με 2% στις χρηματαγορές και δάνεισαν στην Ελλάδα με 5% ή 5,5%, στην Ιρλανδία με 6%. Το ίδιο και το ΔΝΤ που δανείζεται από τα μέλη του με χαμηλό επιτόκιο και δανείζει στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία με πολύ υψηλότερα επιτόκια.

Τα μέτρα που εξήγγειλαν οι ευρωπαϊκές αρχές στις 21 Ιουλίου συνιστούν μια ξεκάθαρη ομολογία του «αναίτιου πλουτισμού» για τον οποίο φέρουν την ευθύνη καθώς και του απατηλού χαρακτήρα της πολιτικής τους. Ανακοίνωσαν τελικά την πρόθεσή τους να μειώσουν κατά 2 ή 3 μονάδες τα επιτόκια που απαιτούν από την Ελλάδα, την Ιρλανδία και τη Πορτογαλία. Διακηρύσσοντας ότι κατεβάζουν το επιτόκιο γύρω στο 3,5% για τα δάνεια 15 ή ακόμα και 30 ετών, παραδέχονται ότι τα επιτόκια που απαιτούν είναι απαγορευτικά. Το κάνουν επειδή είναι οφθαλμοφανής η καταστροφή στην οποία συνέβαλαν να βυθιστούν αυτές οι χώρες και επειδή το κακό απλώνεται γρήγορα σε άλλες χώρες.

Ποιο συμφέρον είχαν η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία να συνάψουν αυτές τις συμφωνίες με τη Τρόικα; Κανένα, εκτός από το ότι τους δίνουν λίγο χρηματοπιστωτικό οξυγόνο...που προορίζεται όμως να εξυπηρετήσει την εξόφληση των πιστωτών τους. Μάλιστα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, αυτά τα σχέδια λιτότητας θα επιδεινώσουν την κατάστασή τους καθώς έχει μπει σε κίνηση μια διαδικασία «χιονοστιβάδας». Πράγματι, αυξάνεται το φόρτωμα αυτών των νέων χρεών με τόκους ενώ τα μέτρα που υπαγορεύει η Τρόικα έχουν για συνέπεια να μειώνουν την οικονομική δραστηριότητα μια και μειώνουν τη συνολική ζήτηση πλήττοντας τις συνθήκες διαβίωσης των πληθυσμών. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι υπάρχει εδώ απατηλή συμπεριφορά του ΔΝΤ καθώς άβυσσος χωρίζει τα λόγια του από την πραγματικότητα. Πράγματι, στο άρθρο 1 του καταστατικού του, το ΔΝΤ έχει ως στόχους «να διευκολύνει την επέκταση και την αρμονική αύξηση του διεθνούς εμπορίου και να συμβάλει έτσι στην εγκαθίδρυση και διατήρηση υψηλών επιπέδων απασχόλησης και πραγματικού εισοδήματος καθώς και στην ανάπτυξη των παραγωγικών πόρων όλων των Κρατών μελών, που αποτελούν τους πρώτους στόχους της οικονομικής πολιτικής» ή ακόμα «να δώσει εμπιστοσύνη στα Κράτη μέλη θέτοντας προσωρινά στη διάθεσή τους τούς γενικούς πόρους του Ταμείου με αντάλλαγμα τις κατάλληλες εγγυήσεις, προσφέροντας έτσι σε αυτά τη δυνατότητα να διορθώσουν τις ανισορροπίες των ισοζυγίων πληρωμών τους χωρίς να προσφύγουν σε μέτρα επιβλαβή για την εθνική ή διεθνή ευημερία» (9). Μπορούμε με τον ίδιο τρόπο να ισχυριστούμε ότι η δράση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ συνιστά επίσης απάτη σε βάρος των ενδιαφερόμενων χωρών.

Τα μέτρα που υπαγόρευσαν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν επίσης για συνέπεια να εγκλωβίσουν αυτές τις χώρες μέσα στη καταραμένη λογική του χρέους καθώς θα υποχρεωθούν να συνεχίσουν να δανείζονται για να μπορέσουν να αποπληρώσουν. Έχουν μπει λοιπόν σε μια περίοδο δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι χρόνων λιτότητας και αύξησης του χρέους (10). Η μελέτη του ΟΟΣΑ για το ελληνικό χρέος, που δημοσιεύθηκε στις 2 Αυγούστου 2011 (11), βεβαιώνει συγκεκριμένα ότι το δημόσιο χρέος που ήταν 140% το 2010 πιθανόν θα πέσει στο 100% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος το...2035.

Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, οι κυβερνήσεις, αν θέλουν το καλό του πληθυσμού, έχουν συμφέρον να σπάσουν τις συμφωνίες με τη Τρόικα, να αναστείλουν πάραυτα την αποπληρωμή του χρέους τους (με πάγωμα των τόκων) και να πραγματοποιήσουν λογιστικούς ελέγχους με τη συμμετοχή των πολιτών. Αυτοί οι λογιστικοί έλεγχοι θα πρέπει να ταυτοποιήσουν το άνομο τμήμα αυτών των χρεών, αυτό που πρέπει να ακυρωθεί άνευ όρων. Το υπόλοιπο του δημόσιου χρέους πρέπει επίσης να μειωθεί με μέτρα σε βάρος εκείνων που ωφελήθηκαν από αυτό. Πρέπει να κινηθούν δικαστικές διώξεις ενάντια στους υπεύθυνους των ζημιών που προκλήθηκαν. Φυσικά, συμπληρωματικά και ουσιαστικά μέτρα (μεταφορά τραπεζών στο δημόσιο τομέα, ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, κοινωνικοποίηση τομέων που ιδιωτικοποιήθηκαν κατά τη νεοφιλελεύθερη περίοδο...(12) πρέπει να ληφθούν καθώς η ακύρωση των άνομων χρεών, αν και απαραίτητη, δεν αρκεί αν η λογική του συστήματος παραμείνει άθικτη.

Σημειώσεις:

(1) Alexander Nahum Sack, Les effets des Transformations des Etats sur leurs dettes publiques et autres obligations financières, Recueil Sirey, 1927.
(2) Mohammed Bedjaoui, «Neuvième rapport sur la succession dans les matières autres que les traits», A/CN, 4/301 et Add. I, p. 73.
(3) Monique et Roland Weyl, Sortir le droit international du placard, PubliCETIM No 32, CETIM, novembre 2008.
(4) www.lefigaro.fr/conjoncture/...
(5) Georgios Katrougalos et Georgios Pavlidis, «La Constitution nationale face a une situation de détresse financière: leçons tirées de la crise grecque (2009-2011)».
(6) www.unesdoc.unesco.org/images/00...
(7) Προβλέπεται επίσης σε πολλούς εθνικούς αστικούς κώδικες όπως στον ισπανικό (στα άρθρα 1895 και σε εκείνα που ακολουθούν) και γαλλικό (στα άρθρα 1376 και σε εκείνα που ακολουθούν).
(8) Θυμίζουμε ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ απαγορεύει στην ΕΚΤ να δανείζει κατευθείαν στα Κράτη.
(9) Υπογραμμισμένα από τους συγγραφείς.
(10)Eric Toussaint, «Δηλητηριώδεις βοήθειες στο ευρωπαϊκό μενού», 2011
(11) www.oecd.org/document/62/0.3...
(12) Βλέπε «Οκτώ επείγουσες προτάσεις για μιαν άλλη Ευρώπη».

* Ο Renaud Vivien, νομικός, είναι μέλος της Νομικής ομάδας εργασίας της CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου) Βελγίου (www.cadtm.org)
Ο Eric Toussaint, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών, είναι πρόεδρος της CADTM Βελγίου. Έχουν συγγράψει μαζί το συλλογικό βιβλίο «La Dette ou la Vie» (Το Χρέος ή η Ζωή), 2011.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Και για να δούμε τι θα απαντήσει ο λαλίσταστος συνταγματολόγος- αντιπρόεδρος υπερυπουργός;)

Προς το Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων

ΑΝΑΦΟΡΑ

Τον κ. Υπουργό Οικονομικών

Και τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Θέμα: Γιατί οι συμφωνίες της Ελλάδος (αλλά και της Ιρλανδίας και Πορτογαλίας) με την τρόικα είναι επαχθείς και πρέπει να ακυρωθούν

Ο Βουλευτής B' Πειραιά και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Λαφαζάνης Παναγιώτης, καταθέτει  αναφορά με το άρθρο του Έρικ Τουσαίν (Eric Toussaint) Προέδρου της Διεθνούς Επιτροπής για την Ακύρωση Χρέους του Τρίτου Κόσμου και του Ρενώ Βιβιέν (Renaud Vivien) έγκριτου νομικού και μέλους της Νομικής Ομάδας της ίδιας Διεθνούς Επιτροπής.

Οι δύο αρθρογράφοι στο εξαίρετο κείμενό τους υπό τον τίτλο «Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία: γιατί οι συμφωνίες με την Τρόικα είναι επαχθείς», το οποίο καταθέτω (δημοσιεύτηκε και στα ελληνικά στη διαδικτυακή  πύλη Iskra.gr), τεκμηριώνουν με ισχυρότατα νομικά επιχειρήματα και εμπεριστατωμένη επιστημονική μεθοδολογία γιατί οι συμφωνίες της χώρας μας με την τρόικα βρίσκονται σε αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο και είναι συμφωνίες «επαχθείς», σύμφωνα με τη θεωρία του επαχθούς χρέους και άρα μη νόμιμες.

Ειδικότερα οι ως άνω έγκριτοι αρθρογράφοι, διεθνώς γνωστοί για τους αγώνες υπέρ της διαγραφής επαχθών χρεών σε υπό δοκιμασία χώρες, ισχυρίζονται τεκμηριωμένα ότι οι συμφωνίες της τρόικας με την Ελλάδα παραβιάζουν, πέραν των άλλων, τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και συγκεκριμένα τα άρθρα 1 και 2 της Χάρτας του Ο.Η.Ε., που αφορούν την κυριαρχία χωρών και αυτοδιάθεση των λαών και τα άρθρα 55 και 56 της Χάρτας του ΟΗΕ που προασπίζουν οικονομικά, κοινωνικά, μορφωτικά και ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρακαλούμε τους κ. κ. Υπουργούς αφού αναγνώσουν το κείμενο των εγκρίτων αρθρογράφων, να μας γνωστοποιήσουν τις απόψεις τους επί των επιχειρημάτων τους για το επαχθές και επομένως άκυρο και μη νόμιμο των συμφωνιών με την τρόικα και να μας γνωρίσουν αν σκέπτονται, μετά την αποτυχία των σχετικών συμφωνιών, να προβούν στην απαλλαγή της χώρας από το άγος τους.

Αθήνα,  25/08/2011

Ο καταθέτων βουλευτής

Παναγιώτης Λαφαζάνης

23/06/2011, Ομιλία Προέδρου ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ κατά την συζήτηση της Πρότασης Νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τα Κέντρα Πρόληψης

«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα να ξεκινήσω την ολιγόλεπτη παρέμβασή μου στη συζήτηση πρότασης νόμου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ με ένα γενικότερο σχόλιο. Όμως, είναι ουσιαστικό σχόλιο, αφορά την ποιότητα της δημοκρατίας μας και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και έχει να κάνει και με την εν πολλοίς δικαιολογημένη απαξίωση της ίδιας της δημοκρατίας και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας από συντριπτική μερίδα των πολιτών, διότι τελικά η δημοκρατία μας δεν είναι ουσιαστική, βαθιά δημοκρατία. Στην κοινοβουλευτική ιστορία είναι ελάχιστες, μετρημένες οι φορές που υπήρξε μια πρωτοβουλία νομοθετικής παρέμβασης από μειοψηφούσες μέσα στο Κοινοβούλιο Ομάδες, που έτυχε θετικής ανταπόκρισης. Στην πραγματικότητα, δυνατότητα να νομοθετούν έχουν μονάχα οι βουλευτές και οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες της πλειοψηφίας, δηλαδή το πρώτο κόμμα, το κόμμα το οποίο συγκεντρώνει συνήθως 40-42-44% και αυτό είναι ένα μειονέκτημα, μια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Ακόμα και στην Ευρωβουλή –ούτε εκεί τα πράγματα είναι τέλεια– ακόμα και εκεί έχουν θεσμοθετήσει τη δυνατότητα της πρωτοβουλίας, της λεγόμενης πρωτοβουλίας των πολιτών, δηλαδή οι πολίτες με την απαραίτητη συλλογή υπογραφών να προωθούν προτάσεις προς νομοθέτηση στο κεντρικό επίπεδο της ευρωπαϊκής δομής, ενώ εδώ όποιες πρωτοβουλίες παίρνονται, προτάσεις νόμου από Κοινοβουλευτικές Ομάδες είτε της ελάσσονος είτε της μείζονος αντιπολίτευσης, έχουν την ίδια τύχη, απορρίπτονται μετά από μια ευχάριστη συζήτηση.
Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση, της πρωτοβουλίας μας για πρόταση νόμου για τη διαμόρφωση θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των κέντρων πρόληψης εξαρτησιογόνων ουσιών, είχαμε το εξής πρωτοφανές –την ίδια στιγμή που εσυζητείτο η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπω τόσο στην ουσία, ανέλυσαν επαρκώς οι εισηγητές του ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση– την ίδια στιγμή όμως που εσυζητείτο στην αρμόδια επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, για το ίδιο ακριβώς θέμα, με εντελώς άλλη αντίληψη υπήρξε νομοθετική παρέμβαση η οποία κατέστη δυνατόν να προχωρήσει και να γίνει νόμος του κράτους, μέσα από μια τροπολογία σε άσχετο νόμο, στο Υπουργείο Παιδείας. Μια πρόταση η οποία επιφέρει αλλαγές του θεσμικού καθεστώτος λειτουργίας διαμετρικά αντίθετες όχι μόνο από την πρόταση νόμου που καταθέσαμε εμείς αλλά και από τις απόψεις  των καθʼ ύλην αρμοδίων, των εργαζομένων δηλαδή στα κέντρα, αντίθετες ακόμη και σʼ αυτά που συμφωνήθηκαν στην Ομάδα Διεύθυνσης Έργου.
Και σας καλώ όλους να αναρωτηθείτε αν αυτή η νοοτροπία, αυτή η φιλοσοφία λειτουργίας, είναι μια φιλοσοφία λειτουργίας που ενισχύει την αξιοπιστία ενός τρωθέντος πολιτικού συστήματος, την αξιοπιστία του ήδη τρωθέντος κοινοβουλευτισμού απέναντι στους πολίτες που μας παρακολουθούν – βεβαίως δεν τα παρακολουθούν όλα οι πολίτες αλλά εδώ το σύστημα πάσχει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πάσχει επί της ουσίας.
Η δυνατότητα της πλειοψηφίας, με τη δική της αλαζονεία, να προωθεί ό,τι αυτή αποφασίσει –πολλές φορές και ερήμην της ίδιας της πλειοψηφίας– δεν συζητιούνται και τα ζητήματα αυτά ακόμα και στην ίδια την πλειοψηφία, είναι βασικό συστατικό της αδυναμίας και της παθογένειας της δημοκρατίας μας και του κοινοβουλευτικού μας συστήματος.
Επιτρέψτε μου, με την ευκαιρία, να πω δυο λόγια σε σχέση με το μείζον θέμα που συζητάμε αλλά και τις γενικότερες εξελίξεις. Εμείς πήραμε την πρωτοβουλία να καταθέσουμε αυτή την πρόταση νόμου για τον πολύ κρίσιμο αυτό τομέα των κέντρων πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών διότι αντιλαμβανόμαστε ότι τα πρώτα θύματα αυτής της πολύπλευρης κρίσης, τα πρώτα θύματα θα είναι οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες που ούτως ή άλλως ήταν ήδη στο περιθώριο. Και έχουμε εδώ έναν τομέα ο οποίος κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες και χωρίς ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο με χρόνια υποχρηματοδότηση, εδώ και 15 χρόνια δίνει τη μάχη της πρόληψης των εξαρτήσεων και της προαγωγής ψυχοκοινωνικής υγείας, έναν τομέα και ανθρώπους που δίνουν καθημερινά τη μάχη, πολλές φορές χωρίς να πληρώνονται, που η κοινωνία τους ευγνωμονεί αλλά η πολιτεία τους εμπαίζει. Οι εργαζόμενοι αυτοί με αυταπάρνηση –παρά τα προβλήματα– κατόρθωσαν με τη δουλειά τους να βρίσκονται στην επιστημονική πρωτοπορία του χώρου της πρόληψης πανευρωπαϊκά αλλά οι κυβερνήσεις διαχρονικά σʼ αυτούς επιφύλαξαν απαξία.
Και νομίζω πως πιο χαρακτηριστικό απʼ όλα είναι το πανό με το σύνθημα που ανέβασαν σε πρόσφατη συγκέντρωσή τους αυτοί οι εργαζόμενοι λέγοντας το εξής χαρακτηριστικό: όχι στο μνημόνιο της εξάρτησης, όχι στο μνημόσυνο της πρόληψης.
Αντιλαμβάνομαι όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πως όλα αυτά είναι πολυτέλειες σε μια εποχή που γυρνάμε με μεγάλη ταχύτητα πίσω στο χρόνο της ιστορίας, πίσω στην εποχή των «Αθλίων» του Βίκτωρος Ουγκώ. Γιατί το λέω αυτό; Θα ήθελα να απαντήσω με συμπάθεια στην τοποθέτηση του αρμόδιου από την κυβέρνηση του Υπουργού κ. Αηδόνη. Διάβασα στην κυριακάτικη εφημερίδα «Εποχή» μια επιστολή μιας γιατρού του ΕΣΥ, της Χριστίνας Κυδώνη, ενυπόγραφη, και ειλικρινά συγκλονίστηκα, γιατί πράγματι γυρνάμε στην εποχή των «Αθλίων». Η αναφορά είναι σε έναν μετανάστη, νόμιμο στην Ελλάδα, -θα μπορούσε και να μην είναι μετανάστης- θα μπορούσε να ήταν ένας απλός πολίτης, ανασφάλιστος και ξέρετε ότι πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες είναι στη μαύρη εργασία και είναι ανασφάλιστοι. Και αν αυτό το συγκρίνουμε με τα πάνω από 2 εκατομμύρια πολίτες που είναι στα όρια της φτώχειας φανταστείτε το συνδυασμό, ανασφάλιστοι και φτωχοί.
Αυτός, λοιπόν, ο ατυχής είχε ένα εργασιακό ατύχημα, χτύπησε το δάκτυλό του, το δάκτυλο του δεξιού χεριού και πήγε σε ένα νοσοκομείο, τον δέχτηκαν φυσικά στα έκτακτα περιστατικά, όμως του είπαν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν το τραύμα του επιδεινωθεί. Αφού του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, ο ασθενής ταξίδεψε σε μια μεγαλύτερη πόλη για να βρει βοήθεια, προσέγγισε μια ΜΚΟ που τον παρέπεμψε σε ένα τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση αφού το δάκτυλό του είχε πλέον μια πολύ σημαντική φλεγμονή. Το τριτοβάθμιο νοσοκομείο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων εκτός αν έχουν κάρτα απορίας την οποία για να την προμηθευτεί θα έπρεπε να πάει σε μια διαδικασία χρονοβόρα με κίνδυνο της ζωής του.
Εν τω μεταξύ, το χέρι του επιδεινώνονταν. Απελπισμένος απευθύνθηκε ξανά σε ένα κέντρο υγείας, ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι του –μια γάγγραινα- και  ότι υπάρχει πλέον κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί γιατρούς που γνωρίζει μαζί με το διοικητικό μηχανισμό προκειμένου να εισαχθεί επιτέλους σε ένα άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο. Και αφού ο άρρωστος νοσηλεύεται τελικώς, την επόμενη οι υπηρεσίες απαιτούν –εφʼ όσον δεν είχε κάρτα απορίας και ούτε ήταν ασφαλισμένος– να καταβάλλει προκαταβολή για να πάει στο χειρουργείο να κόψει το χέρι του, διότι είχε προχωρήσει η γάγγραινα και θα έχανε τη ζωή του. Και απελπισμένος αυτός ο νέος άθλιος της εποχής μας, απευθύνθηκε στον παπά του χωριού του για να του δώσει 260 ευρώ γιατί δεν είχε. Το έκοψε το χέρι του, σώθηκε η ζωή του, αλλά φανταστείτε που οδηγούμαστε, σε τι συνθήκες οδηγούμαστε εν έτει 2011 σε μια χώρα που έχει περάσει τόσα και στους πολίτες της και στο λαό της που έχουν δώσει τόσους αγώνες με αίμα, για να κατοχυρώσουν δημοκρατία αλλά και κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική συνοχή.
Κύριε Υπουργέ, διάβαζα χθες στο διαδίκτυο και μου έκανε εντύπωση, αντιστοίχως στις ΗΠΑ, ένας Γιάννης Αγιάννης, λέει το δημοσίευμα, πήγε να ληστέψει εικονικά μια τράπεζα γιατί δεν μπορούσε να κάνει ιατρικές εξετάσεις, να συλληφθεί, να πάει στη φυλακή, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να κάνει ιατρικές εξετάσεις μέσω της φυλακής. Εκεί οδηγούμαστε. Και εκεί οδηγούμαστε διότι αυτή η πολιτική που μας παρουσιάζεται ως σωτηρία, προφανώς από την τρόικα, δεν τους ενδιαφέρει τους ανθρώπους αυτούς όμως η Ελλάδα, δεν ζουν εδώ. Δεν ζουν σε αυτή τη χώρα. Εσείς όμως κύριοι Βουλευτές της πλειοψηφίας  σε αυτή τη χώρα ζείτε. Σε αυτή τη χώρα που τη μετατρέπετε σταδιακά σε μια χώρα λεηλατημένη σε μια κοινωνική κόλαση.
Το μεσοπρόθεσμο το οποίο έρχεστε να παρουσιάσετε εδώ ως σωτηρία, το μνημόνιο 2, όπως και το μνημόνιο 1, δε σώζουν την κοινωνία από τη χρεοκοπία, σώζουν τις τράπεζες. Στις ευμενέστερες, στις πιο αισιόδοξες των προβλέψεων, οδηγούν και την οικονομία αλλά και την κοινωνία, στα τάρταρα, σε μια κόλαση.
Εξαφανίζονται οι δημόσιες επενδύσεις, συρρικνώνονται τα εισοδήματα και η κατανάλωση, περιορίζεται η φορολογητέα ύλη, μειώθηκαν οι εισπράξεις. Δείτε. Αποτελέσματα αʼ τριμήνου 2010, αʼ τριμήνου 2011 με όλα αυτά τα μέτρα. Μειώθηκαν οι εισπράξεις διότι μειώθηκε η κατανάλωση. Τι θα φορολογήσετε πια;
Εξαρθρώνονται οι εργασιακές σχέσεις, 1.000.000 άνεργοι. Με το μεσοπρόθεσμοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο και αν το συζητάτε στους κοινοβουλευτικούς τομείς ελέγχου και ψάχνετε να τα παρουσιάσετε απʼ εδώ, να τα στριμώξετε εκεί, ότι φταίει ο προηγούμενος και τώρα ο επόμενος θα κάνει άλλες αλλαγές. Ποιες είναι οι αλλαγές;
Τα μέτρα είναι 3,8 δις. Αν πάτε να πάρετε τα μέτρα αυτά από τους έχοντες και κατέχοντες τότε να δούμε ότι υπάρχουν κάποιες αλλαγές πράγματι αλλά από πού θα τα πάρετε τα χρήματα; Με κολπάκια και με τρικ; Φορολογείστε τα 600 δις που βρίσκονται σε τράπεζες της Ελβετίας από πατριώτες Έλληνες. Είχατε τη δυνατότητα τόσο καιρό να το κάνετε. Φτιάξτε περιουσιολόγιο να δούμε ποιοι έχουν σε αυτή τη χώρα και τα κρύβουν με τα εισοδήματά τους και να φορολογηθούν και με βάση την περιουσία τους. Αλλά αφήστε τα κόλπα επιτέλους.
Διαπραγματεύεται σκληρά ο κ. Βενιζέλος, για να μην εξισωθεί το πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης και την ίδια στιγμή πάει στους εφοπλιστές, σε αυτούς τους μεγάλους πατριώτες και τους λέει, υποτροφίες για τους νέους ανθρώπους. Ποιους κοροϊδεύουν; Ας βάλουν το χέρι στην τσέπη να δώσουν ένα ευρώ τουλάχιστον όλοι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο και που μεταφέρουν το 60% του πετρελαίου που εισάγει η Κίνα και δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο για το πετρέλαιό τους, αλλά θα αναγκάσουν τον πολίτη ο οποίος ζει στη βόρεια Ελλάδα, την Καστοριά, τη Φλώρινα και είναι αναγκασμένος 6-7 μήνες να καίει θέρμανση, να πληρώνει το ίδιο πετρέλαιο θέρμανσης και πετρελαιοκίνησης. Πού θα πάει αυτή η χώρα;
Θα εξοντωθεί αυτή η χώρα. Θα εξοντωθούν αυτοί οι πολίτες. Δεν είναι αυτό χρεοκοπία; Χρεοκοπία είναι μονάχα οι τράπεζες; Και όλα αυτά για να σωθεί, για να ικανοποιηθεί η εγχώρια διαπλοκή και η διεθνής τοκογλυφία. Διότι από την εγχώρια διαπλοκή δεν ζητάτε. Αυτός ο αισχρός λαϊκισμός σήμερα, να πείτε η έκτακτη εισφορά που θα πάει στο αφορολόγητο στα 8.000 ευρώ και έκτακτη εισφορά 5% για τα πολιτικά πρόσωπα για να χρυσώσετε το χάπι, να ικανοποιήσετε το λαϊκό αίσθημα.
Να σας πω εγώ κάτι; Να μειώσετε 50% τους μισθούς των Βουλευτών αύριο το πρωί. Αφήστε τα κόλπα όμως, 5% έκτακτη εισφορά στους Βουλευτές και να περάσετε και το 3%, 4% σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, στα μεσαία στρώματα που αυτή τη στιγμή ξεριζώνονται, πάνω από 60.000 ευρώ εισόδημα. Πηγαίνετε σε αυτούς που έχουν πάνω από 150% εισόδημα και πείτε 15% εισφορά. Έχετε τα κότσια;
Πηγαίνετε στους μεγιστάνες των ΜΜΕ οι οποίοι παρουσιάζουν έλλειμμα. Πώς τα βγάζουν πέρα αφού παρουσιάζουν έλλειμμα, 1,5 δις χρωστάνε στις τράπεζες και διαχειρίζονται συχνότητες που είναι δημόσιο αγαθό χωρίς νομικό πλαίσιο.
Γιατί αυτοί οι μάγκες να μην πληρώνουν μία και να πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι;
Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, όχι για να σωθεί η χώρα. Η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία, στην πτώχευση. Θα την ονομάσετε ελεγχόμενη όμως αν σώσετε τους τραπεζίτες. Αν δεν την σώσετε –γιατί με αυτά που κάνετε μπορεί και να μην τη σώσετε– θα την ονομάσετε ασταθή τη χρεοκοπία.
Ο κ. Μπαρόζο και ο κ. ΄Ολι Ρεν είπαν προχθές κάθε δέκα μέρες θα ξεπουλιέται ένας δημόσιος οργανισμός. Κάθε δέκα μέρες ένας, ώστε να προλάβουν Σεπτέμβρη, Οκτώβρη να τους έχουν ξεπουλήσει όλους και να μας οδηγήσουν στη χρεοκοπία.
Και αυτό θα το ψηφίσετε κύριοι της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας; Θα συναινέσετε με αυτό το έγκλημα; Με στόχο να μειωθεί το χρέος από το 160% στο 140%  του ΑΕΠ; Ποια επιχείρηση διασώθηκε εκποιώντας τα πάγιά της; Γιατί θα έχουμε μια χώρα που δεν θα έχει πάγια έσοδα. Το δίλημμα περικοπές μισθών ή ξεπούλημα είναι ψευδές δίλημμα. Διότι και ξεπούλημα θα έχουμε και περικοπές μισθών θα έχουμε, το δίλλημα μνημόνιο ή χρεοκοπία είναι ψευδές δίλημμα. Διότι τώρα θα έρθει η χρεοκοπία αν ξεπουλήσουμε και τα δώσουμε όλα στους πιστωτές.
Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι σε αυτό το ιστορικό έγκλημα που θα συντελεστεί απέναντι στη χώρα και στους Έλληνες πολίτες την υπογραφή θα τη βάλουν μονάχα ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος,  ο κ. Παπακωνσταντίνου. Την υπογραφή θα τη βάλουν όλοι όσοι ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο κύριοι συνάδελφοι.
Και να σας πω και κάτι. Στα μουλωχτά έχουν βάλει και την υπογραφή τους και τα κόμματα που στηρίζουν και η αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι η ιστορία εδώ μου θυμίζει τα στημένα παιχνίδια που σήμερα κάνουν και συλλήψεις. Στημένο θα είναι εδώ, όπως το πρωτάθλημα που πήγαινε ο κόσμος να δει αγώνες και είχε προαποφασιστεί το αποτέλεσμα, έτσι και εδώ.
Συμφωνεί ο κ. Σαμαράς σε μια διαδικασία εξπρές η οποία ήταν αυτή που δημιουργούσε όλη την ένσταση των ίδιων των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο διάστημα. Και τι θα κάνετε; Ενδεχομένως, να τα πάτε με διαφορά δυο ημερών, μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικό νόμο, ώστε να ψηφίσουν όλοι –θέλετε, επιδιώκετε, εγώ πιστεύω ότι μπορεί και όχι– οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το μεσοπρόθεσμο και εκεί που κάποιοι διαφωνούν να εκφράσουν τη διαφωνία τους στον εφαρμοστικό νόμο στις διατάξεις που τους αφορούν αλλά εκεί να στηρίξει η Νέα Δημοκρατία και να σωθεί το παιχνίδι. Στημένο το παιχνίδι. Όμως νομίζω ότι στη συνείδηση του ελληνικού λαού θα έχετε την πλήρη ευθύνη.
Διάβασα μια είδηση σήμερα, τη βρήκα ενδιαφέρουσα. Πρώτη είδηση στο διαδίκτυο «Αμφιβολίες του Πρωθυπουργού για το αν θα περάσει το μεσοπρόθεσμο». Τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα και θεωρώ ότι έχει βάση. Γιατί έχει βάση; Όχι μόνο για όσα σας είπα πιο πριν, ότι θα το σκεφθούν  κάποιοι δεύτερη και τρίτη φορά να βάλουν το όνομά τους στη ληξιαρχική πράξη θανάτου της οικονομίας και της χώρας, αλλά γιατί ξέρετε κάτι; Υπάρχει κανείς που να μη θεωρεί ότι αυτή η κυβέρνηση έχει σύμβαση έργου που ολοκληρώνεται με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου;
Υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει ότι με αυτά τα δεδομένα, με την αστοχία των οικονομικών μέτρων και με την κοινωνική αναστάτωση, δε θα οδηγηθούμε ούτως ή άλλως σε εξελίξεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα; Άρα λοιπόν, είναι πολύ λογικό κάποιοι βουλευτές να σκέφτονται και να λένε την παροιμία «ε, όχι και κερατάδες και δαρμένοι».
Στη δευτερολογία του ο κ. Τσίπρας είπε:
«Κατʼ αρχάς θα ήθελα να ξεκινήσω απʼ αυτό, απευθυνόμενος και στον κ. Κακλαμάνη και στον κ. Αηδόνη.  Εδώ έχουμε κάποιους ρόλους κύριε πρώην Πρόεδρε της Βουλής και αξιότιμε κύριε Υφυπουργέ. Και όταν ομιλώ απʼ αυτό το βήμα ομιλώ ως Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδας  και απαιτώ να μου απευθύνετε το λόγο γνωρίζοντας ότι μιλάτε στον Πρόεδρο μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, μιας παράταξης με αγώνες, με ιστορία και με διαδρομή. Δε μιλάτε σε έναν νέο άνθρωπο για να κάνετε νουθεσίες.
Σας αντιστρέφω λοιπόν αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Μιλάτε σε ένα πρόσωπο που έχει θεσμικό ρόλο. Και όπως εγώ σέβομαι το δικό σας θεσμικό ρόλο,  έτσι απαιτώ να σέβεστε και σεις το δικό μου θεσμικό ρόλο.
Πάμε στην ουσία του προβλήματος. Κατʼ αρχάς όλα όσα είπε ο αξιότιμος και αξιοσέβαστος για τους αγώνες του και τη διαδρομή του πρώην Πρόεδρος της Βουλής, ο κ. Κακλαμάνης. Κύριε Κακλαμάνη,  φαίνεται ότι δε με παρακολουθείτε σε όλες μου τις τοποθετήσεις ή επιλεκτικά απομονώνετε φράσεις διότι αν με παρακολουθούσατε κύριε Κακλαμάνη θα γνωρίζατε ότι σε συζήτηση που διεξήχθη μάλιστα όταν αντιδικήσαμε με τον κ. Ευθυμίου, ασκώντας χρέη κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, δεν υπάρχει άλλος Πρόεδρος κόμματος εδώ όπου να έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι όχι μόνο δεν επικροτούμε αντισυγκεντρώσεις σε εκδηλώσεις πολιτικές, κανενός κόμματος, ακόμη και της εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, έχουν δικαίωμα να κάνουν πολιτικές συγκεντρώσεις.
Αλλά είπα και ότι εμείς ακριβώς επειδή φοβόμαστε τις προβοκάτσιες έχουμε συστήσει στους φίλους και τα μέλη μας να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Δεν το θυμάστε αυτό; Δεν το είπα αυτό;
Γιατί όμως επιμένετε σε ένα επιχείρημα το οποίο έχει φθαρεί τόσο πια; Και γιατί έχει φθαρεί; Διότι όταν η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας αποδοκιμάζει, καλώς ή κακώς, δεν θα το κρίνω εγώ τώρα, εγώ λέω ότι σε κάθε περίπτωση κακώς σε πολιτικές συγκεντρώσεις αλλά όταν η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας αποδοκιμάζει, τότε αν κάνετε μια πρόχειρη δημοσκόπηση εκεί, θα βρείτε ψηφοφόρους όλων των κομμάτων. Και συντριπτικά περισσότερους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Περισσότεροι είναι ΠΑΣΟΚ απʼ αυτούς που αποδοκιμάζουν παρά ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το έχετε καταλάβει;
Αλλά νομίζω ότι η ουσία δεν είναι εκεί. Η ουσία είναι κύριε Κακλαμάνη και κύριε Αηδόνη,  ότι την ίδια στιγμή που προκειμένου να δημιουργήσετε μια καρικατούρα, έναν εχθρό για να δικαιολογήσετε αυτό που με πολύ εύγλωττο τρόπο –δεν το είπα εγώ, ένας βουλευτής σας το είπε– ότι  κάποιοι κυβερνητικοί πρίγκιπες την ώρα που η κοινωνία φτύνει νομίζουν ότι βρέχει. Δεν το είπα εγώ. Άμα το είχα πει εγώ ο κ. Κακλαμάνης εδώ θα με είχε εγκαλέσει, δεν το είπα εγώ.
Για να αντιμετωπίσετε αυτό το γεγονός οδηγείστε στην κατασκευή ενός ανύπαρκτου εχθρού που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να δικαιολογήσετε αυτό που συμβαίνει.
Προσέξτε, όμως, είπα και προχθές στην ομιλία μου, με εξοργίζει αυτό, αλλά το μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα και τη δημοκρατική παράταξη δεν είναι αυτό. Είναι ότι την ίδια στιγμή που κατασκευάζετε ως εχθρό το ΣΥΡΙΖΑ, μια δύναμη της αριστεράς με παραδόσεις σε αγώνες, και μας εξομοιώνετε με την «καρφίτσα» και τους Γκοτζαμάνηδες, ανοίγετε διάπλατα την αγκαλιά σας στον κ. Καρατζαφέρη, στον κ. Μητσοτάκη που σας στηρίζει, στην ακροδεξιά εντός και εκτός αιθούσης. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Και έρχομαι στο τέλος στην ουσία αυτών που είπε ο κ. Αηδόνης.
Γιατί αναστατώνεστε εσείς του ΛΑΟΣ για το πού ανοίγει τις αγκαλιές του Πρωθυπουργός; Εντάξει. Δεν υπάρχει λόγος να αναστατώνεστε. Άλλωστε, ο κ. Καρατζαφέρης μου είπε ότι ζηλεύω όταν το είπα αυτό. Προφανώς, ο ίδιος το χαίρεται όταν του ανοίγει τις αγκαλιές ο Πρωθυπουργός. Άρα δεν υπάρχει λόγος να αναστατώνεστε.
Λέτε σε εμένα ότι απειλώ. Ακόμη και αν λεκτικά πολλές φορές εν τη ρύμη του λόγου, όλοι το κάνουμε, με παρομοιώσεις, με εκφράσεις, μιλάμε έντονα, αντιδικούμε. Θεωρείτε ότι ο πολιτικός λόγος εμπεριέχει μεγαλύτερη βία από την πραγματική βία της άσκησης μιας βίαιης πολιτικής.
Κύριε Αηδόνη, μιλάτε για απειλή σε εμένα όταν εσείς ως κυβέρνηση τον εκβιασμό τον έχετε ως εργαλείο άσκησης πολιτικής; Εκβιασμός διαρκώς. Εκβιασμός για το μνημόνιο. Μνημόνιο ή χρεοκοπία μας είπατε. Εκβιασμός οι δημοτικές εκλογές. Εκβιασμός στους βουλευτές σας αν θα ψηφίσουν ή δεν θα τον ψηφίσουν. Εκβιασμός τώρα για την 5η δόση ο οποίος βεβαίως κατέρρευσε. Διαρκώς εκβιασμοί και λέτε ότι εγώ απειλώ; Σε τι να απειλήσω εγώ. Και η παροιμία, την οποία χρησιμοποίησα, προφανώς έχει μεταφορικό χαρακτήρα κύριε Κακλαμάνη και δεν έχει καμιά σχέση με την κυριολεξία της λέξης. Και αν θέλετε έχει να κάνει με το γεγονός ότι καλούνται κάποιοι να ψηφίσουν, υπερβαίνοντας όπως οι ίδιοι λένε τη συνείδησή τους, προκειμένου να  διατηρήσουν τη συνοχή μιας κυβέρνησης η οποία ούτως ή άλλως –νομοτελειακά λέω εγώ– σε 3 μήνες δεν θα υπάρχει. Αυτό το χαρακτήρα είχε και μη το μεταφέρετε αλλού.
Κύριοι της κυβέρνησης, λυπάμαι πολύ αλλά δεν βγάζει πουθενά αυτή η διαρκής αντιδικία με τον ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι η ουσία της πολιτικής και με την ουσία της πολιτικής να αντιπαρατεθείτε, όχι με τις καρικατούρες της.