«ΚΑΙ ΑΝ Η ΤΡΟΪΚΑ ΜΑΣ ΚΟΨΕΙ ΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ; »
Του ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
Όσο περνάνε οι ημέρες και πλησιάζουμε προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, τόσο οι κυρίαρχοι κύκλοι θα εντείνουν τις τρομολαγνικές παρεμβάσεις τους, με στόχο να ανακόψουν την εκλογική δυναμική της Αριστεράς, και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μην έχοντας να δώσουν καμία προεκλογική υπόσχεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα «για καλύτερες ημέρες», παρά μόνο, για «αποφυγή των χειρότερων», το αστικό πολιτικό σύστημα που είναι μαζί με την ΕΕ συνυπεύθυνο για τη σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας, θα επιστρατεύσει το μοναδικό εργαλείο χειραγώγησης πουέχει απομείνει ακόμα στη φαρέτρα του: το φόβο. Το φόβο που είναι άλλωστε και το τελευταίο καταφύγιο κάθε εξουσίας, η οποία έχει απωλέσει και τα τελευταία ίχνη νομιμοποίησής της από τους «από κάτω».
Ένα από τα πλέον προσφιλή επιχειρήματα των τρομολάγνων των δελτίων των 8, και όχι μόνο, είναι πως οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ακύρωση του Μνημονίου και επιβολή μορατόριουμ στην αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων του δημοσίου χρέους ως έσχατο μέσο πίεσης για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, θα οδηγήσουν την όποια κυβέρνηση της Αριστεράς στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να καταβάλει μισθούς και συντάξεις.
Σύμφωνα με τα επιχειρήματα του αστικού μπλοκ, σε περίπτωση ελληνικής «απείθειας», η τροίκα θα διακόψει την χρηματοδότηση προς τη χώρα μας «βγάζοντας έτσι την πρίζα» από το «δημόσιο ταμείο».
Μάλιστα, ο συλλογισμός αυτός έχει διττή χρήση: είτε επιστρατεύεται για να στοιχειοθετήσει τη δήθεν ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ είτε για να προεξοφλήσει την αναγκαστική ενσωμάτωση μιας οποιαδήποτε κυβέρνησης της Αριστεράς στην ευρύτερη μνημονιακή στρατηγική.
Είναι όμως έτσι; Είναι σε θέση η διακοπή της χρηματοδότησης από την τρόικα να δημιουργήσει ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης στο λαό της χώρας, και μάλιστα, στα πιο ευάλωτα τμήματά του; Ή μήπως πρόκειται για ένα άθλιο όπλο προπαγάνδας που στόχο έχει να τρομοκρατήσει ακόμα περισσότερο ανθρώπους που ήδη ανησυχούν για την κάλυψη βασικών τους αναγκών;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα καταφύγουμε στην παράθεση στοιχείων, σε ταμειακή βάση, τόσο από τον Προϋπολογισμό του 2012[2] όσο και από τις πραγματοποιήσεις της Γενικής Κυβέρνησης (ΝΠΔΔ, ΟΤΑ, Νοσοκομεία κλπ), κατά το α’ τρίμηνο του 2012.
Πριν, όμως, δούμε τα στοιχεία κρίνουμε χρήσιμο να σημειώσουμε πως σε κάθε περίπτωση η καταβολή των μισθών και των συντάξεων αποτελούν την πλέον ανελαστική κατηγορία πληρωμών. Μια οποιαδήποτε κυβέρνηση που δεν φέρει τις πελατειακές δουλείες του σημερινού σάπιου αστικού μπλοκ, μπορεί να περικόψει με πολύ εύκολο τρόπο άλλες δαπάνες που δεν έχουν κανένα κοινωνικό πρόσημο (πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα, υπερτιμολογημένες προμήθειες/δημόσια έργα ακόμα και με καταγγελίες συμβάσεων κλπ), εξοικονομώντας σημαντικά ποσά.
Ας πάμε όμως στα νούμερα:
Σύμφωνα με τα στοιχεία, τα οποία και παραθέτουμε, οι μισθοί και οι συντάξεις όχι μόνο δεν υπολείπονται των δημοσίων εσόδων, αλλά αντιθέτως βάσει των ετήσιων εκτιμήσεων του Προϋπολογισμού του 2012, βρίσκονται πολύ χαμηλότερα! Για την ακρίβεια φτάνουν το 55% των προϋπολογισθέντων εσόδων, καθιστώντας έτσι προφανές πως παρά τις σοβαρότατες αστοχίες στην εκτέλεση του φετινού Προϋπολογισμού, από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται η απίθανη επιχειρηματολογία των εμπόρων του φόβου.
Αντίστοιχα είναι και τα συμπεράσματα στα οποία μπορεί να καταλήξει κάποιος από μια γρήγορη επισκόπηση των ταμειακών πραγματοποιήσεων τόσο του Κρατικού Προϋπολογισμού όσο και της Γενικής Κυβέρνησης κατά το α΄τρίμηνο του 2012.
Σε ότι αφορά τον Κρατικό Προϋπολογισμό αυτός «κλείνει» στο α’ τρίμηνο με ένα υπαρκτό, πλην όμως, σχετικά μικρό, πρωτογενές ταμειακό έλλειμμα, το οποίο ανέβηκε στα €1,726 δις τον Απρίλιο του 2012. Αντίθετα, οι λογαριασμοί της Γενικής Κυβέρνησης κλείνουν με πρωτογενές πλεόνασμα κατά το α΄τρίμηνο.
Ακόμη, λοιπόν, και αν συνυπολογίσουμε τη μεγάλη πτώση των εισπράξεων των φορολογικών εσόδων (κυρίως ΦΠΑ) που πραγματοποιείται εδώ και 1 περίπου μήνα κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα πως η τρόικα μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στο σημείο να μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις.
Αντιθέτως, μάλιστα, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα μπορούσε σχετικά εύκολα, όχι μόνο να υπερκαλύψει ένα ενδεχόμενο πρωτογενές έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης[4] αλλά και να άρει το βάρος των διαφόρων φορομπηξιών που έχουν επιβληθεί στα λαϊκά στρώματα, με διάφορους τρόπους (φορολόγηση υψηλών εισοδημάτων, συσσωρευμένου πλούτου και εκκλησίας, καταγγελία υπερτιμολογημένων συμβάσεων προμηθειών και έργων κλπ).
Σε περίπτωση, μάλιστα, αναγκαστικής εξόδου από το ευρώ, η κάλυψη του πρωτογενούς αυτού ελλείμματος θα μπορούσε να γίνει και με εκτύπωση χρήματος, χωρίς όμως να υπάρξουν υπερπληθωριστικά φαινόμενα, λόγω του μικρού μεγέθους του.
Κλείνοντας, καλό είναι να σημειωθεί, πως η διατήρηση αυτού του κλίματος κατατρομοκράτησης της κοινής γνώμης για πολιτικές σκοπιμότητες είναι και ο μόνος παράγοντας που δυνητικά μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα έλλειψης ρευστότητας στην οικονομία. Με άλλα λόγια μια συνεχώς αναπαραγόμενη παραφιλολολογία για μια δήθεν αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων μπορεί, τελικά, να οδηγήσει τους πολίτες σε “μαζική επιδρομή” στα ATM, φορτώνοντας έτσι ένα ακόμα σοβαρό, πλην όμως απολύτως διαχειρίσιμο πρόβλημα πάνω στις πλάτες της όποιας κυβέρνησης προκύψει στις 17 του Ιούνη…
*Οικονομολόγος, μέλος της Νεολαίας ΣΥΝ
Του ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*Όσο περνάνε οι ημέρες και πλησιάζουμε προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, τόσο οι κυρίαρχοι κύκλοι θα εντείνουν τις τρομολαγνικές παρεμβάσεις τους, με στόχο να ανακόψουν την εκλογική δυναμική της Αριστεράς, και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μην έχοντας να δώσουν καμία προεκλογική υπόσχεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα «για καλύτερες ημέρες», παρά μόνο, για «αποφυγή των χειρότερων», το αστικό πολιτικό σύστημα που είναι μαζί με την ΕΕ συνυπεύθυνο για τη σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας, θα επιστρατεύσει το μοναδικό εργαλείο χειραγώγησης πουέχει απομείνει ακόμα στη φαρέτρα του: το φόβο. Το φόβο που είναι άλλωστε και το τελευταίο καταφύγιο κάθε εξουσίας, η οποία έχει απωλέσει και τα τελευταία ίχνη νομιμοποίησής της από τους «από κάτω».
Ένα από τα πλέον προσφιλή επιχειρήματα των τρομολάγνων των δελτίων των 8, και όχι μόνο, είναι πως οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ακύρωση του Μνημονίου και επιβολή μορατόριουμ στην αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων του δημοσίου χρέους ως έσχατο μέσο πίεσης για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, θα οδηγήσουν την όποια κυβέρνηση της Αριστεράς στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να καταβάλει μισθούς και συντάξεις.
Σύμφωνα με τα επιχειρήματα του αστικού μπλοκ, σε περίπτωση ελληνικής «απείθειας», η τροίκα θα διακόψει την χρηματοδότηση προς τη χώρα μας «βγάζοντας έτσι την πρίζα» από το «δημόσιο ταμείο».
Μάλιστα, ο συλλογισμός αυτός έχει διττή χρήση: είτε επιστρατεύεται για να στοιχειοθετήσει τη δήθεν ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ είτε για να προεξοφλήσει την αναγκαστική ενσωμάτωση μιας οποιαδήποτε κυβέρνησης της Αριστεράς στην ευρύτερη μνημονιακή στρατηγική.
Είναι όμως έτσι; Είναι σε θέση η διακοπή της χρηματοδότησης από την τρόικα να δημιουργήσει ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης στο λαό της χώρας, και μάλιστα, στα πιο ευάλωτα τμήματά του; Ή μήπως πρόκειται για ένα άθλιο όπλο προπαγάνδας που στόχο έχει να τρομοκρατήσει ακόμα περισσότερο ανθρώπους που ήδη ανησυχούν για την κάλυψη βασικών τους αναγκών;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα καταφύγουμε στην παράθεση στοιχείων, σε ταμειακή βάση, τόσο από τον Προϋπολογισμό του 2012[2] όσο και από τις πραγματοποιήσεις της Γενικής Κυβέρνησης (ΝΠΔΔ, ΟΤΑ, Νοσοκομεία κλπ), κατά το α’ τρίμηνο του 2012.
Πριν, όμως, δούμε τα στοιχεία κρίνουμε χρήσιμο να σημειώσουμε πως σε κάθε περίπτωση η καταβολή των μισθών και των συντάξεων αποτελούν την πλέον ανελαστική κατηγορία πληρωμών. Μια οποιαδήποτε κυβέρνηση που δεν φέρει τις πελατειακές δουλείες του σημερινού σάπιου αστικού μπλοκ, μπορεί να περικόψει με πολύ εύκολο τρόπο άλλες δαπάνες που δεν έχουν κανένα κοινωνικό πρόσημο (πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα, υπερτιμολογημένες προμήθειες/δημόσια έργα ακόμα και με καταγγελίες συμβάσεων κλπ), εξοικονομώντας σημαντικά ποσά.
Ας πάμε όμως στα νούμερα:
Σύμφωνα με τα στοιχεία, τα οποία και παραθέτουμε, οι μισθοί και οι συντάξεις όχι μόνο δεν υπολείπονται των δημοσίων εσόδων, αλλά αντιθέτως βάσει των ετήσιων εκτιμήσεων του Προϋπολογισμού του 2012, βρίσκονται πολύ χαμηλότερα! Για την ακρίβεια φτάνουν το 55% των προϋπολογισθέντων εσόδων, καθιστώντας έτσι προφανές πως παρά τις σοβαρότατες αστοχίες στην εκτέλεση του φετινού Προϋπολογισμού, από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται η απίθανη επιχειρηματολογία των εμπόρων του φόβου.
- Κρατικός Προϋπολογισμός, Εισηγητική Έκθεση, σελ. 44
- Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, Στοιχεία Γενικής Κυβέρνησης, Μάρτιος 2012
Αντίστοιχα είναι και τα συμπεράσματα στα οποία μπορεί να καταλήξει κάποιος από μια γρήγορη επισκόπηση των ταμειακών πραγματοποιήσεων τόσο του Κρατικού Προϋπολογισμού όσο και της Γενικής Κυβέρνησης κατά το α΄τρίμηνο του 2012.
Σε ότι αφορά τον Κρατικό Προϋπολογισμό αυτός «κλείνει» στο α’ τρίμηνο με ένα υπαρκτό, πλην όμως, σχετικά μικρό, πρωτογενές ταμειακό έλλειμμα, το οποίο ανέβηκε στα €1,726 δις τον Απρίλιο του 2012. Αντίθετα, οι λογαριασμοί της Γενικής Κυβέρνησης κλείνουν με πρωτογενές πλεόνασμα κατά το α΄τρίμηνο.
Ακόμη, λοιπόν, και αν συνυπολογίσουμε τη μεγάλη πτώση των εισπράξεων των φορολογικών εσόδων (κυρίως ΦΠΑ) που πραγματοποιείται εδώ και 1 περίπου μήνα κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα πως η τρόικα μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στο σημείο να μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις.
Αντιθέτως, μάλιστα, μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα μπορούσε σχετικά εύκολα, όχι μόνο να υπερκαλύψει ένα ενδεχόμενο πρωτογενές έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης[4] αλλά και να άρει το βάρος των διαφόρων φορομπηξιών που έχουν επιβληθεί στα λαϊκά στρώματα, με διάφορους τρόπους (φορολόγηση υψηλών εισοδημάτων, συσσωρευμένου πλούτου και εκκλησίας, καταγγελία υπερτιμολογημένων συμβάσεων προμηθειών και έργων κλπ).
Σε περίπτωση, μάλιστα, αναγκαστικής εξόδου από το ευρώ, η κάλυψη του πρωτογενούς αυτού ελλείμματος θα μπορούσε να γίνει και με εκτύπωση χρήματος, χωρίς όμως να υπάρξουν υπερπληθωριστικά φαινόμενα, λόγω του μικρού μεγέθους του.
Κλείνοντας, καλό είναι να σημειωθεί, πως η διατήρηση αυτού του κλίματος κατατρομοκράτησης της κοινής γνώμης για πολιτικές σκοπιμότητες είναι και ο μόνος παράγοντας που δυνητικά μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα έλλειψης ρευστότητας στην οικονομία. Με άλλα λόγια μια συνεχώς αναπαραγόμενη παραφιλολολογία για μια δήθεν αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων μπορεί, τελικά, να οδηγήσει τους πολίτες σε “μαζική επιδρομή” στα ATM, φορτώνοντας έτσι ένα ακόμα σοβαρό, πλην όμως απολύτως διαχειρίσιμο πρόβλημα πάνω στις πλάτες της όποιας κυβέρνησης προκύψει στις 17 του Ιούνη…
*Οικονομολόγος, μέλος της Νεολαίας ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου