Συνάδελφοι μου τηλεφώνησαν: Τα ΜΑΤ καταδιώκοντας ειρηνικούς διαδηλωτές έριξαν δακρυγόνα στην είσοδο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, όταν εκπαιδευτικοί και εργαζομένοι στο ΚΕΘΕΑ και τα Κέντρα Πρόληψης, μπήκαν μέσα για να προστατευτούν από την τυφλή βία. Μέσα είναι 2 δάσκαλοι άσχημα τραυματισμένοι και τα ΜΑΤ φράζουν την έξοδο.
ώρα Ελλάδας 5.20

23/06/2011, Ομιλία Προέδρου ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ κατά την συζήτηση της Πρότασης Νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τα Κέντρα Πρόληψης

«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα να ξεκινήσω την ολιγόλεπτη παρέμβασή μου στη συζήτηση πρότασης νόμου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ με ένα γενικότερο σχόλιο. Όμως, είναι ουσιαστικό σχόλιο, αφορά την ποιότητα της δημοκρατίας μας και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και έχει να κάνει και με την εν πολλοίς δικαιολογημένη απαξίωση της ίδιας της δημοκρατίας και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας από συντριπτική μερίδα των πολιτών, διότι τελικά η δημοκρατία μας δεν είναι ουσιαστική, βαθιά δημοκρατία. Στην κοινοβουλευτική ιστορία είναι ελάχιστες, μετρημένες οι φορές που υπήρξε μια πρωτοβουλία νομοθετικής παρέμβασης από μειοψηφούσες μέσα στο Κοινοβούλιο Ομάδες, που έτυχε θετικής ανταπόκρισης. Στην πραγματικότητα, δυνατότητα να νομοθετούν έχουν μονάχα οι βουλευτές και οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες της πλειοψηφίας, δηλαδή το πρώτο κόμμα, το κόμμα το οποίο συγκεντρώνει συνήθως 40-42-44% και αυτό είναι ένα μειονέκτημα, μια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Ακόμα και στην Ευρωβουλή –ούτε εκεί τα πράγματα είναι τέλεια– ακόμα και εκεί έχουν θεσμοθετήσει τη δυνατότητα της πρωτοβουλίας, της λεγόμενης πρωτοβουλίας των πολιτών, δηλαδή οι πολίτες με την απαραίτητη συλλογή υπογραφών να προωθούν προτάσεις προς νομοθέτηση στο κεντρικό επίπεδο της ευρωπαϊκής δομής, ενώ εδώ όποιες πρωτοβουλίες παίρνονται, προτάσεις νόμου από Κοινοβουλευτικές Ομάδες είτε της ελάσσονος είτε της μείζονος αντιπολίτευσης, έχουν την ίδια τύχη, απορρίπτονται μετά από μια ευχάριστη συζήτηση.
Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση, της πρωτοβουλίας μας για πρόταση νόμου για τη διαμόρφωση θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των κέντρων πρόληψης εξαρτησιογόνων ουσιών, είχαμε το εξής πρωτοφανές –την ίδια στιγμή που εσυζητείτο η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπω τόσο στην ουσία, ανέλυσαν επαρκώς οι εισηγητές του ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση– την ίδια στιγμή όμως που εσυζητείτο στην αρμόδια επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, για το ίδιο ακριβώς θέμα, με εντελώς άλλη αντίληψη υπήρξε νομοθετική παρέμβαση η οποία κατέστη δυνατόν να προχωρήσει και να γίνει νόμος του κράτους, μέσα από μια τροπολογία σε άσχετο νόμο, στο Υπουργείο Παιδείας. Μια πρόταση η οποία επιφέρει αλλαγές του θεσμικού καθεστώτος λειτουργίας διαμετρικά αντίθετες όχι μόνο από την πρόταση νόμου που καταθέσαμε εμείς αλλά και από τις απόψεις  των καθʼ ύλην αρμοδίων, των εργαζομένων δηλαδή στα κέντρα, αντίθετες ακόμη και σʼ αυτά που συμφωνήθηκαν στην Ομάδα Διεύθυνσης Έργου.
Και σας καλώ όλους να αναρωτηθείτε αν αυτή η νοοτροπία, αυτή η φιλοσοφία λειτουργίας, είναι μια φιλοσοφία λειτουργίας που ενισχύει την αξιοπιστία ενός τρωθέντος πολιτικού συστήματος, την αξιοπιστία του ήδη τρωθέντος κοινοβουλευτισμού απέναντι στους πολίτες που μας παρακολουθούν – βεβαίως δεν τα παρακολουθούν όλα οι πολίτες αλλά εδώ το σύστημα πάσχει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πάσχει επί της ουσίας.
Η δυνατότητα της πλειοψηφίας, με τη δική της αλαζονεία, να προωθεί ό,τι αυτή αποφασίσει –πολλές φορές και ερήμην της ίδιας της πλειοψηφίας– δεν συζητιούνται και τα ζητήματα αυτά ακόμα και στην ίδια την πλειοψηφία, είναι βασικό συστατικό της αδυναμίας και της παθογένειας της δημοκρατίας μας και του κοινοβουλευτικού μας συστήματος.
Επιτρέψτε μου, με την ευκαιρία, να πω δυο λόγια σε σχέση με το μείζον θέμα που συζητάμε αλλά και τις γενικότερες εξελίξεις. Εμείς πήραμε την πρωτοβουλία να καταθέσουμε αυτή την πρόταση νόμου για τον πολύ κρίσιμο αυτό τομέα των κέντρων πρόληψης της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών διότι αντιλαμβανόμαστε ότι τα πρώτα θύματα αυτής της πολύπλευρης κρίσης, τα πρώτα θύματα θα είναι οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες που ούτως ή άλλως ήταν ήδη στο περιθώριο. Και έχουμε εδώ έναν τομέα ο οποίος κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες και χωρίς ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο με χρόνια υποχρηματοδότηση, εδώ και 15 χρόνια δίνει τη μάχη της πρόληψης των εξαρτήσεων και της προαγωγής ψυχοκοινωνικής υγείας, έναν τομέα και ανθρώπους που δίνουν καθημερινά τη μάχη, πολλές φορές χωρίς να πληρώνονται, που η κοινωνία τους ευγνωμονεί αλλά η πολιτεία τους εμπαίζει. Οι εργαζόμενοι αυτοί με αυταπάρνηση –παρά τα προβλήματα– κατόρθωσαν με τη δουλειά τους να βρίσκονται στην επιστημονική πρωτοπορία του χώρου της πρόληψης πανευρωπαϊκά αλλά οι κυβερνήσεις διαχρονικά σʼ αυτούς επιφύλαξαν απαξία.
Και νομίζω πως πιο χαρακτηριστικό απʼ όλα είναι το πανό με το σύνθημα που ανέβασαν σε πρόσφατη συγκέντρωσή τους αυτοί οι εργαζόμενοι λέγοντας το εξής χαρακτηριστικό: όχι στο μνημόνιο της εξάρτησης, όχι στο μνημόσυνο της πρόληψης.
Αντιλαμβάνομαι όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πως όλα αυτά είναι πολυτέλειες σε μια εποχή που γυρνάμε με μεγάλη ταχύτητα πίσω στο χρόνο της ιστορίας, πίσω στην εποχή των «Αθλίων» του Βίκτωρος Ουγκώ. Γιατί το λέω αυτό; Θα ήθελα να απαντήσω με συμπάθεια στην τοποθέτηση του αρμόδιου από την κυβέρνηση του Υπουργού κ. Αηδόνη. Διάβασα στην κυριακάτικη εφημερίδα «Εποχή» μια επιστολή μιας γιατρού του ΕΣΥ, της Χριστίνας Κυδώνη, ενυπόγραφη, και ειλικρινά συγκλονίστηκα, γιατί πράγματι γυρνάμε στην εποχή των «Αθλίων». Η αναφορά είναι σε έναν μετανάστη, νόμιμο στην Ελλάδα, -θα μπορούσε και να μην είναι μετανάστης- θα μπορούσε να ήταν ένας απλός πολίτης, ανασφάλιστος και ξέρετε ότι πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες είναι στη μαύρη εργασία και είναι ανασφάλιστοι. Και αν αυτό το συγκρίνουμε με τα πάνω από 2 εκατομμύρια πολίτες που είναι στα όρια της φτώχειας φανταστείτε το συνδυασμό, ανασφάλιστοι και φτωχοί.
Αυτός, λοιπόν, ο ατυχής είχε ένα εργασιακό ατύχημα, χτύπησε το δάκτυλό του, το δάκτυλο του δεξιού χεριού και πήγε σε ένα νοσοκομείο, τον δέχτηκαν φυσικά στα έκτακτα περιστατικά, όμως του είπαν ότι δεν μπορούν να τον νοσηλεύσουν αν τυχόν το τραύμα του επιδεινωθεί. Αφού του πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες, ο ασθενής ταξίδεψε σε μια μεγαλύτερη πόλη για να βρει βοήθεια, προσέγγισε μια ΜΚΟ που τον παρέπεμψε σε ένα τριτοβάθμιο νοσοκομείο με ένα ιατρικό σημείωμα για την αρμόζουσα χειρουργική αντιμετώπιση αφού το δάκτυλό του είχε πλέον μια πολύ σημαντική φλεγμονή. Το τριτοβάθμιο νοσοκομείο του απαντά ότι δεν μπορεί να τον νοσηλεύσει μια και με τις τελευταίες εγκυκλίους του Υπουργείου Υγείας απαγορεύεται η εισαγωγή ανασφάλιστων εκτός αν έχουν κάρτα απορίας την οποία για να την προμηθευτεί θα έπρεπε να πάει σε μια διαδικασία χρονοβόρα με κίνδυνο της ζωής του.
Εν τω μεταξύ, το χέρι του επιδεινώνονταν. Απελπισμένος απευθύνθηκε ξανά σε ένα κέντρο υγείας, ο εφημερεύων γιατρός διαγιγνώσκει μια σηπτική εστία στο χέρι του –μια γάγγραινα- και  ότι υπάρχει πλέον κίνδυνος για τη ζωή του και κινητοποιεί γιατρούς που γνωρίζει μαζί με το διοικητικό μηχανισμό προκειμένου να εισαχθεί επιτέλους σε ένα άλλο τριτοβάθμιο νοσοκομείο. Και αφού ο άρρωστος νοσηλεύεται τελικώς, την επόμενη οι υπηρεσίες απαιτούν –εφʼ όσον δεν είχε κάρτα απορίας και ούτε ήταν ασφαλισμένος– να καταβάλλει προκαταβολή για να πάει στο χειρουργείο να κόψει το χέρι του, διότι είχε προχωρήσει η γάγγραινα και θα έχανε τη ζωή του. Και απελπισμένος αυτός ο νέος άθλιος της εποχής μας, απευθύνθηκε στον παπά του χωριού του για να του δώσει 260 ευρώ γιατί δεν είχε. Το έκοψε το χέρι του, σώθηκε η ζωή του, αλλά φανταστείτε που οδηγούμαστε, σε τι συνθήκες οδηγούμαστε εν έτει 2011 σε μια χώρα που έχει περάσει τόσα και στους πολίτες της και στο λαό της που έχουν δώσει τόσους αγώνες με αίμα, για να κατοχυρώσουν δημοκρατία αλλά και κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική συνοχή.
Κύριε Υπουργέ, διάβαζα χθες στο διαδίκτυο και μου έκανε εντύπωση, αντιστοίχως στις ΗΠΑ, ένας Γιάννης Αγιάννης, λέει το δημοσίευμα, πήγε να ληστέψει εικονικά μια τράπεζα γιατί δεν μπορούσε να κάνει ιατρικές εξετάσεις, να συλληφθεί, να πάει στη φυλακή, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να κάνει ιατρικές εξετάσεις μέσω της φυλακής. Εκεί οδηγούμαστε. Και εκεί οδηγούμαστε διότι αυτή η πολιτική που μας παρουσιάζεται ως σωτηρία, προφανώς από την τρόικα, δεν τους ενδιαφέρει τους ανθρώπους αυτούς όμως η Ελλάδα, δεν ζουν εδώ. Δεν ζουν σε αυτή τη χώρα. Εσείς όμως κύριοι Βουλευτές της πλειοψηφίας  σε αυτή τη χώρα ζείτε. Σε αυτή τη χώρα που τη μετατρέπετε σταδιακά σε μια χώρα λεηλατημένη σε μια κοινωνική κόλαση.
Το μεσοπρόθεσμο το οποίο έρχεστε να παρουσιάσετε εδώ ως σωτηρία, το μνημόνιο 2, όπως και το μνημόνιο 1, δε σώζουν την κοινωνία από τη χρεοκοπία, σώζουν τις τράπεζες. Στις ευμενέστερες, στις πιο αισιόδοξες των προβλέψεων, οδηγούν και την οικονομία αλλά και την κοινωνία, στα τάρταρα, σε μια κόλαση.
Εξαφανίζονται οι δημόσιες επενδύσεις, συρρικνώνονται τα εισοδήματα και η κατανάλωση, περιορίζεται η φορολογητέα ύλη, μειώθηκαν οι εισπράξεις. Δείτε. Αποτελέσματα αʼ τριμήνου 2010, αʼ τριμήνου 2011 με όλα αυτά τα μέτρα. Μειώθηκαν οι εισπράξεις διότι μειώθηκε η κατανάλωση. Τι θα φορολογήσετε πια;
Εξαρθρώνονται οι εργασιακές σχέσεις, 1.000.000 άνεργοι. Με το μεσοπρόθεσμοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όσο και αν το συζητάτε στους κοινοβουλευτικούς τομείς ελέγχου και ψάχνετε να τα παρουσιάσετε απʼ εδώ, να τα στριμώξετε εκεί, ότι φταίει ο προηγούμενος και τώρα ο επόμενος θα κάνει άλλες αλλαγές. Ποιες είναι οι αλλαγές;
Τα μέτρα είναι 3,8 δις. Αν πάτε να πάρετε τα μέτρα αυτά από τους έχοντες και κατέχοντες τότε να δούμε ότι υπάρχουν κάποιες αλλαγές πράγματι αλλά από πού θα τα πάρετε τα χρήματα; Με κολπάκια και με τρικ; Φορολογείστε τα 600 δις που βρίσκονται σε τράπεζες της Ελβετίας από πατριώτες Έλληνες. Είχατε τη δυνατότητα τόσο καιρό να το κάνετε. Φτιάξτε περιουσιολόγιο να δούμε ποιοι έχουν σε αυτή τη χώρα και τα κρύβουν με τα εισοδήματά τους και να φορολογηθούν και με βάση την περιουσία τους. Αλλά αφήστε τα κόλπα επιτέλους.
Διαπραγματεύεται σκληρά ο κ. Βενιζέλος, για να μην εξισωθεί το πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης και την ίδια στιγμή πάει στους εφοπλιστές, σε αυτούς τους μεγάλους πατριώτες και τους λέει, υποτροφίες για τους νέους ανθρώπους. Ποιους κοροϊδεύουν; Ας βάλουν το χέρι στην τσέπη να δώσουν ένα ευρώ τουλάχιστον όλοι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο και που μεταφέρουν το 60% του πετρελαίου που εισάγει η Κίνα και δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο για το πετρέλαιό τους, αλλά θα αναγκάσουν τον πολίτη ο οποίος ζει στη βόρεια Ελλάδα, την Καστοριά, τη Φλώρινα και είναι αναγκασμένος 6-7 μήνες να καίει θέρμανση, να πληρώνει το ίδιο πετρέλαιο θέρμανσης και πετρελαιοκίνησης. Πού θα πάει αυτή η χώρα;
Θα εξοντωθεί αυτή η χώρα. Θα εξοντωθούν αυτοί οι πολίτες. Δεν είναι αυτό χρεοκοπία; Χρεοκοπία είναι μονάχα οι τράπεζες; Και όλα αυτά για να σωθεί, για να ικανοποιηθεί η εγχώρια διαπλοκή και η διεθνής τοκογλυφία. Διότι από την εγχώρια διαπλοκή δεν ζητάτε. Αυτός ο αισχρός λαϊκισμός σήμερα, να πείτε η έκτακτη εισφορά που θα πάει στο αφορολόγητο στα 8.000 ευρώ και έκτακτη εισφορά 5% για τα πολιτικά πρόσωπα για να χρυσώσετε το χάπι, να ικανοποιήσετε το λαϊκό αίσθημα.
Να σας πω εγώ κάτι; Να μειώσετε 50% τους μισθούς των Βουλευτών αύριο το πρωί. Αφήστε τα κόλπα όμως, 5% έκτακτη εισφορά στους Βουλευτές και να περάσετε και το 3%, 4% σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, στα μεσαία στρώματα που αυτή τη στιγμή ξεριζώνονται, πάνω από 60.000 ευρώ εισόδημα. Πηγαίνετε σε αυτούς που έχουν πάνω από 150% εισόδημα και πείτε 15% εισφορά. Έχετε τα κότσια;
Πηγαίνετε στους μεγιστάνες των ΜΜΕ οι οποίοι παρουσιάζουν έλλειμμα. Πώς τα βγάζουν πέρα αφού παρουσιάζουν έλλειμμα, 1,5 δις χρωστάνε στις τράπεζες και διαχειρίζονται συχνότητες που είναι δημόσιο αγαθό χωρίς νομικό πλαίσιο.
Γιατί αυτοί οι μάγκες να μην πληρώνουν μία και να πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι;
Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, όχι για να σωθεί η χώρα. Η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία, στην πτώχευση. Θα την ονομάσετε ελεγχόμενη όμως αν σώσετε τους τραπεζίτες. Αν δεν την σώσετε –γιατί με αυτά που κάνετε μπορεί και να μην τη σώσετε– θα την ονομάσετε ασταθή τη χρεοκοπία.
Ο κ. Μπαρόζο και ο κ. ΄Ολι Ρεν είπαν προχθές κάθε δέκα μέρες θα ξεπουλιέται ένας δημόσιος οργανισμός. Κάθε δέκα μέρες ένας, ώστε να προλάβουν Σεπτέμβρη, Οκτώβρη να τους έχουν ξεπουλήσει όλους και να μας οδηγήσουν στη χρεοκοπία.
Και αυτό θα το ψηφίσετε κύριοι της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας; Θα συναινέσετε με αυτό το έγκλημα; Με στόχο να μειωθεί το χρέος από το 160% στο 140%  του ΑΕΠ; Ποια επιχείρηση διασώθηκε εκποιώντας τα πάγιά της; Γιατί θα έχουμε μια χώρα που δεν θα έχει πάγια έσοδα. Το δίλημμα περικοπές μισθών ή ξεπούλημα είναι ψευδές δίλημμα. Διότι και ξεπούλημα θα έχουμε και περικοπές μισθών θα έχουμε, το δίλλημα μνημόνιο ή χρεοκοπία είναι ψευδές δίλημμα. Διότι τώρα θα έρθει η χρεοκοπία αν ξεπουλήσουμε και τα δώσουμε όλα στους πιστωτές.
Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι σε αυτό το ιστορικό έγκλημα που θα συντελεστεί απέναντι στη χώρα και στους Έλληνες πολίτες την υπογραφή θα τη βάλουν μονάχα ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος,  ο κ. Παπακωνσταντίνου. Την υπογραφή θα τη βάλουν όλοι όσοι ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο κύριοι συνάδελφοι.
Και να σας πω και κάτι. Στα μουλωχτά έχουν βάλει και την υπογραφή τους και τα κόμματα που στηρίζουν και η αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι η ιστορία εδώ μου θυμίζει τα στημένα παιχνίδια που σήμερα κάνουν και συλλήψεις. Στημένο θα είναι εδώ, όπως το πρωτάθλημα που πήγαινε ο κόσμος να δει αγώνες και είχε προαποφασιστεί το αποτέλεσμα, έτσι και εδώ.
Συμφωνεί ο κ. Σαμαράς σε μια διαδικασία εξπρές η οποία ήταν αυτή που δημιουργούσε όλη την ένσταση των ίδιων των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο διάστημα. Και τι θα κάνετε; Ενδεχομένως, να τα πάτε με διαφορά δυο ημερών, μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικό νόμο, ώστε να ψηφίσουν όλοι –θέλετε, επιδιώκετε, εγώ πιστεύω ότι μπορεί και όχι– οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ το μεσοπρόθεσμο και εκεί που κάποιοι διαφωνούν να εκφράσουν τη διαφωνία τους στον εφαρμοστικό νόμο στις διατάξεις που τους αφορούν αλλά εκεί να στηρίξει η Νέα Δημοκρατία και να σωθεί το παιχνίδι. Στημένο το παιχνίδι. Όμως νομίζω ότι στη συνείδηση του ελληνικού λαού θα έχετε την πλήρη ευθύνη.
Διάβασα μια είδηση σήμερα, τη βρήκα ενδιαφέρουσα. Πρώτη είδηση στο διαδίκτυο «Αμφιβολίες του Πρωθυπουργού για το αν θα περάσει το μεσοπρόθεσμο». Τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα και θεωρώ ότι έχει βάση. Γιατί έχει βάση; Όχι μόνο για όσα σας είπα πιο πριν, ότι θα το σκεφθούν  κάποιοι δεύτερη και τρίτη φορά να βάλουν το όνομά τους στη ληξιαρχική πράξη θανάτου της οικονομίας και της χώρας, αλλά γιατί ξέρετε κάτι; Υπάρχει κανείς που να μη θεωρεί ότι αυτή η κυβέρνηση έχει σύμβαση έργου που ολοκληρώνεται με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου;
Υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει ότι με αυτά τα δεδομένα, με την αστοχία των οικονομικών μέτρων και με την κοινωνική αναστάτωση, δε θα οδηγηθούμε ούτως ή άλλως σε εξελίξεις σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα; Άρα λοιπόν, είναι πολύ λογικό κάποιοι βουλευτές να σκέφτονται και να λένε την παροιμία «ε, όχι και κερατάδες και δαρμένοι».
Στη δευτερολογία του ο κ. Τσίπρας είπε:
«Κατʼ αρχάς θα ήθελα να ξεκινήσω απʼ αυτό, απευθυνόμενος και στον κ. Κακλαμάνη και στον κ. Αηδόνη.  Εδώ έχουμε κάποιους ρόλους κύριε πρώην Πρόεδρε της Βουλής και αξιότιμε κύριε Υφυπουργέ. Και όταν ομιλώ απʼ αυτό το βήμα ομιλώ ως Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδας  και απαιτώ να μου απευθύνετε το λόγο γνωρίζοντας ότι μιλάτε στον Πρόεδρο μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, μιας παράταξης με αγώνες, με ιστορία και με διαδρομή. Δε μιλάτε σε έναν νέο άνθρωπο για να κάνετε νουθεσίες.
Σας αντιστρέφω λοιπόν αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Μιλάτε σε ένα πρόσωπο που έχει θεσμικό ρόλο. Και όπως εγώ σέβομαι το δικό σας θεσμικό ρόλο,  έτσι απαιτώ να σέβεστε και σεις το δικό μου θεσμικό ρόλο.
Πάμε στην ουσία του προβλήματος. Κατʼ αρχάς όλα όσα είπε ο αξιότιμος και αξιοσέβαστος για τους αγώνες του και τη διαδρομή του πρώην Πρόεδρος της Βουλής, ο κ. Κακλαμάνης. Κύριε Κακλαμάνη,  φαίνεται ότι δε με παρακολουθείτε σε όλες μου τις τοποθετήσεις ή επιλεκτικά απομονώνετε φράσεις διότι αν με παρακολουθούσατε κύριε Κακλαμάνη θα γνωρίζατε ότι σε συζήτηση που διεξήχθη μάλιστα όταν αντιδικήσαμε με τον κ. Ευθυμίου, ασκώντας χρέη κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, δεν υπάρχει άλλος Πρόεδρος κόμματος εδώ όπου να έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι όχι μόνο δεν επικροτούμε αντισυγκεντρώσεις σε εκδηλώσεις πολιτικές, κανενός κόμματος, ακόμη και της εξωκοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, έχουν δικαίωμα να κάνουν πολιτικές συγκεντρώσεις.
Αλλά είπα και ότι εμείς ακριβώς επειδή φοβόμαστε τις προβοκάτσιες έχουμε συστήσει στους φίλους και τα μέλη μας να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Δεν το θυμάστε αυτό; Δεν το είπα αυτό;
Γιατί όμως επιμένετε σε ένα επιχείρημα το οποίο έχει φθαρεί τόσο πια; Και γιατί έχει φθαρεί; Διότι όταν η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας αποδοκιμάζει, καλώς ή κακώς, δεν θα το κρίνω εγώ τώρα, εγώ λέω ότι σε κάθε περίπτωση κακώς σε πολιτικές συγκεντρώσεις αλλά όταν η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας αποδοκιμάζει, τότε αν κάνετε μια πρόχειρη δημοσκόπηση εκεί, θα βρείτε ψηφοφόρους όλων των κομμάτων. Και συντριπτικά περισσότερους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Περισσότεροι είναι ΠΑΣΟΚ απʼ αυτούς που αποδοκιμάζουν παρά ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το έχετε καταλάβει;
Αλλά νομίζω ότι η ουσία δεν είναι εκεί. Η ουσία είναι κύριε Κακλαμάνη και κύριε Αηδόνη,  ότι την ίδια στιγμή που προκειμένου να δημιουργήσετε μια καρικατούρα, έναν εχθρό για να δικαιολογήσετε αυτό που με πολύ εύγλωττο τρόπο –δεν το είπα εγώ, ένας βουλευτής σας το είπε– ότι  κάποιοι κυβερνητικοί πρίγκιπες την ώρα που η κοινωνία φτύνει νομίζουν ότι βρέχει. Δεν το είπα εγώ. Άμα το είχα πει εγώ ο κ. Κακλαμάνης εδώ θα με είχε εγκαλέσει, δεν το είπα εγώ.
Για να αντιμετωπίσετε αυτό το γεγονός οδηγείστε στην κατασκευή ενός ανύπαρκτου εχθρού που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να δικαιολογήσετε αυτό που συμβαίνει.
Προσέξτε, όμως, είπα και προχθές στην ομιλία μου, με εξοργίζει αυτό, αλλά το μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα και τη δημοκρατική παράταξη δεν είναι αυτό. Είναι ότι την ίδια στιγμή που κατασκευάζετε ως εχθρό το ΣΥΡΙΖΑ, μια δύναμη της αριστεράς με παραδόσεις σε αγώνες, και μας εξομοιώνετε με την «καρφίτσα» και τους Γκοτζαμάνηδες, ανοίγετε διάπλατα την αγκαλιά σας στον κ. Καρατζαφέρη, στον κ. Μητσοτάκη που σας στηρίζει, στην ακροδεξιά εντός και εκτός αιθούσης. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Και έρχομαι στο τέλος στην ουσία αυτών που είπε ο κ. Αηδόνης.
Γιατί αναστατώνεστε εσείς του ΛΑΟΣ για το πού ανοίγει τις αγκαλιές του Πρωθυπουργός; Εντάξει. Δεν υπάρχει λόγος να αναστατώνεστε. Άλλωστε, ο κ. Καρατζαφέρης μου είπε ότι ζηλεύω όταν το είπα αυτό. Προφανώς, ο ίδιος το χαίρεται όταν του ανοίγει τις αγκαλιές ο Πρωθυπουργός. Άρα δεν υπάρχει λόγος να αναστατώνεστε.
Λέτε σε εμένα ότι απειλώ. Ακόμη και αν λεκτικά πολλές φορές εν τη ρύμη του λόγου, όλοι το κάνουμε, με παρομοιώσεις, με εκφράσεις, μιλάμε έντονα, αντιδικούμε. Θεωρείτε ότι ο πολιτικός λόγος εμπεριέχει μεγαλύτερη βία από την πραγματική βία της άσκησης μιας βίαιης πολιτικής.
Κύριε Αηδόνη, μιλάτε για απειλή σε εμένα όταν εσείς ως κυβέρνηση τον εκβιασμό τον έχετε ως εργαλείο άσκησης πολιτικής; Εκβιασμός διαρκώς. Εκβιασμός για το μνημόνιο. Μνημόνιο ή χρεοκοπία μας είπατε. Εκβιασμός οι δημοτικές εκλογές. Εκβιασμός στους βουλευτές σας αν θα ψηφίσουν ή δεν θα τον ψηφίσουν. Εκβιασμός τώρα για την 5η δόση ο οποίος βεβαίως κατέρρευσε. Διαρκώς εκβιασμοί και λέτε ότι εγώ απειλώ; Σε τι να απειλήσω εγώ. Και η παροιμία, την οποία χρησιμοποίησα, προφανώς έχει μεταφορικό χαρακτήρα κύριε Κακλαμάνη και δεν έχει καμιά σχέση με την κυριολεξία της λέξης. Και αν θέλετε έχει να κάνει με το γεγονός ότι καλούνται κάποιοι να ψηφίσουν, υπερβαίνοντας όπως οι ίδιοι λένε τη συνείδησή τους, προκειμένου να  διατηρήσουν τη συνοχή μιας κυβέρνησης η οποία ούτως ή άλλως –νομοτελειακά λέω εγώ– σε 3 μήνες δεν θα υπάρχει. Αυτό το χαρακτήρα είχε και μη το μεταφέρετε αλλού.
Κύριοι της κυβέρνησης, λυπάμαι πολύ αλλά δεν βγάζει πουθενά αυτή η διαρκής αντιδικία με τον ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα είναι η ουσία της πολιτικής και με την ουσία της πολιτικής να αντιπαρατεθείτε, όχι με τις καρικατούρες της.

