https://www.facebook.com/aparsispublications/posts/1303989276467156?__tn__=K-R
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΗΛΚΕΤΡΟΝΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ "ΑΠΑΡΣΙΣ" : ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
Του Αλέξανδρου Σταθακιού
17/4/2020
Δέκατη μέρα καραντίνας !
Του το έφερε ο Ψάλτης από τους .. Αγίους Τόπους.
Μέσα στο άγχος μην εκδηλωθούν συμπτώματα…..
«Το είδες, πεθαίνουν και νέοι!»
Ο αρχιμανδρίτης Ακάκιος κλεισμένος στο «Κάθισμα του Αγίου Μερκουρίου», όπου του είπε ο Μητροπολίτης να παραμείνει, όταν μαθεύτηκαν τα νέα..
Στα χώματα της Ιεράς Μητροπόλεως πηγαινοέρχονταν o Πανοσιολογιότατος για τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα. Έμενε με την μαμά καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα μακριά, σε γειτονική μεγαλύτερη πόλη και εκκλησιαστική επαρχία. Εκεί, ο δέσποτας ήταν πολύ συντηρητικός και «δεν μπορούσε να κάνει χωριό» μαζί του.
Είχε γυρίσει απογοητευμένος από το εξωτερικό. Τέλειωσε το διδακτορικό του στην Καινή Διαθήκη και ξαφνικά σε μια μέρα εκάρει Μοναχός και μετά χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης του Πατριαρχείου.
Μάλλον δεν άντεξε στα ξένα. Έπιασε κι ο καρκίνος τον πατέρα του…
Ήθελε να γυρίσει. Πίστευε τότε πως ο διπλανός Επίσκοπος είναι έξω από τον βάλτο της «Ελλαδικής θεσμικής Εκκλησίας».. αλλά μάλλον απογοητεύτηκε.
Δεν ήταν ο δεσπότης κανένα «ανέκδοτο», αλλά μεγάλος ισορροπιστής.
Σιγά- σιγά ο ρηξικέλευθος Ακάκιος, σιωπηρά βέβαια, πλην όμως έπεσε σε δυσμένεια..
Δεν βαριέσαι ο δικός μας βρήκε τρόπο.. παρουσιάσεις βιβλίων, κύκλοι χριστιανών νέων , μοντερνίζοντες θεολόγοι και θεολογούντες, έφτιαξε το εκκλησίασμα του .
Αρκετά επαρχιακά ΜΜΕ είχαν ζητήσει τη γνώμη του για διάφορα διφορούμενα και αυτός ευγενικά τα «έχωνε» στο «κατεστημένο»..
Είχαν πάρει κάποιοι «μεγαλόσχημοι» τον δεσπότη ακόμα και για «να τον ξυρίσει», αλλά είπαμε, δεν ήταν βλάξ ο «Άγιος», απλά ισορροπιστής. Τους έλεγε ότι θα τον «συμμορφώσει».. τον έστειλε και σε χωριό , αλλά πάντα ο δικός μας κατάφερνε να έχει τον κύκλο του..
Η σχέση τους όμως ήταν εκρηκτική. Μόλις μαθεύτηκε ότι ήταν ύποπτο κρούσμα, τον πήρε τηλέφωνο και τον διέταξε να κάνει την καραντίνα του στην ενορία του και μη υπάρχουσας οικίας, τον έκλεισε στο παρακείμενο «Κάθισμα του Αγίου Μερκουρίου».
« Μπορεί να τον φωτίσει ο Θεός εκεί στην ησυχία», σκέφτηκε..
Η αλήθεια είναι, ότι ο Ακάκιος από την αρχή, μόλις κλείστηκε, προσπάθησε να κάνει αυτό που υποσχέθηκε στον Θεό. Να είναι Μοναχός και Ασκητής. Προσευχόταν πολύ και νήστευε – Μεγάλη Σαρακοστή γαρ.
Κι όταν λέμε νήστευε , νήστευε. Όχι σαν πολλούς «Αδελφούς» που αφανίζουν το Αιγαίο από τα θαλασσινά του κάθε Άνοιξη..
«Ποία δόξα ἕστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος;
Πάντα σκιὰς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα.
μία ῥοπὴ καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται»
Η προοπτική να αρρωστήσει βαριά δεν ήταν αμελητέα..
Δεν ήταν μόνο αυτό βέβαια..
Όχι δεν ήταν θεομπαίχτης ο Ακάκιος .
Ήταν «περίπτωση» ..
Δεν έγινε μοναχός για να καλύψει την ομοφυλοφιλία του .
Όχι ότι τον τράβαγε συνεχώς το φουστάνι, αλλά αν ήταν κάτι εξαίσιο του γούστου του, η στύση του ήταν μεγαλοπρεπής. Και τώρα που έγινε παππάς, υπήρχαν πολλές ευκαιρίες..
«Να ξέρετε πάντα υπάρχουν αυτές που έχουν φετίχ με τα ράσα. ″Δουλειά δεν έχει ο διάολος, απαυτώνει τα παιδιά του″»
Δυστυχώς με τις γυναίκες πιο μπροστά δεν είχε επιτυχία. Έλεγε ότι έφταιγε η μεγάλη του εσωστρέφεια.
Είχε εντρυφήσει σε όλα τα βιβλία κι είχε μάθει τι ήταν: Ήταν βαθιά ψυχαναγκαστικός.
Δεν είχε άλλη «νόσο».
Ούτε φετίχ με τα λιβάνια και τα λείψανα, ούτε καμιά παραφροσύνη , «μου μίλησε ο Θεός» και τα τοιαύτα.
Η αλήθεια είναι, επιτέλους επέτρεπε στον εαυτό του να το παραδεχτεί , ότι ήταν ένα εκρηκτικό μίγμα ναρκισσισμού και ακηδίας.
Πέθαινε για να είναι αναγνωρίσιμος, αλλά ήταν λίγο, μέχρι αρκετά τεμπελάκος.
Η γιαγιά του το έλεγε, όταν δεν στρωνόταν στο διάβασμα: «Ο τεμπέλης κι ο φαγάς, ή χωροφύλακας, ή παππάς»..
Του το «καθρέφτισε»..
Την Θεολογική την έβαλε εσκεμμένα στο μηχανογραφικό.
Δεν φανταζόταν βέβαια ότι θα μείνει άγαμος , αλλά θέλεις η αποτυχία του να προχωρήσει στην Επιστήμη, η οποία ακολούθησε τον επώδυνο χωρισμό με την μοναδική γυναίκα που είχε, τον έκανε μια δύσκολη νύχτα να πάρει την απόφαση: «Από του Άμβωνος ! »
Η πλάκα ήταν πως του δώσανε ένα καλογερικό όνομα που δεν του άρεσε: «Ακάκιος».
«Μου θυμίζει τα μακαρόνια!» είπε..
«Γι’ αυτό ! για ταπείνωση..», είπε ο «γέροντας» που τον είχε αναλάβει..
Αυτές τις δέκα μέρες προσευχήθηκε πολύ και ειλικρινά. Προσπάθησε να θυμηθεί κάθε αδικία που διέπραξε. Κάθε φορά που εξαπάτησε τους ανθρώπους, τον εαυτό του και τον Θεό. Όσο και να «χτυπήθηκε», δεν βρήκε ότι ήταν χειρότερος από τον Τελώνη!
Όχι , όχι Φαρισαίος δεν ήταν ποτέ! (και το πλήρωσε..)
«Γιατί δεν μου φανερώνεις τον δρόμο; Πραγματικά «τα’ χω παίξει». Δεν ξέρω τι κάνω εδώ! Δεν ξέρω να κάνω και κάτι άλλο..»
Αυτή την δέκατη νύχτα δεν μπορεί να κλείσει μάτι.
«Τόνε παλεύει ο διάολος.. Μα, αν τον παλεύει ο Θεός;
Τι δυαλιστικές σκέψεις είναι αυτές; Αυτός, δεν είχε γράψει ένα εμπρηστικό άρθρο στο περιοδικό της Μητροπόλεως: ″Από τον δυαλισμό στη διαλεκτική″;»
Το έβαλαν, γιατί δεν ήξεραν τι έλεγε και μετά έγινε πανικός.
«Τι είναι πάλι; Άλλη μια λαγνεία της σκέψης; Ή μήπως είναι η πάλη του Ιακώβ με τον Θεό στη σπηλιά, εκεί, όπου μέσα από το βαθύ τραύμα κατάλαβε ποιος είναι;»
Δέκα η ώρα! έκλεισε όλα τα παράθυρα και τις κουρτίνες. Κοιμήθηκε λίγο..
Δεκαπέντε μέρες καραντίνας.
Δεν παρουσίασε συμπτώματα. Τώρα κόλλησε και δεν αρρώστησε, ή απλά, παρά τους αδελφικούς ασπασμούς, ο ψάλτης δεν τον κόλλησε;
Θα περιμένει μήπως γίνουν τα τεστ αντισωμάτων, που λέει και ο αδελφός καθηγητής Σωτήριος, αν και δεν πιστεύει ότι θα τα κάνουν όλα πραγματικά.
Θα ΄ρθει η ανάγκη του Τουρισμού και του ρευστού, το καλοκαιράκι και θα ξεχαστούν όλα.. Κατά τον Οκτώβρη μας περιμένει θανατικό κάτσε να δεις..
«Πάλι σκανδαλίστηκες;
Πάλι καχύποπτος με τους αδελφούς;
Δέκα μέρες σε περιτριγύριζε το κακό! Δεν έμαθες;»
«Έλα καλά Κύριε, θέλω να ξέρω αν έγινα Μόρτης, δηλαδή απόλοιμος. Αν έπαθα ανοσία στην αρρώστια, για να βοηθήσω την Εκκλησία στο μέλλον!»
Και εκεί του ήρθε ο Βοκάκιος και το «Δεκαήμερο» και από κει ο αγαπημένος Πιερ Πάολο, το «Μακεδονικόν» στην φοιτητική Θεσσαλονίκη, οι μεταμεσονύχτιες προβολές και η Φανή η μοναδική του σχέση, που δεν πήγε καλά.
Τον Παζολίνι τον έμαθε στη Θεολογική: «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», στο μάθημα «η Αγία Γραφή στην Σύγχρονη Τέχνη»..
Αλλά είπαμε ρεβιζιονιστής από κούνια. Της «Ερμηνείας Μάγιστρος», έτσι τον αποκαλούσε ο «γέροντας». Πήγε και είδε και άλλες ταινίες του και κόλλησε.
Εκεί ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο από την Μητρόπολη:
«Λες να ήρθε η λύτρωση;»
Το σήκωσε. Ήταν το διακάκι.
«Πάτερ, σας θέλει ο Άγιος Παρνασίδος και Δωρίδος»
Μετά ακούστηκε ένα βήξιμο..
Ο «Άγιος» άρχισε να του λέει ότι καλό είναι να κάτσει καμία βδομάδα ακόμα μέσα , αλλά δεν θα φύγει από το χωριό !
Και τότε, τι αμαρτία:! Στο νου του, σαν σινεμά, άρχισε να προβάλλεται «Δεκαήμερο». Πρωταγωνιστής ο Δέσποτας!
Όπως συχνά του συνέβαινε σε τέτοιες περιπτώσεις, να μιλάει δηλαδή μηχανικά και να σκέφτεται άλλα, όταν ο Σεβασμιότατος του έδωσε τις τελευταίες εντολές, του απάντησε :
«Μάλιστα Άγιε Βοκάκιε!»
«Στη Μνήμη του Περικλή Κοροβέση»
.....................
* Ο Αλέξανδρος Δ. Σταθακιός γεννήθηκε το 1970 στην Πόλη της Σάμου, με καταγωγή από τους Σπαθαραίους Σάμου, όπου έκανε και τα πρώτα βήματα της ζωής του. Σπούδασε Θεολογία και Κοινωνιολογία. Είναι Στέλεχος Πρόληψης των Εξαρτήσεων με κατάρτιση στην Συμβουλευτική και την εμψύχωση ομάδων.
Από το 2001, στελεχώνει την επιστημονική ομάδα του Κέντρου Πρόληψης και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Σάμου «Φάρος». Έχει αποσπαστεί στο Παρελθόν και στον ΟΚΑΝΑ. Μάλλον τον απασχόλησε πολύ ο Συνδικαλισμός και ο Ακτιβισμός. Κατά καιρούς έχει δημοσιεύσει άρθρα επιστημονικού, κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου και λίγα ποιήματα.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΗΛΚΕΤΡΟΝΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ "ΑΠΑΡΣΙΣ" : ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
Του Αλέξανδρου Σταθακιού
17/4/2020
Δέκατη μέρα καραντίνας !
Του το έφερε ο Ψάλτης από τους .. Αγίους Τόπους.
Μέσα στο άγχος μην εκδηλωθούν συμπτώματα…..
«Το είδες, πεθαίνουν και νέοι!»
Ο αρχιμανδρίτης Ακάκιος κλεισμένος στο «Κάθισμα του Αγίου Μερκουρίου», όπου του είπε ο Μητροπολίτης να παραμείνει, όταν μαθεύτηκαν τα νέα..
Στα χώματα της Ιεράς Μητροπόλεως πηγαινοέρχονταν o Πανοσιολογιότατος για τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα. Έμενε με την μαμά καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα μακριά, σε γειτονική μεγαλύτερη πόλη και εκκλησιαστική επαρχία. Εκεί, ο δέσποτας ήταν πολύ συντηρητικός και «δεν μπορούσε να κάνει χωριό» μαζί του.
Είχε γυρίσει απογοητευμένος από το εξωτερικό. Τέλειωσε το διδακτορικό του στην Καινή Διαθήκη και ξαφνικά σε μια μέρα εκάρει Μοναχός και μετά χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης του Πατριαρχείου.
Μάλλον δεν άντεξε στα ξένα. Έπιασε κι ο καρκίνος τον πατέρα του…
Ήθελε να γυρίσει. Πίστευε τότε πως ο διπλανός Επίσκοπος είναι έξω από τον βάλτο της «Ελλαδικής θεσμικής Εκκλησίας».. αλλά μάλλον απογοητεύτηκε.
Δεν ήταν ο δεσπότης κανένα «ανέκδοτο», αλλά μεγάλος ισορροπιστής.
Σιγά- σιγά ο ρηξικέλευθος Ακάκιος, σιωπηρά βέβαια, πλην όμως έπεσε σε δυσμένεια..
Δεν βαριέσαι ο δικός μας βρήκε τρόπο.. παρουσιάσεις βιβλίων, κύκλοι χριστιανών νέων , μοντερνίζοντες θεολόγοι και θεολογούντες, έφτιαξε το εκκλησίασμα του .
Αρκετά επαρχιακά ΜΜΕ είχαν ζητήσει τη γνώμη του για διάφορα διφορούμενα και αυτός ευγενικά τα «έχωνε» στο «κατεστημένο»..
Είχαν πάρει κάποιοι «μεγαλόσχημοι» τον δεσπότη ακόμα και για «να τον ξυρίσει», αλλά είπαμε, δεν ήταν βλάξ ο «Άγιος», απλά ισορροπιστής. Τους έλεγε ότι θα τον «συμμορφώσει».. τον έστειλε και σε χωριό , αλλά πάντα ο δικός μας κατάφερνε να έχει τον κύκλο του..
Η σχέση τους όμως ήταν εκρηκτική. Μόλις μαθεύτηκε ότι ήταν ύποπτο κρούσμα, τον πήρε τηλέφωνο και τον διέταξε να κάνει την καραντίνα του στην ενορία του και μη υπάρχουσας οικίας, τον έκλεισε στο παρακείμενο «Κάθισμα του Αγίου Μερκουρίου».
« Μπορεί να τον φωτίσει ο Θεός εκεί στην ησυχία», σκέφτηκε..
Η αλήθεια είναι, ότι ο Ακάκιος από την αρχή, μόλις κλείστηκε, προσπάθησε να κάνει αυτό που υποσχέθηκε στον Θεό. Να είναι Μοναχός και Ασκητής. Προσευχόταν πολύ και νήστευε – Μεγάλη Σαρακοστή γαρ.
Κι όταν λέμε νήστευε , νήστευε. Όχι σαν πολλούς «Αδελφούς» που αφανίζουν το Αιγαίο από τα θαλασσινά του κάθε Άνοιξη..
«Ποία δόξα ἕστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος;
Πάντα σκιὰς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα.
μία ῥοπὴ καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται»
Η προοπτική να αρρωστήσει βαριά δεν ήταν αμελητέα..
Δεν ήταν μόνο αυτό βέβαια..
Όχι δεν ήταν θεομπαίχτης ο Ακάκιος .
Ήταν «περίπτωση» ..
Δεν έγινε μοναχός για να καλύψει την ομοφυλοφιλία του .
Όχι ότι τον τράβαγε συνεχώς το φουστάνι, αλλά αν ήταν κάτι εξαίσιο του γούστου του, η στύση του ήταν μεγαλοπρεπής. Και τώρα που έγινε παππάς, υπήρχαν πολλές ευκαιρίες..
«Να ξέρετε πάντα υπάρχουν αυτές που έχουν φετίχ με τα ράσα. ″Δουλειά δεν έχει ο διάολος, απαυτώνει τα παιδιά του″»
Δυστυχώς με τις γυναίκες πιο μπροστά δεν είχε επιτυχία. Έλεγε ότι έφταιγε η μεγάλη του εσωστρέφεια.
Είχε εντρυφήσει σε όλα τα βιβλία κι είχε μάθει τι ήταν: Ήταν βαθιά ψυχαναγκαστικός.
Δεν είχε άλλη «νόσο».
Ούτε φετίχ με τα λιβάνια και τα λείψανα, ούτε καμιά παραφροσύνη , «μου μίλησε ο Θεός» και τα τοιαύτα.
Η αλήθεια είναι, επιτέλους επέτρεπε στον εαυτό του να το παραδεχτεί , ότι ήταν ένα εκρηκτικό μίγμα ναρκισσισμού και ακηδίας.
Πέθαινε για να είναι αναγνωρίσιμος, αλλά ήταν λίγο, μέχρι αρκετά τεμπελάκος.
Η γιαγιά του το έλεγε, όταν δεν στρωνόταν στο διάβασμα: «Ο τεμπέλης κι ο φαγάς, ή χωροφύλακας, ή παππάς»..
Του το «καθρέφτισε»..
Την Θεολογική την έβαλε εσκεμμένα στο μηχανογραφικό.
Δεν φανταζόταν βέβαια ότι θα μείνει άγαμος , αλλά θέλεις η αποτυχία του να προχωρήσει στην Επιστήμη, η οποία ακολούθησε τον επώδυνο χωρισμό με την μοναδική γυναίκα που είχε, τον έκανε μια δύσκολη νύχτα να πάρει την απόφαση: «Από του Άμβωνος ! »
Η πλάκα ήταν πως του δώσανε ένα καλογερικό όνομα που δεν του άρεσε: «Ακάκιος».
«Μου θυμίζει τα μακαρόνια!» είπε..
«Γι’ αυτό ! για ταπείνωση..», είπε ο «γέροντας» που τον είχε αναλάβει..
Αυτές τις δέκα μέρες προσευχήθηκε πολύ και ειλικρινά. Προσπάθησε να θυμηθεί κάθε αδικία που διέπραξε. Κάθε φορά που εξαπάτησε τους ανθρώπους, τον εαυτό του και τον Θεό. Όσο και να «χτυπήθηκε», δεν βρήκε ότι ήταν χειρότερος από τον Τελώνη!
Όχι , όχι Φαρισαίος δεν ήταν ποτέ! (και το πλήρωσε..)
«Γιατί δεν μου φανερώνεις τον δρόμο; Πραγματικά «τα’ χω παίξει». Δεν ξέρω τι κάνω εδώ! Δεν ξέρω να κάνω και κάτι άλλο..»
Αυτή την δέκατη νύχτα δεν μπορεί να κλείσει μάτι.
«Τόνε παλεύει ο διάολος.. Μα, αν τον παλεύει ο Θεός;
Τι δυαλιστικές σκέψεις είναι αυτές; Αυτός, δεν είχε γράψει ένα εμπρηστικό άρθρο στο περιοδικό της Μητροπόλεως: ″Από τον δυαλισμό στη διαλεκτική″;»
Το έβαλαν, γιατί δεν ήξεραν τι έλεγε και μετά έγινε πανικός.
«Τι είναι πάλι; Άλλη μια λαγνεία της σκέψης; Ή μήπως είναι η πάλη του Ιακώβ με τον Θεό στη σπηλιά, εκεί, όπου μέσα από το βαθύ τραύμα κατάλαβε ποιος είναι;»
Δέκα η ώρα! έκλεισε όλα τα παράθυρα και τις κουρτίνες. Κοιμήθηκε λίγο..
Δεκαπέντε μέρες καραντίνας.
Δεν παρουσίασε συμπτώματα. Τώρα κόλλησε και δεν αρρώστησε, ή απλά, παρά τους αδελφικούς ασπασμούς, ο ψάλτης δεν τον κόλλησε;
Θα περιμένει μήπως γίνουν τα τεστ αντισωμάτων, που λέει και ο αδελφός καθηγητής Σωτήριος, αν και δεν πιστεύει ότι θα τα κάνουν όλα πραγματικά.
Θα ΄ρθει η ανάγκη του Τουρισμού και του ρευστού, το καλοκαιράκι και θα ξεχαστούν όλα.. Κατά τον Οκτώβρη μας περιμένει θανατικό κάτσε να δεις..
«Πάλι σκανδαλίστηκες;
Πάλι καχύποπτος με τους αδελφούς;
Δέκα μέρες σε περιτριγύριζε το κακό! Δεν έμαθες;»
«Έλα καλά Κύριε, θέλω να ξέρω αν έγινα Μόρτης, δηλαδή απόλοιμος. Αν έπαθα ανοσία στην αρρώστια, για να βοηθήσω την Εκκλησία στο μέλλον!»
Και εκεί του ήρθε ο Βοκάκιος και το «Δεκαήμερο» και από κει ο αγαπημένος Πιερ Πάολο, το «Μακεδονικόν» στην φοιτητική Θεσσαλονίκη, οι μεταμεσονύχτιες προβολές και η Φανή η μοναδική του σχέση, που δεν πήγε καλά.
Τον Παζολίνι τον έμαθε στη Θεολογική: «Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», στο μάθημα «η Αγία Γραφή στην Σύγχρονη Τέχνη»..
Αλλά είπαμε ρεβιζιονιστής από κούνια. Της «Ερμηνείας Μάγιστρος», έτσι τον αποκαλούσε ο «γέροντας». Πήγε και είδε και άλλες ταινίες του και κόλλησε.
Εκεί ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο από την Μητρόπολη:
«Λες να ήρθε η λύτρωση;»
Το σήκωσε. Ήταν το διακάκι.
«Πάτερ, σας θέλει ο Άγιος Παρνασίδος και Δωρίδος»
Μετά ακούστηκε ένα βήξιμο..
Ο «Άγιος» άρχισε να του λέει ότι καλό είναι να κάτσει καμία βδομάδα ακόμα μέσα , αλλά δεν θα φύγει από το χωριό !
Και τότε, τι αμαρτία:! Στο νου του, σαν σινεμά, άρχισε να προβάλλεται «Δεκαήμερο». Πρωταγωνιστής ο Δέσποτας!
Όπως συχνά του συνέβαινε σε τέτοιες περιπτώσεις, να μιλάει δηλαδή μηχανικά και να σκέφτεται άλλα, όταν ο Σεβασμιότατος του έδωσε τις τελευταίες εντολές, του απάντησε :
«Μάλιστα Άγιε Βοκάκιε!»
«Στη Μνήμη του Περικλή Κοροβέση»
.....................
* Ο Αλέξανδρος Δ. Σταθακιός γεννήθηκε το 1970 στην Πόλη της Σάμου, με καταγωγή από τους Σπαθαραίους Σάμου, όπου έκανε και τα πρώτα βήματα της ζωής του. Σπούδασε Θεολογία και Κοινωνιολογία. Είναι Στέλεχος Πρόληψης των Εξαρτήσεων με κατάρτιση στην Συμβουλευτική και την εμψύχωση ομάδων.
Από το 2001, στελεχώνει την επιστημονική ομάδα του Κέντρου Πρόληψης και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Σάμου «Φάρος». Έχει αποσπαστεί στο Παρελθόν και στον ΟΚΑΝΑ. Μάλλον τον απασχόλησε πολύ ο Συνδικαλισμός και ο Ακτιβισμός. Κατά καιρούς έχει δημοσιεύσει άρθρα επιστημονικού, κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου και λίγα ποιήματα.
