Σαρανταποδαρούσες και Φιλισταίοι

(Εναλλακτικές Σκέψεις για την Ανάσταση του Λαζάρου..)


Βασική αρχή της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θεολογίας είναι ότι ο Θεός, υπάρχει μέσα στην Φύση και την Ιστορία, χωρίς όμως να καταργεί την ελευθερία των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι, οι οποίοι λειτουργούν ανάλογα με την προσωπική τους ιστορία, που διαγράφεται από κανονικότητες, αλλά και από έκτακτα γεγονότα, που μπορεί να ανασυντάξουν κανονικότητες.


Μέσα από αυτή την συνάντηση Θεός- Άνθρωπος- Κτίση, κάποιοι άνθρωποι αναγνωρίζουν με ένα εναργέστερο τρόπο σημεία αυτής της παρουσίας του Θεού στον κόσμο: Αυτά τα είναι τα θαύματα.
Δηλαδή, το ερώτημα μετατοπίζεται από το «τι είναι θαύμα;», στο «τι μπορεί να αναγνωριστεί ως θαύμα και από ποίους;»
Αυτή η αναγνώριση, γιατί γίνεται;
(«Ποίο το όφελος δηλαδή για την σωτηρία μας;» που θα έλεγες ζηλωτή.)
Είναι πρόκληση για μεγαλύτερη εσωτερική αλλαγή.
Βέβαια "σημεία" δεν είναι τα θαυμαστά γεγονότα μόνο.
Η Εκκλησία αντιμετώπισε ας πούμε την ραγδαία πολιτική αλλαγή που έφερε ο Κωνσταντίνος- έστω και αν αυτή έγινε εκ πρώτης όψεως για δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς- ως "σημείο" του Θεού.
Μήπως και ο Ιουδαίος Προφήτης δεν έβλεπε τους Πέρσες σαν «όργανο του Θεού»;
Ή πιστεύει κανείς ότι δεν υπάρχουν καθαροί και ακάθαρτοι χώροι, ή μένει στον μανιχαϊσμό του.
Άλλο τώρα τι πολιτικο-θρησκευτικές θεωρίες καθαγιασμού της εξουσίας στήθηκαν δευτερογενώς πάνω στην αναγνώριση αυτού του "σημείου" (Του Εν Τούτω Νίκα).
Άρα, το θέμα είναι με ποία αντίληψη έρχομαι να δω αυτά τα πράγματα.
Την αντίληψη που λέει ότι ο Δίας θα ρίξει έναν κεραυνό και θα ρίξει τα τείχη της Ιεριχούς (σκόπιμα έγινε οι μίξη); και τι μ' αυτό; θα σταματήσουν να υπάρχουν Τρώες και Φιλισταίοι;
Ή την αντίληψή που λέει ότι το σημείο, για όσους συναντηθούν μαζί του, είναι πρόκληση για εσωτερική αλλαγή.



Θα σας μεταφέρω μια ιστορία που άκουσα από έναν παπά:


"Κάποτε υπήρχαν 2 χωριά. Στο ένα χωριό υπήρχε μια θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς (κοίμηση), στο άλλο δεν υπήρχε. Ο παπάς του χωριού αυτού που δεν είχε θαυματουργή εικόνα, βλέποντας το άλλο χωριό να έχει απολαβές, διέδωσε ότι η εικόνα της αγίας Μαρίνας (έτσι έλεγαν την εκκλησία) είχε αρχίσει να δακρύζει, άρχισαν να έρχονται κι εκεί, αλλά κάποτε, το δάκρυ κορόμηλο βέβαια, αλλά δεν έγινε και κανένα πιο χειροπιαστό πράγμα, ο κόσμος βαρέθηκε.
Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, ήτανε δεκαπενταύγουστος και κάποιοι κουτσοί στραβοί στον Αγ. Παντελεήμονα, λάθος ….λάθος στην Κοίμηση πήγαν για να ξενυχτήσουν, έτσι έλεγε το έθιμο, γονατιστοί στον νάρθηκα της εκκλησίας. 'Ήταν και μια μάνα που το κοριτσάκι της, 10 χρονών ας πούμε "σαν τα κρύα τα νερά", δεν μιλούσε, ήταν μουγκή. Ξενύχτησαν οι δύο τους γονατιστές στην εκκλησία, αλλά τίποτα.
Την άλλη μέρα στον γυρισμό περνούσαν από την αγία Μαρίνα. Πήγαν να ανάψουν ένα κερί.
Η μάνα βλέποντας την εικόνα της νέας και όμορφης αγίας "λύθηκε", άρχισε να παρακαλά με συντριβή, ξαφνικά θυμήθηκε -εκεί που έλεγε "τι έκανα Θεέ μου και με έκαψες"- ότι στα νιάτα της είχε βλάψει με το στόμα της μια κοπέλα.
Άρχισαν να βγαίνουν ποταμοί δάκρυα από την συντριβή, σαν αυτά του τελώνη στην παραβολή.
Δάκρυζε μαζί της και η εικόνα. (έτσι την έβλεπε..)
Έφυγαν, πήγε έψαξε την κοπέλα που είχε μείνει ανύπαντρη και της ζήτησε συγχώρεση...(Εν τω μεταξύ η άλλη δεν το περίμενε γιατί πολλές είχαν πει τότε για το "αμάρτημά της" και μεταξύ μας την περίμενε και η ίδια μια τέτοια συμπεριφορά. Αυτά ήταν τα ήθη της εποχής, άλλο αν τα νιάτα σε οδηγούν σε αποκοτιές).
Λύθηκε και αυτή με την απρόσμενη παράκληση για έλεος, "δάκρυσε", μαλάκωσε η καρδιά της και με τον κόσμο και τον εαυτό της.
Αγκαλιάστηκαν.
Ας πούμε ότι σε λίγες μέρες το κοριτσάκι μίλησε
(Και αν δε μιλούσε δεν είχε και πολύ σημασία.. "όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος", έτσι δεν λέει το τραγούδι;).
Και έτσι η εικόνα της αγίας Μαρίνας θεωρήθηκε έκτοτε θαυματουργή.


Έτσι είναι φίλοι τα σαράντα πόδια της Αγίας Κατερίνας (έτσι λένε όσοι τα μέτρησαν), τα έχει αγιάσει η πίστη τόσων ανθρώπων.
Δεν είχαμε τότε μεθόδους DNA για να διαπιστώσουμε, ανήκουν σε αυτή ή σε άλλους ανθρώπους (μπορεί και αυτοί να ήταν μάρτυρες).
Τι μας φταίνε τα κοκαλάκια τα κακόμοιρα, αν κάποιοι φανατικοί ψάχνουν θαυματουργούς τρόπους να πείσουν τους Φιλισταίους να μην υπάρχουν.
Οι Φιλισταίοι είναι Ελεύθεροι να υπάρχουν και θα υπάρχουν γιατί έτσι το θέλει ο Θεός και κάνουν καλό στον κόσμο και την Ιστορία.

Καλή Ανάσταση