Συγκέντρωση Αγανακτισμένων Πολιτών Σάμου τη Τρίτη ...

samosbook: Συγκέντρωση Αγανακτισμένων Πολιτών Σάμου τη Τρίτη ...: "facebook event εδώ Θα προβληθεί το γνωστό σε όλους Ντοκιμαντερ ''Χρεοκρατία'' (Debtocracy) http://www.debtocracy.gr/"

Εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης: Μπροστά στην 26η Ιούνη 2011

Εργαζόμενοι στα κέντρα πρόληψης: Μπροστά στην 26η Ιούνη 2011

Το κίνημα των "Αγανακτισμένων" στην Ισπανία, μέσα από τα μάτια μιας Ψυχαναλύτριας

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αφού η κατάσταση αφορά περισσότερο τα αποτελέσματα της κρίσης  που υφίστανται τα υποκείμενα της παλιάς Ευρώπης, τα οποία είναι πιο σκληρά στην Νότια Ευρώπη, γράφω στα Γαλλικά. Αν κάποιος θέλει να μεταφράσει αυτό το  mail για τους συναδέλφους σε άλλες  γλώσσες, τον  ευχαριστώ πολύ.

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή τεράστιας χαράς στην Ισπανία από την έκπληξη που έφερε το κίνημα  “DRY”. Μπείτε στο διαδίκτυο στο ‘’tomaplazza”  και θα δείτε. Τρομερό :(αυτό το κίνημα δημιουργήθηκε) μετά από χρόνια  σιωπής  της κοινωνίας, αλλά και των νέων  απέναντι  στα μέτρα φτώχειας για τους ανθρώπους

• μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα,
• νέος εργασιακός νόμος που επιτρέπει τις απολύσεις χωρίς δικαιώματα,
• σύνταξη στα 67 έτη,
• συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων στην εκπαίδευση και την υγεία… 
• Aκόμη,(είναι τρομερή)  αυτή η υπακοή στις αγορές ,αντίθετα σε αυτά που αρέσκεται ( ο λαός- οι Ισπανοί) (που υιοθετεί) η κυβέρνηση Ζapaterο, η  οποία «κάνει ένεση»  στις τράπεζες με δημόσιο  χρήμα και υπακούοντας  στο  «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» και στην οικονομική πολιτική της Ε.Ε .

Από την άλλη πλευρά, η  Μέρκελ ισχυρίζεται ότι οι Ισπανοί εργάζονται και έχουν περισσότερες διακοπές, κάτι που είναι λάθος.
Ταυτόχρονα, ο βασικός μισθός των Ισπανών για 8 ώρες εργασίας  είναι 800 ευρώ.

 Ένα ενοίκιο σε μια υποβαθμισμένη συνοικία στα περίχωρα της Μαδρίτης για ένα τριάρι είναι 600 ευρώ.

Εδώ και δύο χρόνια θα μιλάγαμε για «μεσαία» τάξη στην Ισπανία, τώρα  αυτή βρίσκεται στα «χαμηλά» επίπεδα.

Επίσης, υπάρχει η γενιά που την λένε  “ni –ni”  που ορίζεται από τα ΜΜΕ σαν τη γενιά των νέων που ούτε σπουδάζουν, ούτε εργάζονται και που κάνουν μόνο «Botellon» (δηλαδή πίνουν όλοι μαζί  σε πλατείες και σε πάρκα το Σαββατόβραδο), παράδοξο γεγονός, την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ επιμένουν πως πρόκειται  για την γενιά με την καλύτερη εκπαίδευση στην ιστορία της Ισπανίας, με ακριβά μεταπτυχιακά που κόστισαν πολλές θυσίες στους γονείς τους. Και να λοιπόν, που αυτή η γενιά προσπαθεί να οργανωθεί με την αλληλεγγύη και την στήριξη των «περισσότερων».

Ήμουν την Παρασκευή για να παρατηρήσω από κοντά την οργάνωση της επιτροπής “ Acampada Sol”.H  ειρηνική και αποτελεσματική της οργάνωση  είναι αξιοσημείωτη :

«Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε»..και άλλα  παρόμοια (συνθήματα).

Είναι αξιοθαύμαστοι αυτοί οι νέοι διοργανωτές των «DRY» και «Αcampada Sol»: πανεπιστημιακοί που βρίσκονται σε ανεργία,  και οι ιθύνοντες, οι οποίοι πήραν την πρωτοβουλία, που έλαβε τέτοιες διαστάσεις  μέσω Facebook και  Twitter.

Στην ανεργία βρίσκεται το 43% των Ισπανών κάτω των 35 ετών. Και  στην «Αcampada Sol»  όλο και περισσότερο ενήλικοι και συνταξιούχοι παρευρίσκονται εκεί,  βοηθούν και φέρνουν στους διαδηλωτές φαγητό και νερό-το αλκοόλ απαγορεύεται-και προσφέρουν συνδέσεις wi-fi ,μεταφράσεις για το Διεθνή Τύπο, νομικές συμβουλές δικηγόρων, φύλαξη παιδιών, πρώτες βοήθειες, δημιουργική απασχόληση των παιδιών, καλλιτεχνικά, όπως επίσης (συμμετέχουν) και τόσοι άλλοι επαγγελματίες  που έχουν θέσει τους εαυτούς τους στην εξυπηρέτηση της κατάστασης.

Ήμουν την Παρασκευή τα μεσάνυχτα στην «Puerta  del Sol» στην συμβολική πράξη της έναρξης της «Junta Electoral  Central» προεκλογικά. Η απαγόρευση της συγκέντρωσης της  Junta Electoral Central  δεν ήταν καθοριστική, ώστε ο Υπουργός Rubalcaba  να δώσει διαταγή στην  αστυνομία να τους διαλύσει. Μπράβο, οι επίσημες πληροφορίες  μιλάνε για 25000 άτομα, αλλά σας διαβεβαιώνω  πως όλοι οι παρακείμενοι δρόμοι ήταν γεμάτοι. ’Ηταν πάνω από 100000  άτομα όλων των ηλικιών και υπό διαφορετικές συνθήκες ο καθένας . Η ηλεκτρονική μας λίστα του F7 είναι γεμάτη  ανταλλαγές απόψεων και συζητήσεις με πληροφορίες παρακάτω.

Θα είναι  δύσκολο για το “DRY’’ να μην παρεκλίνει στο λαικισμό  και να οργανώσει (μετά από αυτές τις εκλογές της Κυριακής όπου η δεξιά, το PP, θα πάρει μαζικούς ψήφους, δυστυχώς ,από τη γενική  δυσαρέσκεια της διαχείρισης της κρίσης του PS του Zapatero,) ένα  «δρόμο» έξω από τα σημερινά πολιτικά κόμματα, για να έχουμε θετικά  αποτελέσματα στην πολιτική ζωή της κοινωνίας ,που είναι τόσο επισφαλής στην Ισπανία. Αλλά στη συνέχεια …….

Εμείς οι ψυχαναλυτές, χωρίς ιδεολογικές πλάνες ενδιαφερόμαστε πραγματικά για αυτό που είναι σύμπτωμα μέσα στην κοινωνία σχετικά με το πώς το DC μέσα σε τέτοια κρίση εκδηλώνει το «σκάσιμο του λάστιχου» για να «διπλασιαστεί  στο αναπόφευκτο γύρισμα του τροχού».

Αυτό που μένει είναι τα υποκείμενα να μην αναδιπλωθούν τόσο εύκολα  και  συρρικνωθούν σε παραγωγούς –καταναλωτές και  μέσα στην ανασφάλεια της ύπαρξης τους  μείνουν εγκλωβισμένοι στο ασυνείδητο τους και τα συμπτώματα τους που «αποστατούν» εξαιτίας της επιχείρησης της αγοράς που τείνει να τους διχάσει.

Για αυτό το  λόγο, λοιπόν, βλέπω αυτό  το  οποίο επιβεβαιώνει η ετερογένεια αυτού που εκδηλώνουν τα υποκείμενα στις πλατείες της Ισπανίας ,μετά τον ξεσηκωμό στις πλατείες του αραβικού κόσμου και το φυτίλι που ξεκίνησε να εξαπλώνεται μέσω των νέων και των κοινωνικών δικτύων στον κόσμο.

Φιλικά,

Carmen Galliano.

Ψυχαναλύτρια, Μέλος της σχολής του ΛΑΚΑΝΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ & του ΦΟΡΟΥΜ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : Σταματούλα Χρυσού

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ «ΝΕΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ»

ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΠΡΑΤΩΝ ΤΟΥ

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ

Η συγκέντρωση «αγανακτισμένων πολιτών» κάθε βράδυ στις πλατείες της Χώρας είναι ένα γεγονός που μπορεί να αξιολογηθεί θετικά, εφόσον θεωρηθεί απαρχή ευρύτερων κινητοποιήσεων ομάδων ανθρώπων οι όποιοι μέχρι τώρα δεν είχαν έντονη συμμετοχή στο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι μέσω των «παραδοσιακών» τρόπων οργάνωσης. Στην αρχή αυτών των κινητοποιήσεων υπήρχαν αρκετά ερωτηματικά σε πολλούς από τους πολίτες που συμμετείχαν ενεργότερα στα κοινωνικά δρώμενα (π.χ. με την έντονη παρουσία τους στον συνδικαλισμό, στα κινήματα) .Αυτά τα ερωτηματικά τα προκαλούσε η «αλλεργία» πολλών διαδικτυακών κηρύκων αυτών των συγκεντρώσεων απέναντι στα πολιτικά κόμματα, αλλά και τα συνδικάτα.

Οι δυνάμεις του πολυεθνικού κεφαλαίου δίνουν λυσσαλέα την τελευταία τους μάχη έτσι, ώστε όσα μάζεψαν τα τελευταία χρόνια ληστεύοντας κάθε κοινωνική και παραγωγική ικμάδα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όχι μόνο να μη χαθούν, αλλά και να γίνουν πολλά περισσότερα!
Δυστυχώς η μικρή χώρα μας έχει γίνει ένα σημαντικό χαράκωμα σε αυτή τη μάχη.
Είναι αλήθεια ότι ζητείται η ενότητα και συστράτευση ευρύτερων δυνάμεων του κόσμου της Εργασίας όχι μόνο για κρατηθεί το χαράκωμα, αλλά για να γίνει έστω μια αποτελεσματική προέλαση. Απαιτείται λοιπόν ενότητα μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού. Όμως αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί εν αγνοία των κοινωνικών και ευρύτερα πολιτισμικών χαρακτηριστικών του κάθε εργαζόμενου, αλλά στη βάση της ανάδυσης των κοινών χαρακτηριστικών και διεκδικήσεων και της σχετικοποίησης όσων διαφορών δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στον παρόντα χρόνο.

Υπάρχει μιαν Ελπίδα -διάχυτη και ακόμα ανέκφραστη- σε μεγάλα και πληττόμενα τμήματα του Λαού: «Η πίεση της Πλατείας» να οδηγήσει επιτέλους στην σύμπηξη ενός συμμετοχικού, δημοκρατικού, πρωτοποριακού και προπάντων αποτελεσματικού Μετώπου Αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις του καιροσκοπικού πολυεθνικού κεφαλαίου και των ντόπιων μεταπρατών του. Η «Πλατεία» με τους «νέου τύπου» (καταχρηστικά ας τους πούμε έτσι) κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετέχουν και μεγάλες ομάδες πολιτών οι οποίες μέχρι τώρα φαίνεται να μην είχαν τόσο ενεργό ρόλο στις «παραδοσιακού τύπου» κινητοποιήσεις

Ας μην υποτιμηθεί όμως και ο κίνδυνος ανάδυσης λύσεων «μεσσιανικού, ολοκληρωτικού τύπου», όταν η αγανάκτηση δεν κατορθώσει να εκφραστεί μέσα από δημοκρατικού, πολιτικού τύπου συσσωματώσεις .

Αλήθεια γιατί τα συνδικάτα των Εργαζομένων δυσκολεύονται να παίξουν αυτόν τον ρόλο; Τουλάχιστον γιατί καθυστερούν σε σχέση με τις ανάγκες των καιρών;

Η πρώτη αιτία που θα σκεφτεί κανείς είναι ο «τυφλός» κομματισμός.

Είναι αδύνατο να ζητάμε από πολιτικώς δρώντα υποκείμενα σαν τους συνδικαλιστές να μην έχουν τοποθετηθεί απέναντι στα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα των καιρών και στα σχήματα με τα οποία τα ρεύματα αυτά εκφράζονται στην χώρα μας . Αυτό όμως απέχει πολύ από την εξυπηρέτηση της στενής κομματικής τακτικής, η οποία συχνά εμποδίζει την ανάδυση μιας πληθυντικής δυναμικής στη βάση μίνιμουμ συμφωνιών που στους χώρους δουλειάς είναι υπαρκτές. Πολύ περισσότερο μάλιστα που ο κομματισμός εκφράστηκε τα τελευταία χρόνια στον χώρο των συνδικαλιστικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ (και της ΝΔ σε μικρότερο βαθμό), με την αυτόματη αλλαγή πόστων από αυτό του συντονισμού των εργατικών αγώνων σε αυτό της κυβέρνησης. Και πολύ χειρότερα ακόμα, όταν συνδικαλιστές κλήθηκαν να υπηρετήσουν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ριζικά αντίθετο από αυτό που φραστικά τουλάχιστον διεκδικούσαν από το προηγούμενο πόστο τους. Αυτή η υποκριτική τακτική αποκάρδιωσε πολλούς εργαζόμενους, διότι έβλεπαν ότι ακόμα μια φορά η δύναμη της συνάθροισής τους υφαρπάζεται από «μεσάζοντες» κυβερνήσεων που παίρνουν όλο και πιο βαθειά αντεργατικά μέτρα. Το χειρότερο, στο βαθμό που η «μεσιτεία» αυτή δεν αποκάρδιωσε, αλλοτρίωσε κάποιους εργαζόμενους, αφού άλλαξε τις προσδοκίες τους ...

Άλλες αιτίες είναι η «γραφειοκρατικοποίηση» και η «τιμαριοποίηση» του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ομοσπονδιακή μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας κανονικά θα έπρεπε να διασφαλίζει μια «αλυσίδα αλληλεπίδρασης» της ηγεσίας του κινήματος με τους χώρους δουλειάς με διττό στόχο και την έγκαιρη παρέμβαση για την προάσπιση των δικαίων καθενός εργαζόμενου, όποιον και αν έχει εργοδότη, αλλά και την διαρκή κινητικότητα του κινήματος. Την ευκινησία σε μια «διάταξη μάχης», όπως θα περίμενε κανείς να είναι το «πλάνο» των εργατικών αγώνων.

Αντί για αυτό, όπου οι (καλώς νοούμενες) θεσμικές διευκολύνσεις των συνδικαλιστών ήταν υπαρκτές, οι εκπρόσωποί τους συχνά λειτούργησαν ως μικροί «τοπάρχες», σαν τους κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας ανάμεσα στους ραγιάδες και τους πασάδες, αγνοώντας ότι το διπλανό χωριό μέρα με την μέρα μετατρέπονταν σε «χώρο δουλεμπορίου»..

Έτσι αντί κάποιοι συνδικαλιστές να αξιοποιούν την όποια δική τους σχετική ασφάλεια για να ξεσηκώνουν τους «δούλους» των διπλανών χωριών, σκέπτονταν μόνο το δικό τους, μέχρι που η φωτιά ξέσπασε και κάθε χωριό σήμερα έχει γίνει σκλαβοπάζαρο... Δυστυχώς ξεχάστηκαν κάποιες ιστορικές εμπειρίες του εργατικού κινήματος από κάποιους εργαζόμενους και τους αντιπροσώπους τους. «Λύκε μην φας εμένα, θα σου είναι κάπως δύσκολο, φάε τον διπλανό, που είναι πιο απροστάτευτος», είπαν και έτσι, έχουν ακόμα και σήμερα, μια κάποια επίδραση οι τακτικές «κοινωνικού αυτοματισμού».

Δεν γίνεται να παραγνωριστεί βέβαια το γενικότερο δομικό πρόβλημα στον σύγχρονο «εργασιακό χώρο» της Ευρώπης, λόγω της τεχνολογικής αλλαγής, της νόμιμης πλέον ασυδοσίας του κεφαλαίου και του «κοινωνικού ντάμπινγκ». Η σύνθετη κατάσταση αυτή αποδυνάμωσε τους «παραδοσιακούς τρόπους διεκδίκησης», αλλά και την κοινοτική αλληλέγγυα ταυτότητα που είχε αναπτυχθεί στο παρελθόν ανάμεσα σε εργαζόμενους «αορίστου χρόνου» και εξελισσόμενους μέσα στην ίδια εταιρεία (όλο και λιγότεροι τέτοιοι πλέον υπάρχουν), ή σε εργαζόμενους της ίδιας ειδικότητας (και αυτό πλέον γίνεται ρευστό). Αποτέλεσμα τα συνδικάτα «να τα χάσουν» Πανευρωπαϊκά.. Αυτή η αρνητική δυναμική συνάντησε στη χώρα μας την παραπάνω αναφερόμενη παθογένεια και έτσι ο συνδικαλισμός σχεδόν εξαφανίστηκε ως όπλο από την συνείδηση μεγάλων τμημάτων του κόσμου της Εργασίας.

Τα τελευταία χρόνια όμως, όταν η φτώχεια και η επισφάλεια άρχισαν να κατατρώγουν μεγάλες ομάδες εργαζομένων, άρχισε να αναπτύσσεται ένας δυναμικός συνδικαλισμός σε χώρους δουλειάς ανασφαλείς με μεγάλη εργοδοτική ασυδοσία. Από τους Πιτσαδόρους, τους Κούριερ, μέχρι τους χώρους του Βιβλίου- Χάρτου και σε κάποια πολυκαταστήματα. Εδώ δεν θα συναντήσουμε συνδικαλιστές – προβεβλημένα στελέχη κομμάτων, αλλά ανθρώπους που ο αγώνας τους συχνά έχει ως ρίσκο την απόλυσή τους.
Σε αυτά τα πλαίσια αναπτύχθηκε και ο Συνδικαλισμός στα Κέντρα Πρόληψης.

Οι Εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης δεν νιώθουν εργασιακή επισφάλεια, λόγω της εργοδοτικής ασυδοσίας - αν και η κατάσταση σε ορισμένα από τα 71 ΚΠ δεν είναι και σε αυτό τον τομέα η καλύτερη- αλλά λόγω του τρόπου που έχει στηθεί ο εργασιακός τους χώρος. 71 Κέντρα Πρόληψης είναι Αστικές Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες τους Αστικού Κώδικα (η πιο χαλαρή μορφή Νομικού Προσώπου που θα μπορούσε να βρεθεί..)
• με κύριους εταίρους τους υπερχρεωμένους Δήμους και Περιφέρειες (πρώην Νομαρχίες), χωρίς κάποια «θεσμική πίεση» να καταβάλλουν τα ποσά που τους αναλογούν, αλλά και με την ευκολία να αποχωρήσουν από την Αστική Εταιρεία, όποια στιγμή θέλουν,
• χωρίς πάγια χρηματοδότηση από τον Κρατικό Προϋπολογισμό,
• αλλά στηριζόμενα για την χρηματοδότησή τους σε προγραμματικές συμβάσεις μεταξύ υπουργείων,οι οποίες από την μέρα που υπογράφτηκαν δεν εφαρμόστηκαν ποτέ κανονικά, αφού επί ΝΔ χρωστούσε το Υπουργείο Υγείας και επί ΠΑΣΟΚ το Υπουργείο Εσωτερικών. (π.χ. το 2010 δεν έλαβαν το 50% της χρηματοδότησης)
• με ένα επιστημονικό επόπτη τον ΟΚΑΝΑ, ο οποίος ασκεί και διοικητικά, οικονομικο-λογιστικά καθήκοντα που είναι ασαφή.

Οι Εργαζόμενοι από την πρώτη στιγμή έθεσαν ως στόχο να διαμορφωθεί ένας μόνιμος και δημόσιος χαρακτήρας για αυτή την συνεργασία ανάμεσα στον ΟΚΑΝΑ και στην Αυτοδιοίκηση(και άλλους μικρότερους φορείς των οποίων η οικονομική συμμετοχή είναι συχνά συμβολική). Αυτό θα εδραίωνε βέβαια και την εργασιακή τους ασφάλεια. Αλλά πριν από όλα είχε αποκτήσει και ένα συμβολικό νόημα: Δεν ήταν δυνατό ο συντονισμός όλης αυτής της προσπάθειας για την Πρόληψη, την οποία οι εργαζόμενοι στα Κ.Π. καλούνταν να εμφυσήσουν στις τοπικές κοινωνίες να είχε έναν προσωρινό και ασταθή χαρακτήρα. Δυσκολεύει τους εργαζόμενους καθαρά στο έργο τους !

Το σημειώνω αυτό γιατί οι «καλοθελητές», ακόμα και εντός των εργαζομένων προπαγανδίζουν ότι η εργασιακή ασφάλεια στους καιρούς του «Μνημονίου» δεν εξασφαλίζεται ακόμα και με τον Δημόσιο Χαρακτήρα!! Βεβαίως, όπως και οι πολιτικοί «μέντορες» τους, το θεωρούν μόνιμη κατάσταση, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι το βλέπουν σαν κάτι που ο Λαός σύντομα θα ανατρέψει! Πάντως πέρα από όλα αυτά τα συγκυριακά, η διεκδίκηση του Δημόσιου Χαρακτήρα για την πλειοψηφία των Εργαζομένων των Κ.Π. έχει ένα ηθικό νόημα, το οποίο αρκετοί διαπλασμένοι στις προπαγανδιστικές τακτικές μιας ξεπερασμένης πολιτικής αντίληψης του κυβερνητικού συνδικαλισμού αδυνατούν να κατανοήσουν...

Οι Εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης έδωσαν ένα μεγάλο αγώνα Ενωτικό. Είναι σχετικά λίγοι και οι πολιτικές προτιμήσεις των περισσοτέρων γνωστές. Η Ενότητά τους δεν βασίστηκε σε άγνοια της πραγματικότητας. Απλά άφησαν πρόσκαιρα τις επί μέρους διαφορές μπροστά στην ανάγκη προάσπισης της σοβαρότητας του έργου τους, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με την ίδια σοβαρότητα από την Πολιτεία. Στο ίδιο έργο πάντα έβαζαν το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά προβλήματα που συνδέονται με τις Εξαρτήσεις.

Βεβαίως το Σωματείο ως ένα εργαλείο διεκδίκησης, πρώτα από όλα για την επιβίωση των μελών του, δεν μπορούσε να αγνοεί την καθημερινότητα:
Συχνά οι Εργαζόμενοι σε κάποια από τα Κέντρα έμεναν επί μήνες απλήρωτοι, αλλά αυτό που ήταν και είναι το χειρότερο είναι η αίσθηση ότι στο ταμείο υπάρχουν χρήματα μόνο για τον επόμενο μήνα και ότι, αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, κινδυνεύει να διαλυθεί η αστική εταιρεία. (Τώρα βέβαια, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού οι Δήμοι και οι Περιφέρειες χρηματοδοτούνται με το σταγονόμετρο και οι απολύσεις είναι πολύ εύκολες με τα «μνημονικά μέτρα». Συχνά – πυκνά στο παρελθόν αυτό που κράτησε μια υπερχρεωμένη αστική εταιρεία Κ.Π. να μην διαλυθεί ήταν οι αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλει στο μακράς υπηρεσίας προσωπικό της....)

Φροντίζοντας η «στρατηγική» να μην ταυτίζεται με την «τακτική» και τα «σωστικά μέτρα» με τον στόχο, το σωματείο έδωσε και «την μάχη της καθημερινότητας» για την πρόσκαιρη επιβίωση θεσμού και εργαζομένων. Ακόμα και οι δυο κεντρικές προγραμματικές ανάμεσα στα Υπουργεία και τους φορείς του Κράτους που υπογράφτηκαν και είναι οι μόνες που συνδέουν τα Κ.Π. με το Δημόσιο Λογιστικό ήταν αποτέλεσμα της πίεσης του Σωματείου.

Εδώ υπήρξε η πρώτη και συνεχίζει να υπάρχει μια διαφοροποίηση ενός κομματιού των Εργαζομένων. Αυτοί οι συνάδελφοι θεωρούν ότι ο αγώνας των εργαζόμενων δεν μπορεί να αλλάξει τα ευρύτερα πλαίσια άσκησης πολιτικής και συνεπώς το μόνο που μένει είναι με διάφορους τρόπους το Σωματείο ως καλός «τοπάρχης» να φροντίσει να βρεθεί μια μικρή χρηματοδότηση για να πληρωθούν οι μισθοί. Είναι λογικό, ότι αυτοί οι Εργαζόμενοι πλησιάζουν το Σωματείο όταν τους ζώνουν τα «φίδια» και να θεωρούν υπερβολικό ή και άσκοπο τον αγώνα με μακρά και πιο πολιτική προοπτική. Ωστόσο ξεχνούν ότι έτσι δημιουργείται το πολιτικό κεφάλαιο που θα χρησιμοποιηθεί ώστε να πιεστούν οι Κυβερνήσεις και να δώσουν το λιγότερο μια μικρή «χρηματοδότηση επιβίωσης»..

Αυτή η «υπερκομματική» συμπεριφορά υπήρχε διάχυτη, αλλά ανέκφραστη. Το ότι δεν φρόντισαν οι αντίπαλοι του συλλογικού αγώνα ως στάση ζωής να την συντονίσουν, να την διαπλάσσουν, να την μανουβράρουν για αρκετό καιρό είναι ευτύχημα. Ίσως γιατί το Σωματείο δεν είχε γίνει ακόμα απειλητικό, ή κάποιοι στις Κυβερνήσεις δεν το είχαν δει τόσο απειλητικό, όσο πράγματι μπορεί να γίνει όταν η συντριπτική πλειοψηφία των Εργαζομένων συντονίζεται και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας δίνει τον αγώνα της.

Η νέα πραγματικότητα του «Μνημονίου» όμως αλλάζει το παιγνίδι. Για περάσει η βίαιη φτωχοποίηση των Εργαζομένων, πρέπει να διαλυθεί κάθε εστία συνδικαλιστικής αντίστασης. Ένα Σωματείο που θεωρείται ηθικό και άξιο συμμετοχής από τους Εργαζόμενους ενός χώρου, είναι κακό παράδειγμα -όσο μικρό κι αν είναι- όταν θέλουν να περάσουν την λεγόμενη «κοινωνική ειρήνη» ...

Πρέπει να φροντίσουν να το διαβάλουν, να πουν ότι είναι «κομματικοποιημένο»..... Και ξαφνικά ο συμβιβασμός γίνεται το αντίθετο της κομματικοποίησης. Να τι λένε για να κερδίσουν το πιο φοβισμένο τμήμα μιας μικρής κοινότητας εργαζομένων:

«Η «Νέα Τάξη» πραγμάτων δεν επιτρέπει τα μεγάλα όνειρα. Ο ρεαλισμός είναι να υποστείλουμε κάθε σημαία, κάθε συλλογικό όραμα της μικρής μας κοινότητας των Κέντρων Πρόληψης.

Πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. Δεν είμαστε ώριμοι όταν διαπιστώνουμε κινδύνους που έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα του Μνημονίου και το πώς αυτό εκφράζεται στον δικό μας μικρόκοσμο. Ας συμμετέχουμε τυπικά σε μια απεργία που κάνει η ΓΣΕΕ στην χάση και στην φέξη, αλλά να μην έχουμε έναν καθημερινό αγώνα, να μην κάνουμε αυτό δηλαδή που κάνει πλέον όλος ο κόσμος στις πλατείες της χώρας. Α, έτσι γινόμαστε απεχθείς για τους διοικούντες και δεν μας θέλουν να συνομιλήσουμε. Α, η Κυβέρνηση θα μας τιμωρήσει πρώτους και θα μας βάλει άμεσα στη «μέγγενη» των διαλυτικών της σχεδίων..

Πρέπει συνέχεια να αναγνωρίζουμε στην Κυβέρνηση και στη κάθε εξουσία τα ελάχιστα που έκανε και να «ζητάμε ευγενικά» τα πολλά που απομένουν. Να μην «κινδυνολογούμε», όταν μας ζώνει ο κίνδυνος! Να μη βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, (Κι όταν τους λες: «Δεν απαλλάσσεις το εμπρηστή του χωριού, που η φωτιά του απειλεί και το δικό σου σπίτι, επειδή πέρυσι τον κατάφερες να σου δώσει ένα πιάτο φαΐ», θεωρείσαι γραφικός... )

Εμείς είμαστε καλύτερα από τους άλλους, μας προσέχουν. Μην χάσουμε «την εύνοια»... (Την εύνοια που νόμιζε ότι είχε η ΠΑΣΚΕ ΔΕΗ, αλλά στο καιρό του «Μνημονίου», ακόμα και αυτοί πετάχτηκαν σαν άχρηστο εργαλείο διαχείρισης και μάλιστα -φταίχτες και μη- λοιδορούμενοι. Αυτό που κατάλαβε πλέον η ΠΑΣΚΕ ΟΤΑ και διαχώρισε την θέση της..)

Θεωρώ ότι αυτά λίγο- πολύ που αντιπαλεύει το Σωματείο μας έχει να αντιπαλέψει κάθε σωματείο.

Όλα αυτά που αναλύθηκαν και στην αρχή αυτού του κειμένου:

• Τον στείρο «κομματισμό» με την μορφή της «εξουσιομανίας», ο οποίος προκαταβολικά προβάλλεται στους άλλους, που αντιδρούν και αγωνίζονται για την προώθηση των πάγιων στόχων μιας κοινότητας εργαζομένων και την αποτροπή των αντεργατικών σχεδίων. Όχι !είναι «κομματικά κινούμενος», όποιος δείχνει κινδύνους και καλεί τους Εργαζομένους να αντιδράσουν ...

• Τον «διαμεσολαβητικό Κοτζαμπασισμό»: Το Σωματείο δεν είναι πρώτα από όλα μία «ασπίδα» προστασίας των εργαζομένων και ένας πολύμορφος «πολιορκητικός κριός» προώθησης των δικαίων τους, αλλά ένας θεσμός διαμεσολάβησης.

• Τα «γκαιμπελικά ζιζάνια» που ρίχνονται φόρα παρτίδα στην πιάτσα: «Τσακώνονται για το κομματικό συμφέρον.. Όλοι ίδιοι είναι..»

Πιστεύω ότι περισσότεροι συνάδελφοί μου είναι πολλά χρόνια «ψημένοι» στους αγώνες, ώστε «να μη πατήσουν (και αυτή) τη μπανάνα»!

Το σωματείο μας διεκδικεί επινοητικότητα, σύγχρονο λόγο, ευελιξία, φαντασία, συμμετοχικές διαδικασίες... Βέβαια!

Δεν είναι όμως μια συσσωμάτωση στο υπερπέραν. Επηρεάζει και Επηρεάζεται από την περικλείουσα αυτό Κοινωνία. Δεν γίνεται, ακόμα και να θέλαμε όλοι, να το αφήσουν ανεπηρέαστο οι «κοσμοϊστορικές» στιγμές που ζούμε στην Πατρίδα μας.. Αυτό που έχουμε μπροστά μας όμως δεν επιτρέπει την ομφαλοσκόπηση: Η καλόπιστη κριτική μας δυναμώνει, η προσπάθεια σκόπιμης αποδόμησης, όποιας δυναμικής έχουμε κατακτήσει ως Σώμα τα τελευταία χρόνια μας γεμίζει αγανάκτηση, αλλά μας δημιουργεί αντισώματα στα «διαλυτικά βακτήρια» της εξουσίας. Μαθαίνουμε εύκολα..

*Ο Αλέξανδρος Σταθακιός, τελεί επί 6 χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης.

ΠΗΓΗ: http://www.iskra.gr/

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3716:--------l-r&catid=45:sindikalismos&Itemid=282

 

Οι φορείς απεξάρτησης και ψυχικής υγείας σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Όλοι στην Γενική Απεργία της 15ης Ιούνη!

Όλοι οι φορείς που δραστηριοποιούνται στο χώρο των εξαρτήσεων και της ψυχικής υγείας «στοιβάχτηκαν» σε δημοσίευμα περί σχεδιαζόμενης, άνευ προηγουμένου συρρίκνωσης των υπηρεσιών υγείας, με αφορμή το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα». Στους αναφερόμενους ως υπό κατάργηση, συγχώνευση ή ιδιωτικοποίηση Φορείς συγκαταλέγονται και το ΚΕΘΕΑ και ο ΟΚΑΝΑ. Κατά συνέπεια και τα Κέντρα Πρόληψης, που με πρόσφατο νομοθέτημα τίθενται στην υπηρεσία των ιδρυτικών σκοπών του ΟΚΑΝΑ εν γένει και χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες, αφού δεν επιλύεται το θεσμικό πρόβλημά τους.
Αν το σενάριο ευσταθεί -και η Κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας έχουν αποδείξει τις άγριες διαθέσεις τους απέναντι στην Δημόσια Υγεία- τότε πρόκειται για συνολική ανακατάταξη των υπηρεσιών αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, ενταγμένη και τυπικά στο μείγμα πολιτικών των «μνημονίων». Άρα και με όλα τα αντικοινωνικά χαρακτηριστικά τους, τα οποία ήδη γνωρίζουμε από τον τελευταίο χρόνο – με τους μειωμένους προϋπολογισμούς, την εντατικοποίηση της εργασίας λόγω έλλειψης προσωπικού, τις ελλείψεις σε υλικά, τις περικοπές των μισθών μας, την αδυναμία των φορέων να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των εξαρτημένων από ουσίες, οι οποίοι, εντονότερα από άλλους, βιώνουν την κρίση και γίνονται θύματα του κοινωνικού αυτοματισμού, που η ίδια η Κυβέρνηση καλλιεργεί δαιμονοποιώντας τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε την παράνομη μη καταβολή της χρηματοδότησης του Υπουργείου Εσωτερικών προς τα Κέντρα Πρόληψης (δηλαδή το 50% της συνολικής χρηματοδότησής τους) για το 2010.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, των ασφυκτικών πολλαπλών πιέσεων από την αντικοινωνική οικονομική πολιτική «στην εποχή των επαναλαμβανόμενων μνημονίων», η ενίσχυση των κοινωνικών υπηρεσιών υγείας καθίσταται τόσο αναγκαία όσο ποτέ. Εκεί που η Κυβέρνηση «βλέπει» προϋπολογισμούς, δυνατότητες νέων περικοπών σε χρηματοδότηση, μισθούς και θέσεις εργασίας ως υποχρέωσή της απέναντι στους δανειστές, εμείς βλέπουμε ανθρώπους σε κρίση, που χρειάζονται στήριξη.
Ως εργαζόμενοι στους φορείς αντιμετώπισης της εξάρτησης θεωρούμε ότι η δουλειά μας, με έναν πληθυσμό με ιδιαίτερες και άμεσες ανάγκες, και με όλες τις δυσκολίες που αυτή έχει, μας θέτει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για δημόσιες, δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας. Υπηρετούμε μια κοινωνική επιταγή που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του κράτους πρόνοιας και της αλληλέγγυας κοινωνίας. Και, προκειμένου να συνεχίσουμε να παρέχουμε υπηρεσίες στην κατεύθυνση αυτή, απαιτείται συντονισμένος, συλλογικός αγώνας ενάντια στα «μνημόνια» της κερδοσκοπίας και της «ατομικής ευθύνης».
Ως εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ, των Κέντρων Πρόληψης, του ΚΕΘΕΑ, θεωρούμε ότι η δουλειά μας δεν είναι μόνο προϋπολογισμοί και κτίρια, είναι κυρίως το ανθρώπινο δυναμικό και το ηθικό κεφάλαιό μας. Διεκδικούμε από κοινού την δυνατότητα να επιτελέσουμε το έργο που έχουμε αναλάβει, κι αυτό προϋποθέτει:
o Άμεσες προσλήψεις προσωπικού, ώστε να καλύπτονται κατ’ ελάχιστο οι διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών για ένα δίκτυο Δημόσιων Δομών που θα καλύπτει πραγματικά την χώρα.
o Χρηματοδότηση των δομών και όχι περικοπές. Άμεση καταβολή των οφειλόμενων από το Υπουργείο Εσωτερικών προς τα Κέντρα Πρόληψης για το 2010.
o Συμβάσεις, αμοιβές και εργασιακά δικαιώματα που σέβονται τους εργαζόμενους και τους αποδέκτες των υπηρεσιών.
o Ακύρωση όλων των πιθανών σεναρίων ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών σε όλα τα επίπεδα: Πρόληψη, Θεραπεία, Επανένταξη. Καμία ανοχή στη λειτουργία παράνομων ιδιωτικών κλινικών που κερδοσκοπούν σε βάρος των εξαρτημένων και των οικογενειών τους.
o Σοβαρό ιδρυτικό νόμο για τα Κέντρα Πρόληψης, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του δεσμού τους με το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, Κοινωνικής Φροντίδας και Απεξάρτησης.
o Ένα αποτελεσματικό Εθνικό Σχέδιο Δράσης, καρπό πραγματικής ζύμωσης με συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων οργανισμών και όχι συγκυριακών επιλογών. Ένα Σχέδιο με διάρκεια και συνοχή ανάλογη με αυτή που επιτάσσει η διαχρονικότητα και η ένταση του φαινομένου των εξαρτήσεων.
Ως εργαζόμενοι σε αυτούς τους φορείς θεωρούμε ότι η συζήτηση για την εξάρτηση και την αντιμετώπισή της πρέπει να μεταφερθεί εκεί όπου άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και νεολαίοι συγκεντρώνονται, αγωνιούν και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και το μέλλον τους. Η κοινή υπόθεση της υπεράσπισης των υπηρεσιών αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, πρέπει να περάσει στα χέρια όλων των πολιτών, με αποδόμηση των κυρίαρχων νεοσυντηρητικών στερεοτύπων, ιδεολογημάτων και πρακτικών, πίσω από τα οποία προσπαθεί να κρυφτεί η ισοπέδωση των κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Ενάντια στην προχειρότητα, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό, στο πλαίσιο μιας ευρείας αγωγής κοινότητας, στην οποία όλοι οι εργαζόμενοι μπορούμε να συνεισφέρουμε.
Ως εργαζόμενοι σε αυτούς τους φορείς θεωρούμε ότι απαιτείται Ανατροπή των «μνημονίων» της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, του εργασιακού μεσαίωνα, της φτωχοποίησης και της εξάρτησης της ελληνικής κοινωνίας και όσων το στηρίζουν. Παλεύουμε για την απόσυρση του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος». Δεν βάζουμε νούμερα στην ανακοίνωση μας, παρότι είναι αποκαλυπτικά και τραγικά. Απευθυνόμαστε στους αποδέκτες των υπηρεσιών μας, στην ελληνική κοινωνία, ξαναβάζοντας στο τραπέζι, στις πλατείες και στους δρόμους όλα αυτά με τα οποία αναμετριόμαστε καθημερινά. Ανάγκες, όνειρα, αξιοπρέπεια, δημοκρατία.



Το Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ
Το Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ
Το Δ.Σ. του Σωματείου Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης