Λέγαμε λοιπόν την προηγούμενη βδομάδα ότι τα αλλεπάλληλα ρήγματα που προκαλούνται από τις πολλαπλές ανισότητες, τελικά διαβρώνουν όλον τον οργανισμό και τον ακινητοποιούν. Όπου «οργανισμός» διάβαζε Ελληνική και Ευρωπαϊκή κοινωνία.
Αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής επιλογής που βασίστηκε στην ανυπαρξία ενδιαφέροντος για την άμβλυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, πολύ περισσότερο δε και στη σκόπιμη αύξηση τους και αυτό διότι οι ανισότητες θεωρήθηκαν ένα εργαλείο ανάπτυξης. Εγκαθιδρύθηκε σιγά- σιγά το δόγμα, ότι αν δεν υπάρχει ένα προστατευτικό πλαίσιο που να προστατεύει τους αδύνατους, αυτοί κινητοποιούνται και έτσι αυξάνεται ο συνολικός πλούτος…
Μόνον που αυτός παίζεται τώρα από χρηματιστήριο σε χρηματιστήριο ως τζόγος διαλύοντας τα πάντα!
Τέλος πάντων, ακόμα και να έβλεπε κανείς μια χρησιμότητα σε μια τέτοια αρχή ως ένα μερικό εργαλείο σε συγκεκριμένους χώρους και περιορισμένες χρονικά περιόδους, η απολυτοποίησή της, αυτό δηλαδή που ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός», είναι ο κοινωνικός καρκίνος της εποχής μας! Αν τώρα έχει κανείς αντίρρηση για αυτή την κατηγορηματική μου τοποθέτηση, μπορούμε να έχουμε ένα διαδικτυακό διάλογο, η εφημερίδα θα του πει που…
Αυτός όλος ο πρόλογος για εδώ έχει την εξής σημασία: Ότι έχουμε απόλυτο δίκιο να κάνουμε τα πάντα για τις συγκοινωνίες στο νησί. Αν ήθελε η πολιτεία να δουλέψει «νεοφιλελεύθερα» για αυτό το ζήτημα έπρεπε να το πουλήσει στη γείτονα και με μέρος από τα χρήματα που θα πάρει να μας εγκαταστήσει κάπου ως πρόσφυγες. Τα κόστη της ύπαρξης μιας βιώσιμης κοινωνίας εδώ, αλλά και των μελλοντικών προοπτικών της πάνω είναι πολλά και πρέπει να αναληφθούν από τους περιβάλλοντες οργανισμούς Ελλάδα και Ευρώπη. Τα οφέλη μιας τέτοιας μεταφοράς κεφαλαίων μπορεί να μην είναι κυρίως οικονομικά, αλλά κοινωνικά, περιβαλλοντικά, πολιτισμικά. (Εμείς βέβαια πρέπει να ασκούμε σωστά το δημοκρατικό έλεγχο, έτσι ώστε αυτές οι «μεταγγίσεις» κεφαλαίου να αξιοποιούνται πλήρως) .
Είναι αναγκαίο να το πιστέψουμε ότι έχουμε απόλυτο δίκιο.
Να ενωθούμε:
Η αντιπολίτευση να μην αξιοποιεί το θέμα μόνο για προσέλκυση διαμαρτυρόμενων ψηφοφόρων, αλλά για να δείξει ότι μπορεί να γίνει αποτελεσματική στις διεκδικήσεις της. Η δε τοπική συμπολίτευση να μη «θάβει» το θέμα, αλλά οι «από πάνω» να φοβούνται ότι η ολιγωρία τους σε ένα τέτοιο ζήτημα θα τους αφήσει «χωρίς πόδια» εδώ στο νησί και αυτό η κάθε εξουσία το φοβάται, όπως «ο διάολος το λιβάνι».
Κλιμακωτά, ενωτικά, θεσμικά αλλά και κινηματικά, ας καταστήσουμε αυτό το ζήτημα θέμα των μεγάλων δελτίων ειδήσεων. Μόνο αν σπάσουμε την σιωπή μπορεί και να πετύχουμε. Ας μην φοβηθούμε, όταν βρεθούμε για αυτό το ζήτημα κυνηγημένοι από κάποιον άδικο νόμο, από την τυπική νομιμότητα, όπως τώρα κάποιοι βρίσκονται κυνηγημένοι αλλού, γιατί αρνούνται τα διόδια σε δρόμους- «καρμανιόλες». Το αίσθημα δικαίου θα είναι μαζί μας, όπως επίσης και ο τοπικός πληθυσμός. Δεν θα πω από δω τα μέσα για ευνόητους λόγους, αλλά υπάρχουν… Και τι θα γίνει, αν παρ’ όλες τις κινητοποιήσεις μια άδικη, αλλά αποφασισμένη εξουσία μας αγνοήσει. Υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο. Αλλά είναι αλλιώς να χάνεις μαχόμενος και αλλιώς φοβισμένος!
Διατελώ μετά τιμής
Τσουκνίδα Αγριόχορτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου