Εν τέλει: Καλή (επ)Ανάσταση…

Του Αλέξανδρου Σταθακιού. 

Με αυτό το σύνθημα, γραμμένο με κόκκινη μπογιά στον τοίχο, υποδέχονταν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, αρκετούς από τους φοιτητές της, επαναστατημένους νέους, ενώ και ο χουντικός απόηχος του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», ήταν επίσης υπαρκτός.

Έτσι ευτυχώς -ή δυστυχώς- προχωρούν τα πράγματα στη ζωή, δεν υπάρχουν καθαρές καταστάσεις: «Από το αγκάθι βγαίνει ρόδο και απ’ το ρόδο αγκάθι», λέει ο λαός. Σημασία έχει η στιγμή. Η τωρινή στιγμή είναι αυτή που διαλύονται οι ζωές των πολλών, αλλά η κούραση φαίνεται να κάμπτει όσους μπήκαν μπροστά στον αγώνα. Είναι η στιγμή που προβάλλει αδυσώπητη η ανάγκη να «μπολιαστεί» το δέντρο της ενεργητικής αντίστασης με άλλους αδικημένους και καταπιεσμένους ανθρώπους. Αυτούς που μέχρι τώρα παρακολουθούν σιωπηλοί τον αγώνα ανάμεσα στο φόβο της τιμωρίας (γιατί αυτόν ουσιαστικά επισείουν οι ιεροκήρυκες της υποταγής) και στην ελπίδα της ελευθερίας. Ενδεχομένως να ήταν και πριν ευνοϊκά διακείμενοι, αλλά τώρα είναι πλέον ώρα «να μπουν στο κουπί».
Ας δοκιμάσει, λοιπόν, ο τελάλης της Ανατροπής να χρησιμοποιήσει και άλλες γλώσσες, για να δουλέψει το πολυσύνθετο λαϊκό πλήρωμα.
Η γλώσσα της «Καλής (επ)Ανάστασης» έχει ρίζες. Γιατί η (επ)Ανάσταση, έδωσε διαχρονικά (από τον καιρό της Pax Romana), νόημα στον πόνο της (δια)Σταύρωσης με τις καμπές της Ιστορίας.
Δεκτή κι η ένσταση: «Τόσα Φώτα για το Αυτεξούσιο και θα γυρίσουμε σε Ιεροφάντες; Ο Γεωργιανός Ιεροσπουδαστής Ιωσήφ, καραδοκεί.» Αλλά δεν είναι πάντα μόνον έτσι: Φαρισαίοι θα υπάρχουν πάντα και ιεροεξεταστές, γιατί η κάθε καταχρηστική εξουσία πασχίζει να καταθέσει δήθεν οικουμενικές αποδείξεις της ισχύος της. Και τις βρήκε ενίοτε σε διάφορα μουχλιασμένα από την κλεισούρα συστήματα πάνω στο σώμα του Σταυρωμένου. 

Όμως, απ’ την άλλη, τα πράγματα είναι τόσο απλά: «Ήμουν ξένος και με μαζέψατε, άρρωστος και στη φυλακή και ήρθατε να με δείτε, πεινούσα και μου δώσατε να φάω!». Εκεί στα Ευαγγέλια, υπάρχει επίσης και το παράδοξο, ένας που ετοιμάζεται για βασιλιάς, έστω και πνευματικός, αντιστέκεται στον πειρασμό κι αρνείται να δώσει στον κοσμάκη άρτον και θεάματα για να τον καθυποτάξει.

Και να πάλι, όπως στην Ιστορία και την Ποίηση συμβαίνει, το αρχετυπικό Θείο Πάθος θα συμβολίσει τα πάθη του λαού. Τώρα που πάλι στήνονται σταυροί του τρόμου και οι σταυρωτήδες διαμοιράζουν τα ιμάτια της χώρας μας «εν εαυτοίς». 

Ό,τι και να κάνουν είναι προσωρινό. Η δικαιοσύνη και η ενότητα θα νικήσουν την εκμετάλλευση και το διαχωρισμό. Οι εμμονές των τοκογλύφων δεν θα έχουν πλέον καμία σημασία. Τα τείχη τους από χρήμα, εξουσία, γόητρο αλλά και μοναξιά δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτα. Φτάνει να φέρουμε την Σύναξη.
Βέβαια, τίποτα δεν θα γίνει μαγικά, ούτε γραμμικά: Μέσα στο παιγνίδι είναι ο οργισμένος, υπερεπαναστάτης Ιούδας, που έγινε από το αδιέξοδό του «σπιούνος», ο πολιτικάντης Καϊάφας, ο τυπικός υπάλληλος Πιλάτος που «ξεπλένει» ιταμά την συνείδησή του για να μην ταράξει ισορροπίες, ο πιστός, αλλά «τσάμπα μάγκας» Πέτρος, ο παντελώς χαμένος Ληστής που αναγνωρίζει τελευταία στιγμή την διέξοδο, τα αουτσάιντερ της Ιστορίας, τα «γύναια», οι Μυροφόρες που φέρνουν τελικά το μήνυμα της Ανάστασης. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κρίση, αλλά και η Ιστορία όταν «κοιλοπονά».
Μέσα από το δύσκολο και το αντιφατικό θα έρθει η ελπίδα, αρκεί να μην την αφήσουμε να φύγει…

* Ο Αλέξανδρος Σταθακιός είναι θεολόγος

Δημοσιεύτηκε στον «Δρόμο της Αριστεράς» 3-4Μάη 2013

http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11767:%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7&Itemid=67

και

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11928:kalh-ep-anastash-dromos-ths-aristeras&catid=98:koinperivallon&Itemid=294

Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας

(ένα παλιό άρθρο που είχα γράψει για την "Αποικία" το βρήκα και μου έκανε νόημα να το ξαναδημοσιεύσω.. Είναι πάλι επίκαιρες τέτοιες σκέψεις.

Published by ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Δ. ΣΤΑΘΑΚΙΟΣ [Tsouknida] on 2009/11/7 (966 reads)

  Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας

του Τσουκνίδα

Αυτό που μπορεί κανείς να παρατηρήσει εξαρχής είναι η ήπια αντίδραση της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Ευτυχώς. Φαντάζομαι τι γινόταν μ' αυτό επί Μακαριστού, αν έμπαινε δηλαδή παραπάνω φόρος στην Εκκλησία, από ό,τι στις όμοιες με αυτή νομικές οντότητες: "Οι γραικύλοι πολεμάνε την Εκκλησία, θέλουν να την εκμηδενίσουν μέσω της φορολογίας" και όλα τα ράσα στον δρόμο, μαζί με αυτούς που πιστεύουν ότι Εκκλησία σημαίνει "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια"..

Και η Εκκλησία θα κέρδιζε μόνο αυτούς και θα έχανε τους άλλους μισούς που πιστεύουν ότι η θεσμική εκκλησία είναι ο πιο ευνοημένος από το κράτος μεγαλοϊδιοκτήτης στην χώρα μας!

Για αυτό και υπήρχε, κατά τη γνώμη μου, ακόμα καλύτερος τρόπος αντίδρασης, δεδομένου ότι βρισκόμαστε προ της χρεοκοπίας του κράτους, όπως λένε οι αρμόδιοι, "κόβονται" σημαντικές κοινωνικές δαπάνες, άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους εξ ' αιτίας της κατάστασης...

Τι θα μπορούσε να πει η εκκλησιαστική ηγεσία, ακόμα και αν θεωρούσε άδικη τη φορολόγηση : "Είναι άδικο μέτρο, αλλά εμείς σκεφτόμαστε σε ποια κατάσταση είναι η Κοινωνία, δηλαδή τα παιδιά του Θεού και θα αποδώσουμε αυτή τη φορολογία, εφιστώντας όμως την προσοχή της Κυβέρνησης, τα έσοδα από αυτή τη φορολογία, όπως βέβαια και από τις άλλες φορολογίες να πάνε στις ανάγκες των φτωχών !"

Βγαίνεις μπροστά από τον υποτιθέμενο αντίπαλο....

Κατά τη γνώμη μου 4 συνιστώσες έχει το θέμα.

1. Δεν είναι όλες οι Ι. Μητροπόλεις πλούσιες και σε πολλές περιπτώσεις ενδέχεται τα έσοδα που εισπράττουν από ενοίκια ίσα-ίσα να φτάνουν να καλύπτουν τις ανάγκες των παραρτημάτων τους (γηροκομεία, κατασκηνώσεις, συσσίτια κλπ). Άλλο ένα σύμφυτο πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη ιδιοκτησία συνήθως δεν είναι των ενοριών, ή ακόμα και των μητροπόλεων, αλλά μοναστηριών, εκκλησιαστικών ιδρυμάτων κλπ, από τα οποία πολλές φορές μόνο με οριακές νομικές κατασκευές κατορθώνουν οι μητροπολίτες να πάρουν χρήματα για το "έργο" που κατευθύνεται από τους ίδιους.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν Μητροπόλεις μεγαλομέτοχοι σε τράπεζες (Ειρήσθω εν παρόδω,  μεγάλο πνευματικό θέμα αυτό να κατατίθενται τα αποθέματα της Εκκλησίας σε πλήρως κερδοσκοπικούς οργανισμούς, που πρωτοστατούν και υλοποιούν πολιτικές που οδηγούν στην ανεργία κλπ. Όταν οι περισσότερες τράπεζες ήταν κρατικές και τουλάχιστον φανερά δεν είχαν στόχο το άμεσο χρηματικό κέρδος, αλλά την ωφέλεια της Χώρας, είχε κάποιο νόημα. Σήμερα όμως;

Αυτό που έχει προταθεί από ειδικούς είναι να χρησιμοποιηθούν αυτά τα ποσά ως βάση για ένα ανταποδοτικό, αλλά όχι κερδοσκοπικό κοινωνικό ταμείο με άλλους σκοπούς, αλλά οι αρμόδιοι κάνουν ότι δεν ακούνε..)  Αυτή η εσωτερική ανισότητα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με εσωτερική αλληλεγγύη, κάτι σαν την «Παύλεια Λογεία». Πολύ θα χαρώ λοιπόν, αν όντως είναι δυσβάσταχτη η φορολόγηση για ορισμένες Μητροπόλεις, να κινητοποιηθεί μια σύγχρονη Λογεία και όχι να είναι η κάθε Μητρόπολη για την πάρτη της.

2. Το θέμα ανακινήθηκε επικοινωνιακά, με το Βατοπέδι και όχι μόνο με το Βατοπέδι, δεκάδες ανά την Ελλάδα ήταν οι περιπτώσεις το τελευταίο καιρό που εκκλησιαστική περιουσία "αξιοποιήθηκε" ή έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθεί με μόνο άξονα το κέρδος, χωρίς σεβασμό στις τοπικές κοινωνίες και στο περιβάλλον. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε την εντύπωση σε πολλούς ότι η θεσμική εκκλησία είναι ένας από τους πιο στυγνούς μεγαλοϊδιοκτήτες γης, έτσι που στην δύσκολη ώρα, όχι μόνο να δικαιολογούν, αλλά να περιμένουν την υπερφορολόγησή της. Για το "φιλανθρωπικό έργο" λένε οι κατηγορούμενοι δεσποτάδες, ηγούμενοι και λοιπή εκκλησιαστική ελίτ.

"Μα ποιό έργο, αυτό που εσύ μόνος σου αποφασίζεις και εκτελείς. Ρώτησες ποτέ την τοπική κοινωνία ποιές είναι οι ανάγκες της, τα ίδια τα μέλη της τοπικής σου Εκκλησίας, ήρθες ποτέ σε έναν ουσιαστικό διάλογο μαζί τους; Να είναι συναπόφαση πως θα αξιοποιηθεί η περιουσία;"  Ήρθες ποτέ σε έναν ουσιαστικό διάλογο μαζί τους; Να είναι συναπόφαση πως θα αξιοποιηθεί η περιουσία;" Άλλη μια φορά έρχεται δραματικά στο προσκήνιο η ευκαιρία, που χάθηκε με την μεταρρύθμιση Τρίτση,  για έλεγχο της εκκλησιαστικής περιουσίας, άρα και της αξιοποίησής της από αιρετά συμβούλια πιστών με την συμμετοχή και του Μητροπολίτη. Να θυμίσω ότι αυτό ήταν "η αιχμή του δόρατος" της αντίδρασης: Μια περιορισμένη παραχώρηση γης την συζητούσαν τότε οι δεσποτάδες, όχι όμως τον έλεγχο.  Θα έκανε μόνη της η Εκκλησία τον εσωτερικό εκδημοκρατισμό... Ακόμα τον περιμένουμε.

Αντίθετα αναπτύχθηκαν περίεργα θεολογικά σχήματα για να αποδειχθεί ότι ένας ... "φτασμένος πνευματικά" μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα τα οικόπεδα, ξεχνώντας ότι οι αρχαίοι κανόνες  απαγόρευαν στον  επίσκοπο να ασχολείται άμεσα με το ταμείο, το οποίο ελέγχονταν από Διακόνους. Και ας θυμίσουμε την εκλογή των  7 Διακόνων.

3. Το "φιλανθρωπικό έργο" της Εκκλησίας, για το οποίο πραγματικά θυμώνω όταν χρησιμοποιείται ως επιχείρημα. Άκουσα έναν μητροπολίτη (τα λόγια του οποίου με παρακίνησαν να γράψω αυτό το άρθρο), να λέει σε κάποιο ραδιόφωνο τα εξής για το θέμα. "Ας μας πάρει το κράτος την περιουσία, αλλά ας μας πάρει τα ιδρύματα, γηροκομεία κλπ. Δεν μπορεί να σκέφτομαι κάθε μέρα που θα βρω πόρους για να τα συντηρήσω και να μη σκέφτομαι το κύριο έργο μου που είναι "η σωτηρία ψυχών" και να έρχεται το Κράτος να με φορολογεί σαν να είμαι ο χ επιχειρηματίας!"  Είναι ένας από τους μητροπολίτες που ισχυρίζεται ότι διοικεί μια φτωχή μητρόπολη και μπορεί να έχει και δίκιο. Δεν το έψαξα. 

Την Εκκλησία δεν την υποχρεώνει κανείς  να κάνει κοινωνικό έργο. Δεν είναι κάτι εξωτερικό, αλλά είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής της ζωής στην οποία βιώνεται η όντως Κοινωνία. Από την αρχή αυτή η κοινωνικότητα ήταν η Ιεραποστολή, το ζωντανό Ευαγγέλιο, αυτό που έφερνε δούλους, αλλά και πλούσιους που είχαν χάσει το νόημα της ζωής στους κόλπους της. Αυτή η κοινωνικότητα βιώνεται με πόρους, αλλά και με πενταροδεκάρες. Από την στιγμή λοιπόν που βιώνεται ως εξωτερικό "έργο" το οποίο μάλιστα αποτελεί και επιχείρημα εξουσίας, έχει χαθεί η μπάλα. Και έτσι φτάνει ένας μητροπολίτης να χολοσκάει για ένα γηροκομείο, γιατί είναι το "έργο" του και όχι το έργο μιας κοινότητας, που είναι υπεύθυνη να το φέρει βόλτα.

Θα πει τώρα αυτός ο γέροντας, μα ποιά κοινότητα; Εγώ δεν βρίσκω τους απολύτως απαραίτητους συνεργάτες. Και στην δυτική εκκλησία οι Καρδινάλιοι αρχίζουν "να βγάζουν στο σφυρί" Ναούς, γιατί δεν φτάνουν οι εισφορές των πιστών για να τους συντηρήσουν. Αλλά δεν φαίνεται προς το παρόν να τους απασχολεί γιατί φεύγει ο κόσμος από την  Εκκλησία. Εδώ μήπως έχουμε ακόμα τον χρόνο να προλάβουμε; Γιατί πολλοί έχουν φύγει μόνο σώματι, αλλά φωνάζουν με τον τρόπο τους και όλη την ψυχή τους μαζί με τον ποιητή: "Αγάπη που 'ναι η Εκκλησιά σου, βαρέθηκα πια τα Μετόχια!"

4. Τα περισσότερα ακίνητα της Εκκλησίας ανήκουν στον λαό που της παραχώρησε όταν ήταν ο μοναδικός θεσμικός προστάτης του τον καιρό της Τουρκοκρατίας. Πρέπει συνεχώς να του αποδεικνύει ότι τα διαχειρίζεται καλύτερα από ότι το Κράτος με κριτήριο την κοινή ωφέλεια.

Πηγή:  http://icthis.net/modules/smartsection/item.php?itemid=431

Μ. Δρεττάκης: "Η Eκκλησία να αντιταχτεί ρητά στην Χρυσή Αυγή!"

Στον απόηχο των δηλώσεων Αμβρόσιου ...

Από το tvxs

"Η χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν την χώρα το χρεοκοπημένα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα 38 χρόνια στα οποία κατείχαν και διαχειρίζονταν μονοκομματικά την εξουσία, με βάση τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα που κατασκεύαζαν, έχει προκαλέσει μεγάλες ανακατατάξεις στο εκλογικό σώμα, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους."
Η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, διακηρύσσοντας ότι με την απόλυτη υπακοή της στις εντολές της τρόικα και την εφαρμογή των μέτρων που εκείνη τους επιβάλλει - είναι η μόνη που μπορεί και θα βγάλει την χώρα από το τέλμα στο οποίο την οδήγησαν τα δύο από τα τρία κόμματα που την στηρίζουν.

Εθελοτυφλούν, όμως, και δεν θέλουν να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα από την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής αυτής, στο διάστημα των δυόμισι χρόνων που την εφαρμόζουν, αποτυχία η οποία έχει οδηγήσει το λαό σε απόγνωση. Η απόγνωση αυτή έχει προκληθεί από την συνεχή αύξηση του αριθμού των ανέργων, των αστέγων, των οικογενειών με παιδιά που στερούνται τα εντελώς αναγκαία, των κατοίκων των πόλεων που καταφεύγουν στα συσσίτια που οργανώνουν πλήθος ενοριών σε όλες τις μητροπόλεις της χώρας, των συνανθρώπων μας που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για να βρουν κάτι να φάνε και των νέων με προσόντα που μεταναστεύουν ζητώντας μια θέση εργασίας σε κάποια χώρα της Ευρώπης η άλλης ηπείρου. Στη χειρότερη περίπτωση, η απόγνωση αυτή έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία έναν αυξανόμενο αριθμό οικογενειαρχών, που αφήνουν πίσω τους συζύγους και παιδιά.

Αυτή η κατάσταση είναι π βασική αιτία της απότομης αύξησης της εκλογικής δύναμης της «χρυσής αυγής» (ΧΑ) και της εισόδου της στη βουλή καθώς και της παρατηρούμενης, τους τελευταίους μήνες, παραπέρα αύξησης της απήχησής της στο εκλογικό σώμα. Αν το κόμμα αυτό ήταν όπως άλλα παρόμοια που είχαν μπει στη βουλή (το τελευταίο από αυτά ήταν η «εθνική παράταξη» στις εκλογές του 1977) δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, Όπως συνέβη με τα κόμματα εκείνα, στις επόμενες εκλογές θα εξαφανιζόταν. Δυστυχώς, όμως, η ΧΑ δεν είναι ένα τέτοιο κόμμα. . Πριν η ΧΑ μπει στη βουλή, ήταν γνωστές και οι δεδηλωμένες θέσεις της υπέρ του ναζισμού (ποιος δεν θυμάται το χιτλερικό χαιρετισμό των μελών της μέσα στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας) και η ρατσιστική της συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες, στους οποίους συμπεριφέρονταν σαν να μη είναι άνθρωποι, ξεχνώντας ότι εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες ζουν και εργάζονται σε πολλές χώρες του κόσμου και μη βλέποντας ότι, και ακόμα και σήμερα, νέοι Έλληνες με προσόντα μεταναστεύουν αναζητώντας εργασία, όπως ακριβώς κάνουν οι μετανάστες που ζουν στη πατρίδα μας.
Σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά τους αυτή στους μετανάστες συνοδευόταν και απροκάλυπτα από ωμή βία. Τα χαρακτηριστικά της αυτά η ΧΑ, όχι μόνο δεν τα απέβαλε τους μήνες που είναι στη βουλή, αλλά αντίθετα τα έκανε πιο έντονα αισθητά τόσο με σα όσο και έξω από το κοινοβούλιο (χαρακτηριστικές είναι και οι εκφράσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν και η εν γένει συμπεριφορά τους μέσα στη εθνική αντιπροσωπεία). Το χειρότερο όμως είναι ότι τα μέλη της και οι βουλευτές της χρησιμοποιούν την βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους, υποκαθιστώντας σε πολλές περιπτώσεις τα θεσμικά όργανα της πολιτείας (την αστυνομία την δικαστική εξουσία κ.λπ). Τα εντελώς πρόσφατα περιστατικά άσκησης βίας εναντίον τόσο μεταναστών όσο και Ελλήνων είναι γνωστά και δεν είναι ανάγκη να αναφερθούν εδώ.

Υπέρ της ορθοδοξίας με βία; Τελευταία π ΧΑ παρουσιάζεται ως υπέρμαχος και προστάτης της ορθοδοξίας, δηλώνοντας μάλιστα, έμμεσα, ότι θα χρησιμοποιεί ακόμα και την βία για να την υπερασπίσει. Η ορθοδοξία, όμως, είναι η θρησκεία της αγάπης προς όλους τους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα εκείνους που υποφέρουν, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, την φυλή και τα πιστεύω τους, και δεν έχει ανάγκη την προστασία κανενός. Η ορθόδοξη εκκλησία, τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα και όλα τα πιστά μέλη της δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους όταν προσφέρουν φαγητό, τρόφιμα, φάρμακα, αίμα ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια. Επιπλέον η εκκλησία είναι υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης όλων των ανθρώπων και καταδικάζει την χρήση ή την επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε για οποιοδήποτε λόγο. Είναι γνωστό ότι, εν ενεργεία μέλη της αστυνομίας είναι, δυστυχώς, οπαδοί της ΧΑ, όπως φάνηκε καθαρά από τα αποτελέσματα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε εκλογικά τμήματα, στα οποία η πλειονότητα των εγγεγραμμένων είναι αστυνομικοί, καθώς και από την στάση τους και την ανοχή που δείχνουν ορισμένοι από αυτούς σε ώρα καθήκοντος όταν μέλη της ΧΑ παρανομούν μπροστά στα μάτια τους. Γνωστό είναι, επίσης, ότι και ορισμένα εν ενεργεία μέλη των ενόπλων δυνάμεων είναι οπαδοί της ΧΑ Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός όλων των οπαδών της ΧΑ στην αστυνομία και στις ένοπλες δυνάμεις δεν είναι γνωστό: πάντως, ανεξάρτητα από την έκτασή του, το φαινόμενο είναι εξαιρετικά ανησυχητικό και παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση με την αδράνεια της το υποθάλπει. Μια αδράνεια, όμως, η οποία μπορεί να στοιχίσει πανάκριβα στον τόπο (καλό είναι να θυμόμαστε τα όσα προηγήθηκαν του πραξικοπήματος της 21nς Απριλίου 1967). Αυτό που δεν ήταν γνωστό -ή έστω πολύ γνωστό- είναι ότι υπάρχουν και πολίτες και μάλιστα νέοι (φοιτητές ή και μαθητές ακόμα) οι οποίοι λένε ότι είναι χριστιανοί, ενεργά μέλη της εκκλησίας και οι οποίοι -τόσο εξαιτίας της χρεοκοπίας των κομμάτων όσο και της παροχής βοήθειας από την ΧΑ σε Έλληνες ηλικιωμένους ή ελληνικές οικογένειες- δηλώνουν ότι είναι οπαδοί ή επικροτούν τις θέσεις και την συμπεριφορά της ΧΑ
Πώς όμως είναι δυνατόν ένας ορθόδοξος χριστιανός, και μάλιστα νέος, να συμβιβάζει μέσα του την πίστη του στο Χριστό της αγάπης και την υποστήριξή του σε ένα κόμμα με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν; Και ακόμα, χειρότερο, πως είναι δυνατόν να μετέχει των θείων μυστηρίων διατηρώντας τέτοιες ασύμβατες απόψεις; Δεν είναι πολύ μακριά η περίοδος στην οποία η εκκλησία, με φωτεινές εξαιρέσεις, συντάθηκε με τους πραξικοπηματίες συνταγματάρχες, οι οποίοι, υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ, κατέλυσαν την δημοκρατία, κατάργησαν όλες τις ελευθερίες, φυλάκισαν, βασάνισαν και εκτόπισαν αντιστασιακούς και καπηλεύτηκαν την ορθοδοξία με το διαβόητο «Ελλάς, Ελλήνων χριστιανών», βάζοντας την χώρα «στο γύψο» μια ολόκληρη επταετία και προκαλώντας μεγάλη ζημία στην εκκλησιαστική συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας.

Ορθοτόμηση της Εκκλησίας για την προστασία των χριστιανών

Προκειμένου να αποφευχθεί το ίδιο ασυγχώρητο λάθος, και με δεδομένο ότι υπάρχουν χριστιανοί που δηλώνουν οπαδοί της ΧΑ:
Η «διαρκής ιερά σύνοδος» (ΔΙΣ) της εκκλησίας της Ελλάδος είναι επείγουσα ανάγκη να πάρει σαφή θέση με απόφαση της, στην οποία θα καταδικάζει όχι μόνο γενικά το ρατσισμό και την κάθε μορφής χρήση ή επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε, αλλά και συγκεκριμένα την ΧΑ για την οποία θα δηλώνεται κατηγορηματικά ότι δεν δικαιούται να εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ορθοδοξίας.
Στην ίδια απόφαση της ΔΙΣ θα πρέπει να καθίσταται σαφές στους πιστούς που είναι οπαδοί της ΧΑ ή συντάσσονται με τις απόψεις της, ότι η στάση τους αυτή και απόψεις με τις οποίες συμφωνούν δεν συνάδουν με την πίστη τους στο Χριστό και θα πρέπει να τις καταδικάζουν.
Την απόφαση της αυτή η ΔΙΣ θα πρέπει να την κοινοποιήσει τόσο σε όλα τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, όσο και σε όλους τους εκκλησιαζόμενους με ειδικό φυλλάδιο που θα διανεμηθεί σε όλες τις ενορίες της χώρας. Το ίδιο πρέπει να κάνει και η εκκλησία της Κρήτης.
Ταυτόχρονα, και με βάση την παραπάνω απόφαση της ΔΙΣ, αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι πρέπει να διαφωτίσουν το ποίμνιο τους και οι πνευματικοί να ξεκαθαρίσουν σε εκείνους που εξομολογούνται σ' αυτούς ότι κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν μπορεί να συντάσσεται με τις απόψεις, να επικροτεί τις συμπεριφορές και να είναι μέλος της ΧΑ.
Προτού είναι αργά, φύλακες -εκκλησία, πολιτεία και λαός- γρηγορείτε!
* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην αντιπρόεδρος της βουλής, υπουργός  και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Από την Χριστιανική" via Προοδευτική Πολιτική

Αληθώς Ανέστη?

 

Α.

Πριν αρχίσουμε να μιλάμε για το "αληθώς", είναι αναγκαίο να δούμε τη θέση της Ανάστασης στο σώμα της πίστης του Χριστιανισμού.Και αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού, είναι ο Χριστιανισμός.

Αν βγάλει κανείς την Ανάσταση έξω, (ιστορικά πάντα μιλώντας) είναι κάτι άλλο και όχι Χριστιανός.

Και αυτό γιατί η Ανάσταση του Χριστού δεν έγινε (με βάση τις παραδοχές της πίστης) για να αποδειχτεί η θεϊκή δύναμη του Χριστού.

Ούτε καν για να διορθωθεί το λάθος του Αδάμ (όπως ίσως πολλοί να θυμούνται από τα θρησκευτικά του σχολείου).

Η σάρκωση, ο θάνατος και ανάσταση του Θεού Λόγου, ήταν σχεδιασμένη πριν από την δημιουργία του Ανθρώπου.

Ήταν σχεδιασμένη ως «δεύτερη δημιουργία», τελειότερη μάλιστα από την πρώτη, αφού θα αξιοποιούσε ως προπαρασκευή και το «λάθος» του Αδάμ.Η Ανάσταση του Χριστού γίνεται ο Δρόμος, στον οποίο Άνθρωπος και Κόσμος βαδίζουν και τέλος του Δρόμου Αυτού είναι η Δευτέρα Παρουσία.

Ο Δρόμος αυτός παριστάνεται με την Κυοφορία του εμβρύου: Ο Άνθρωπος μπορεί μερικώς να έχει κάποια αίσθηση του Τέλους του, όπως το έμβρυο έχει μερική επαφή με τον κόσμο έξω από τη μήτρα. Πλήρη επαφή θα αποκτήσει όμως με την Γέννηση.

Η Δεύτερη Δημιουργία λοιπόν που άνοιξε με την Ανάσταση του Χριστού, θα ολοκληρωθεί με την Δεύτερη Παρουσία.

Στην Πραγματικότητα ο ύμνος

«Χριστός Ανέστη εκ Νεκρών

Θανάτω Θάνατον πατήσας

Και εν τοις εν τοις Μνήμασιν

Ζωήν Χαρισάμενος»

είναι όλη η ουσία του Χριστιανισμού.

Β.

Βέβαια, πρέπει να ειπωθεί κι αυτό: Όλη αυτή η ουσία, που διατυπώθηκε με σαφήνεια έξι τουλάχιστον αιώνες μετά, υπήρχε μέσα σε ένα σώμα από στοιχεία (μιλώντας με σημερινή γλώσσα) Ιστορικά, Ηθικά, Μυθικά, Θρησκευτικά, Υπαρξιακά και Φιλοσοφικά (συχνά αντιμαχόμενα μεταξύ τους).

Η μεταξύ τους διαλεκτική ήταν και αυτή στο σχέδιο της κυοφορίας, όπως είναι και σήμερα στο «σχέδιο» η διαλεκτική ανάμεσα σε αυτό του διατυπώθηκε τόσο παλιά και στις νεότερες επιστημονικές και άλλες εξελίξεις..Αν το δει μάλιστα κανείς μακροσκοπικά αυτό ήταν ένα στήριγμα της επιβίωσης ή και της επιτυχίας του Χριστιανισμού ανά τόσους αιώνες.

Να μπορεί δηλαδή να εντάσσει την παντοειδή εξέλιξη (κοινωνική, πνευματική, ηθική, επιστημονική) σε μια διήγηση που δεν έχει ολοκληρωθεί, στην οποία ωστόσο μπορεί να δώσει ένα Οντολογικό Τέλος, μέσα από έναν «καθρέφτη» όμως, όπως θα έλεγε και ο Παύλος.

Για να είμαστε δίκαιοι όμως πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό βέβαια για τον πιστό, μπορεί να είναι και απόδειξη ανωτερότητας της πίστης του, ενώ για τον κάθε άλλο μπορεί να σημαίνει απλά, ότι μια οργανωμένη κοινότητα μαθαίνει ανά τους αιώνες… Από την άλλη ωστόσο, για να μάθει κανείς είναι αναγκαίο να μπορεί να δέχεται και να αξιοποιεί την πληροφορία..

Από αυτήν την διελκυστίνδα, δεν βγαίνεις εύκολα….

Γ.

Και γιατί να χαριστεί η Ζωή στους «εν τοις Μνήμασιν»;

Το ερώτημα αυτό συμφυές με το ερώτημα της επιβίωσης του ανθρώπινου προσώπου.

Δεν είναι εύκολο ούτε αυτό το ερώτημα:

Γενικά η τάση των πολλών είναι να λύνουν αυτό το ερώτημα με την επιβίωση της Ομάδας, της Οικογένειας, των Απογόνων (φυσικών και πολιτιστικών) των Κανόνων και των Παραδόσεων (της Θρησκείας δηλαδή με την ευρύτερη έννοια).

Όσο και να ασκεί κανείς κριτική βασιζόμενος στις γεμάτες βία τραγικές απολήξεις αυτής της τάσης, πρέπει να αναγνωρίσει ότι είναι θεμιτή και αναγκαία, αφού αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα είχαμε και τίποτ’ άλλο.

Από την άλλη, όμως συνεχίζει να υπάρχει το ερώτημα: «Αυτή η μοναδικότητα έστω ακόμα και βιολογικών συνδυασμών, η μοναδικότητα στιγμών και εμπειριών γιατί να χαθεί με τον Τάφο;»

Εδώ υπάρχουν πολλές απαντήσεις:

Ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι που δίκασαν τον Χριστό δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους: Οι Σαδδουκαίοι θεματοφύλακες της αρχαίας Εβραϊκής Παράδοσης που δεν γνώριζε θέση για Ανάσταση Νεκρών, πίστευαν ότι η ζωή τελειώνει στον Τάφο. Οι Φαρισαίοι οπαδοί μια νεότερης εβραϊκής θρησκευτικής τάσης πίστευαν στην ανάσταση των δικαίων νεκρών.

Υπάρχει η απάντηση των Ανατολικών Θρησκειών ότι ακριβώς αυτή η ατομική ύπαρξη είναι η πηγή του Πόνου και η λύτρωση θα έρθει με την συγχώνευση με το Άπαν, «ως μια σταγόνα στον Ωκεανό».

Περίπου την ίδια απάντηση υπαρξιακά δίνει και ο Επίκουρος, βάζοντας στη θέση του Άπαντος το Τίποτα.

Ο Πλάτωνας και κυρίως οι Μαθητές του απάντησαν με την γνωστή θέση περί της αθανασίας της ψυχής, του κόσμου των Ιδεών και τη υποτίμηση του παρόντος κόσμου ως φυλακής της ψυχής.

Υπάρχει η γενικότερη θέση της αρχαίας Ελλάδας (και γενικότερα του αρχαίου μεσογειακού κόσμου αν το εξετάσει κανείς πέρα από τον Μύθο), ότι η επιβίωση του ανθρώπινου προσώπου εδράζεται στην ανάμνησή του από τους ζωντανούς. Θέση με τρομερή πολιτισμική αξία, που πάνω της πάτησε κοινωνικά και ο Χριστιανισμός.

Την θέση του Χριστιανισμού, που αναπτύχθηκε παραπάνω, ας την ξανασημειώσουμε: Η Λύση θα έρθει στο Μέλλον, αλλά αυτό που ζει κανείς σήμερα και ατομικά και κοινωνικά και κοσμικά ακόμα, θα συμπεριληφθεί σε αυτή τη Λύση. Και ναι αυτή η προσωπική ύπαρξη, πονάει γιατί αξίζει.

Και βέβαια υπάρχει και η επιστημονίζουσα εξήγηση ότι όλα οφείλονται σε ένα «εγωϊστικό γονίδιο», που δημιουργεί μια «φρεναπάτη» αναγκαία για τον πολιτισμό, αλλά ωστόσο «φρεναπάτη», την οποία γνωρίζοντάς τη πια μέσω της επιστήμης καλό είναι να μην της δίνουμε και τόση σημασία.

Γιατί όλα αυτά;

Γιατί η θέση που θα πάρει κανείς για το «Αληθώς Ανέστη», εξαρτάται κυρίως από το τι θέση θα έχει μέσα του για όλα αυτά, είτε έχοντας κάνει τις λογικές επεξεργασίες, είτε όχι. Πολύ λίγο δε στα ιστορικά δεδομένα περί της Αναστάσεως Χριστού, παρόλο βέβαια που η αρχαία Εκκλησία έδινε μεγάλη σημασία στην Ιστορία, θέλοντας να σημειώσει ότι ήταν ένα γεγονός του υφιστάμενου κόσμου και όχι κάποιου άλλου κόσμου (των Ιδεών) ας πούμε.

Δ.

Κατά τα άλλα τα ίδια τα Ευαγγέλια δεν περιγράφουν το γεγονός της Ανάστασης, παρά μόνο ότι βρέθηκε άδειος ο τάφος.

Φρόντισαν επίσης να συμπεριλάβουν στις διηγήσεις τους τις αιτιάσεις του Ιουδαϊκού Ιερατείου ότι οι μαθητές έκλεψαν το σώμα για να πουν ότι ο Χριστός αναστήθηκε, όπως ο ίδιος είχε διακηρύξει πριν τον θάνατό του.

Υπάρχουν βέβαια οι εμφανίσεις του αναστημένου Χριστού, για τις οποίες πάλι οι ίδιοι περιγράφουν, ότι και αυτοί σε πολλές περιπτώσεις δυσκολεύτηκαν να τον αναγνωρίσουν.

Βέβαια υπήρξε και εμφάνιση (σύμφωνα με την Κ.Δ.) που έγινε σε περισσότερους από πεντακόσιους ανθρώπους, για την οποία ο Απόστολος Παύλος γράφοντας μετά από περίπου 20 χρόνια στους Κορινθίους τους λέει ότι όλοι όσοι έζησαν το γεγονός δεν έχουν πεθάνει και άρα υπάρχουν ζώντες μάρτυρες.

Είναι ακράδαντη η πίστη της αρχαίας Εκκλησίας ότι ο Χριστός Αναστήθηκε.

Και είναι επίσης ένα αξιοσημείωτο επιχείρημα αυτό της τάχιστης εξάπλωσης του Χριστιανισμού. Δεν θα μπορούσε να πετύχει, μέσα από διωγμούς μάλιστα, αν δεν είχε ξεκινήσει από δυνατές αρχικές εμπειρίες, όλων αυτών που «πορεύθηκαν στα έσχατα της γης».

Από την άλλη όμως τίποτα δεν μπορεί τελειωτικά να κλείσει τις αμφισβητήσεις, ότι όλη η Ιστορία του Χριστιανισμού, δεν ξεκίνησε από τσαντισμένους μαθητές του Ιωάννη μετά την εκτέλεσή του, ή ακόμα του Δασκάλου των Κουμρανιτών, ή και των δυο μαζί ή και πολλών άλλων ακόμα,

που κατέλαβαν τι θέλει ο κόσμος της εποχής τους.

Που έβαλαν κάποιον να θυσιαστεί για να παρουσιάσουν έναν άλλο ως αναστημένο.

Ή ότι ο Νικόδημος πλήρωσε τους Ρωμαίους (που δεν είχαν κανένα λόγο να μην δεχτούν την μίζα, αφού ο Χριστός δεν τους ενοχλούσε) να κατεβάσουν τον Χριστό απ’ τον Σταυρό πριν πεθάνει.

Να πει μετά ότι αναλήφθηκε για να ξαναεμφανιστεί ως Παύλος μετά από κανένα δυο χρόνια…

Και ότι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί λογικά.

Ε.

Αυτή η αμφισβήτηση είναι αναγκαία για τον ίδιο τον Χριστιανισμό που πιστεύει στην Ελευθερία του Ανθρώπου.

Αν υπήρχαν αξεπέραστες αποδείξεις για την Ανάσταση, τότε η πίστη δεν θα ήταν θέμα ελεύθερης επιλογής.

Όποιος δεν πίστευε θα ήταν χαζός ή κακός.

Γι’ αυτό και όλες οι προσπάθειες για τελειωτική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα από την πλευρά των Χριστιανών, εντείνονταν όσο ο Χριστιανισμός ταυτιζόταν με την Εξουσία.

Γιατί η κάθε Εξουσία θέλει στέρεες, οικουμενικές αποδείξεις της ισχύος της.

 

Παλιότερη θέση εδώ