Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου Βαθαίνουν τα ρήγματα στην Ευρωζώνη - Ενδείξεις «αυτονόμησης» από ΕΚΤ και EFSF προκαλούν έκρηξη στις αγορές Διχασμένη η γερμανική ελίτ - Σε ρόλο «Ιφιγένειας» πάντα η Ελλάδα.
Μερικές φορές μας κάνουν να αναρωτιόμαστε: αληθινά, υπάρχει κανείς σε όλη την ηγεσία της Ευρωζώνης, από τους ακραιφνείς φεντεραλιστές μέχρι τους μετριοπαθείς ευρωσκεπτικιστές, που να θέλει πραγματικά τη διάσωσή της; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Ένα και πλέον μήνα μετά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου που υποτίθεται ότι «θεμελίωσε» τη διαδικασία εξέλιξης της Ευρωζώνης σε δημοσιονομική και τραπεζική ένωση, η διχοστασία διαπερνά όλους τους πόλους εξουσίας της.
Στο επίκεντρο αυτής της διχοστασίας βρίσκεται, φυσικά, η ίδια η Γερμανία. Η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας, που επικρίνεται ακόμη και από τον Γιούνκερ ότι «αντιμετωπίζει την Ευρωζώνη σαν υποκατάστημά της», διατρέχεται από ένα ρητορικό εμφύλιο. Διχασμένες οι βασικές επιχειρηματικές ενώσεις, διχασμένοι οι Γερμανοί τραπεζίτες, διχασμένοι ακόμη και οι εταίροι τού κυβερνητικού συνασπισμού, διχασμένη ακόμη και η κοινή γνώμη γύρω από το αν αξίζει τον κόπο να χρηματοδοτήσει η χώρα τη διάσωση του ευρώ. Στο επίκεντρο αυτού του διχασμού βρίσκεται το δίλημμα αν θα πρέπει η Γερμανία να επιτρέψει -και άρα να χρηματοδοτήσει κατά το μερίδιο που της αναλογεί- πρώτον, τη δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να παρέμβει στην αγορά ομολόγων για να ρίξει το δυσθεώρητο κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας και, δεύτερον, αν το νέο ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης, ο ESM, πρέπει να αποκτήσει χαρακτηριστικά τράπεζας με δυνατότητα να δανείζει κράτη και πιστωτικά ιδρύματα και να εξοπλιστεί με μια μεγάλη «δύναμη πυρός», πολύ μεγαλύτερη από τα (θεωρητικά) 700 δισ. ευρώ που θα διαθέτει όταν ενεργοποιηθεί. Η διχοστασία γύρω από τα ζητήματα αυτά εξελίσσεται με ορίζοντα την αναμενόμενη στις 12 Σεπτεμβρίου απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου για την ενεργοποίηση του ESM.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:
αριστερη αντεπιθεση: Ραντεβού τον Σεπτέμβρη:
Μερικές φορές μας κάνουν να αναρωτιόμαστε: αληθινά, υπάρχει κανείς σε όλη την ηγεσία της Ευρωζώνης, από τους ακραιφνείς φεντεραλιστές μέχρι τους μετριοπαθείς ευρωσκεπτικιστές, που να θέλει πραγματικά τη διάσωσή της; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Ένα και πλέον μήνα μετά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου που υποτίθεται ότι «θεμελίωσε» τη διαδικασία εξέλιξης της Ευρωζώνης σε δημοσιονομική και τραπεζική ένωση, η διχοστασία διαπερνά όλους τους πόλους εξουσίας της.
Στο επίκεντρο αυτής της διχοστασίας βρίσκεται, φυσικά, η ίδια η Γερμανία. Η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας, που επικρίνεται ακόμη και από τον Γιούνκερ ότι «αντιμετωπίζει την Ευρωζώνη σαν υποκατάστημά της», διατρέχεται από ένα ρητορικό εμφύλιο. Διχασμένες οι βασικές επιχειρηματικές ενώσεις, διχασμένοι οι Γερμανοί τραπεζίτες, διχασμένοι ακόμη και οι εταίροι τού κυβερνητικού συνασπισμού, διχασμένη ακόμη και η κοινή γνώμη γύρω από το αν αξίζει τον κόπο να χρηματοδοτήσει η χώρα τη διάσωση του ευρώ. Στο επίκεντρο αυτού του διχασμού βρίσκεται το δίλημμα αν θα πρέπει η Γερμανία να επιτρέψει -και άρα να χρηματοδοτήσει κατά το μερίδιο που της αναλογεί- πρώτον, τη δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να παρέμβει στην αγορά ομολόγων για να ρίξει το δυσθεώρητο κόστος δανεισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας και, δεύτερον, αν το νέο ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης, ο ESM, πρέπει να αποκτήσει χαρακτηριστικά τράπεζας με δυνατότητα να δανείζει κράτη και πιστωτικά ιδρύματα και να εξοπλιστεί με μια μεγάλη «δύναμη πυρός», πολύ μεγαλύτερη από τα (θεωρητικά) 700 δισ. ευρώ που θα διαθέτει όταν ενεργοποιηθεί. Η διχοστασία γύρω από τα ζητήματα αυτά εξελίσσεται με ορίζοντα την αναμενόμενη στις 12 Σεπτεμβρίου απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου για την ενεργοποίηση του ESM.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:
αριστερη αντεπιθεση: Ραντεβού τον Σεπτέμβρη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου