 |
| Εγώ έφεδρος λοχίας στο άρμα μου. Είχα κόψει το κεφάλι μου...λόγω κανονισμών. |
Πριν κάποια χρόνια, προ μνημονίων και "χρυσαύγουλων", με αφορμή ένα θέμα που είχε ανασυρθεί τότε και ήταν της μόδας (: οι άνδρες που με κάποιο τόπο δεν εκπλήρωσαν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις), είχα δημοσιεύσει τότε στο ιστολόγιο μου "Καπιταλιστικό Κομμούνι - Τσουκνίδα"¨, σε συνέχειες, την δική μου εμπειρία από τον Στρατό, με κορυφαία στιγμή την νύχτα των Ιμίων και τις τότε σκέψεις μου πάνω σε αυτή.
Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007
Τουαλετάρχης στα Ίμια
Όταν σκεφτόμουνα να γράψω αυτό το πόστ, δεν ήξερα τι έγινε σήμερα στην Πρεσβεία....
Έτσι είναι πολύ πιθανό να ξεχάσουν οι τηλετελάληδες τους "λουφαδόρους" του Στρατού, προσωρινώς βέβαια.
Υπάρχουν τα φρέσκα γεγονότα, υπάρχει πάντα ανοιχτό και φλέγον το Α16.
Λοιπόν, οι δικές μου "τσουκνιδιές" ίσως να μην ενδιαφέρουν πια κανένα, αφού θα σταματήσει να γαργαλιέται τηλεοπτικώς και τ' αυτί του . Θα δούμε...
Ακούσαμε αρκετά για το πόσοι είναι σήμερα οι έφεδροι , πόσοι λείπουνε και πως οι διάφοροι "βυσματοφόροι" την κάνουν "κοπάνα ", ανάλογα με το πόσα βόλτ μπορούν να περάσουν από το "βύσμα" τους.
Είναι μάλλον απίθανο άνδρας που έχει κάνει την στρατιωτική θητεία του, να μη θυμηθεί τις δικές του "χακί (ή μπλε) μέρες"..
Εμένα όλες αυτές τις μέρες μου περνάνε διάφορα ερωτηματικά για το αν είχε κάποιο νόημα η δική μου θητεία.
Επίσης, αν εγώ προσωπικά "δικαιούμαι να ομιλώ" σήμερα για τους Λεφτάδες κι Επώνυμους Ι5, αφού κάποια στιγμή, για να αποφύγω έναν αξιωματικό, ο οποίος είχε χόμπυ να "καμπανιάζει" τους πάντες δι' ασήμαντον αφορμή, χρησιμοποίησα την γνωριμία ενός άλλου αξιωματικού για να χωθώ στο ΚΨΜ.
Τον παρανοϊκό αυτόν, τελικά απέφυγα γρήγορα και με μόλις 10 μέρες κράτηση, γιατί οι κουβέρτες μου έχαναν κάτι εκατοστά από το προβλεπόμενο δίπλωμα.
Από κει και πέρα στον Στρατό δεν βρήκα και τους πλέον τρελούς, σαδιστές και δεσποτικούς ανθρώπους που συνάντησα στην ζωή μου (τουλάχιστον όσον αφορά τα στελέχη καριέρας). Ίσα - ίσα, οφείλω να το πω, γνώρισα, λίγους μεν αλλά όντως ηρωικούς μέσα εκεί που δούλευαν, οι οποίοι με χίλια ζόρια προσπαθούσαν να διατηρήσουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους σε ένα χώρο, στον οποίο λίγο προσηνής να είσαι, σε σένα θα κάνει ο κάθε πικραμένος την βλακεία του ή την κατεργαριά του.
Από την άλλη βέβαια, η πλειονότητα των στελεχών εμφάνιζε την γνωστή αθένεια της Ελλαδικής κοινωνίας "από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα".
Δηλαδή προσπαθούμε να είμαστε άψογοι σε παρελάσεις, επιθεωρήσεις, χαρτιά κλπ με το 1/5 του προβλεπόμενου προσωπικού,χωρίς να χαλάσουμε καμιά άδεια φαντάρου (γιατί θα φανεί στα χαρτιά),
χωρίς να δώσουμε σημασία στο γεγονός ότι οι περισσότεροι υφιστάμενοι (όχι μόνο οι έφεδροι, αλλά και αυτοί οι επαγγελματίες οπλίτες) δεν βρίσκουν κανένα νόημα στην δουλειά τους και τέλος, χωρίς να χρεωθούμε καμιά βλάβη.
(Δεν έχει σημασία αν θα χρεωθούμε επιτυχία. Σημασία έχει, ας πούμε, να μην βρεθεί ένα εξάρτημα σε "μη προβλεπόμενη κατάσταση", άσχετα αν η Πολιτεία δεν έχει φροντίσει για τις τεχνικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που θα διευκολύνουν να είναι όλα "σε προβλεπόμενη κατάσταση".)
Όμως, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα μεγάλο δίκιο, που δεν το έχει ο κάθε ημιμαθής γραφειοκράτης που λειτουργεί το ίδιο τρόπο και χειρότερα ακόμα: Σε κάθε βήμα τους είναι χρεωμένοι με ζωές ανθρώπων και με τις ζωές δεν παίζουν.
Από την άλλη, πολλοί τύποι που γνώρισα μετέπειτα στις διάφορες δουλειές του ποδαριού που έκανα μόλις απολύθηκα, αν ήταν σε ένα πλαίσιο σαν τον Στρατό, θα είχαν γίνει χειρότεροι από τον παραπάνω στρατόκ..ο καραβανά.
Και να πω κάτι προσωπικό; Όταν κι εγώ βρέθηκα, ως ένας απλός έφεδρος λοχίας, να δίνω διαταγές σε δυο τρεις άλλους, ακόμα κι εγώ έκανα πράγματα για τα οποία δεν συμφωνούσα απόλυτα μέσα μου (λίγες φορές, θέλω να πιστεύω), αλλά έτσι έπρεπε να γίνουν για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα βρεθώ εκτεθειμένος με βάση τους κανονισμούς.
Τι πράγματα; Ας πούμε να δίνω σημασία (όσο πατάει η γάτα , λέω) στη "διαπλοκή" του στρατοπέδου, χωρίς βέβαια να "χώνω" ανθρώπους, παρά μονάχα τον ευατό μου και λίγους άλλους που θα τους εξυπηρετούσα αργότερα με άλλο τρόπο. Έτσι θέλω να πιστεύω, δηλαδή.
Η΄ να εκτελώ με μεγάλη προθυμία ανόητες διαταγές για να μη χάσω καμία έξοδο.
Τελικά όμως, όπως και οι περισσότεροι από όσα ακούω, μετά από χρόνια θετικό απολογισμό κάνω για την θητεία, όχι γιατί όσα έμαθα για το αντικείμενο, αλλά για την ίδια την εμπειρία .
Ακόμα και σε μένα, που πήγα 26 χρονών φαντάρος, ήταν χρήσιμη η θητεία.
Με έμαθε να ελίσσομαι παραπάνω,
να φροντίζω τον εαυτό μου χωρίς να γίνομαι στόχος στους άλλους,
να προσπαθώ να κρύβω λόγια (σ'αυτό-δυστυχώς ή ευτυχώς-δεν είχε μόνιμα αποτελέσματα),
να είμαι περισσότερο εντάξει στον χρόνο μου
και να προσπαθώ να κάνω το συναίσθημα σκέψη όταν χρειάζεται, δηλαδή να μην αντιδρώ άμεσα με τους ανθρώπους.
Επίσης, για αυτά που έμαθα από τον στρατό, ανακαλύπτω τώρα στο σπίτι μου, πόσο χρήσιμη ήταν μια υπηρεσία που πρόσφερα στην μαμά πατρίδα:
Τουαλετάρχης.
Ναι φίλοι, γιατί έπρεπε ο χώρος να μείνει καθαρός για όση περισσότερη ώρα γινόταν,
να λαμποκοπά κάθε γωνιά
και το κυριώτερο με τους λιγότερους άνδρες αγγαρεία, για να μην γίνεις μισητός από αυτούς που το βράδι θα κοιμόσουν δίπλα τους.
Αποτελεσματικότητα και Οικονομία δυνάμεων.
"Καλά", θα μου πείτε, "στον στρατό ήθελες να πας για να τα μάθεις αυτά;"
Για τα αγόρια της δικής μου σειράς ίσως..
Θα έμενα στο Τουαλετάρχης, αν δεν είχα την εμπειρία να βρεθώ χωρίς ασύρματο (σιγή ασυρμάτου), με σβηστά τα φώτα και να έχω στον στόχο ένα παρόμοιο νησάκι με τα Ίμια, εκείνη την δύσκολη βραδιά.
Υπήρχε μάλιστα κίνδυνος -έτσι λέγανε- πριν από την επίσημη κύρηξη πολέμου, να έρθουν από κει κομάντος για δολιοφθορές.
Τώρα συνειδητοποιώ, φέρνοντας εκείνη τη νύχτα στο μυαλό μου αλλά και το τι γίνεται σήμερα σε διάφορα μέτωπα, ότι το νόημα μιας εκπαίδευσης για τον Έλληνα Έφεδρο Στρατιώτη, θα ήταν να μάθει πως συλλογικά θα αντιδράσει όταν θα είναι στόχος και θα κηνυγιέται για να έχει τις λιγότερες απώλειες (Τα αρχικά τουλάχιστον, που θα επιτρέψουν την πρώτη στοιχειώδη οργάνωσή του σε στρατιωτικά τμήματα).
Πράγμα που θα μετρήσει πολύ. Ιδιάιτερα στην διπλωματία που θα ακολουθήσει....
Αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί με τεχνολογική υπεροπλία και σ' αυτό είμαστε όλοι χρήσιμοι.
Μακάρι να μη χρειαζόταν οι στρατοί.
Δεν είμαι μιλιταριστής. Απλά Δημοκράτης . Είναι αλήθεια ότι όσοι έφτασαν στο τέλος να στηριζόνται κυρίως σε μισθοφορικούς στρατούς, δεν τα κατάφεραν... (Ανάμεσα σε αυτούς και το Βυζάντιο.)
Όλα-όσα είπα, με τίποτα δεν πρέπει να οδηγήσουν στην σκέψη ότι δεν πρέπει να εξορθολογιστεί το σύστημα του εφεδρικού στρατού που έχουμε σήμερα στη χώρα μας.
Ότι δεν είναι ανάγκη να δωθούν περισσότερα κίνητρα (και χρηματική αποζημείωση) στον έφεδρο στρατιώτη και όχι απλά άγραφες άδειες.
Ότι δεν είναι να ανάγκη να επανεξαταστεί ο χρόνος και το είδος της στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Τα έγραψα όλα αυτά, γιατί σκέφτομαι ότι τόσοι άνθρωποι που διακινδυνεύουν να γίνουν ρεζίλι & πληρώνουν όσα- όσα για μια πλαστή απαλλαγή, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται όλοι απλά ως "λουφαδόροι".
Γιατί έχουν απαξιώσει τόσο μέσα τους την εμπειρία της θητείας, που είναι γι αυτούς μόνο κάτι σαν φυλακή;
Όσοι λοιπόν δεν συμφωνούμε να υπάρχει μόνο μισθοφορικός στρατός (όπου άυριο θα μπορούμε να μισθώνουμε Κούρδουςμετανάστες για να μας εξυπηρετούν, όπως κάνουν οι Αμερικανοί με τους Λατίνους), πρέπει να σκεφτούμε τι έχει καταντήσει τη θητεία χωρίς κανέναν νόημα για πολλούς νέους.
http://tsouknida.blogspot.com/2007/01/blog-post_12.html
Δευτέρα, Ιανουαρίου 15, 2007
Τουαλετάρχης στα Ίμια Νο3
Δεν είχα σκοπό να συνεχίσω τα σίκουελ του «Τουαλετάρχη», αλλά 2 πράγματα μου αναστάτωσαν την μνήμη για τα καλά και αφού είχα βιωματικό υλικό, είπα «γιατί να μη το φέρω εδώ;» Το ένα ήταν ότι κάπου διάβασα ως παράδειγμα τα Τεθωρακισμένα, ότι δεν μπορούν να τα στελεχώσουν έφεδροι.
Το άλλο ήταν το μαντάτο ότι ένας παλιός φίλος πέθανε από καρκίνο, ένας φίλος που δεν τον γνώρισα στο Στρατό, αλλά η τύχη το έφερε να τον έχω στην Αυλώνα Θαλαμάρχη. Άλλος ένας καλός έφυγε νωρίς...
Λοιπόν , Χειμώνας του 95 και παρουσιάζομαι στο στρατόπεδο «Επίλαρχος Μελίδης» ( "Ήρωας"... του Εμφυλίου), δηλαδή στο ΚΕΤΘ, δηλαδή στην Αυλώνα.
Όταν μου ήρθε το χαρτί, με είχε πιάσει μανία.
Δεν ήθελα με τίποτα τα «μαύρα σκουφιά».
Έλεγα «μια και τυγχάνω απόφοιτος ΑΕΙ, θα πάω στη Λαμία (ΥλικοΠόλεμος), άντε στην χειρότερη περίπτωση Θήβα (Πυροβολικό), όπως έλεγε και το πρώτο χαρτί που μου είχε έρθει αμέσως μετά το Λύκειο».
Την έπεσα στον πατέρα μου, που με είχε μεταπείσει και δεν δήλωσα Ναυτικό, τότε αρχικά ως «περιοδεύων», για να γλιτώσω κάτι μήνες παραπάνω θητείας.
Όταν πήγα, όμως στην Αυλώνα κατάλαβα: Όλα σχεδόν τα αγόρια από τη σχολή μας που είχαμε πάρει μαζί πτυχίο, ήταν εκεί.
Φαίνεται είπαν: «μαύρη μοίρα τα περιμένει με την ανεργία, βάλτε τους από τώρα τον μαύρο σκούφο!».
Και φευ! Θαλαμάρχης μου θα ήταν ο φίλος μου ο Σ., ο οποίος είχε αποφοιτήσει ένα εξάμηνο νωρίτερα και τον είχε αμέσως τσακώσει η δαγκάνα του Ρουφ.
Ίσως ήλπιζαν πολύ στο πολιτισμικό, αφού σύμφωνα με τις στατιστικές μελέτες τον κλάδο μας ακολουθούσαν τότε, εκτός από γυναίκες, άντρες από μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα της επαρχίας.
Όντως να δεις πως τρέχαμε, αν και χοντρούληδες οι πιο πολλοί και αγύμναστοι, να πιάσουμε τα όρια για Δόκιμοι.
Έτσι για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε «μπούληδες»...
Αλλά βεβαίως στο τέλος μαζί με ένα -δυο από μας (ίσως για ξεκάρφωμα), περισσότεροι δόκιμοι από την σειρά μας έγιναν 19άρηδες απόφοιτοι λυκείου, που ίσως το προσπάθησαν ποικιλοτρόπως παραπάνω.
Άσε που μέχρι να γίνει η επιλογή, με τίποτα δεν ήθελα να περάσω από την ίλη Υ.Ε.Α.......
Είχα βρει και την ειδικότητα που μου άρεσε : Σιτιστής.
Ούτε βέβαια Δόκιμος δεν έγινα, αλλά ούτε Σιτιστής.
Πήρα 100% μάχιμη ειδικότητα, όπως ακριβώς και του φίλου μου του Σ. ( Αρχηγός Πληρώματος), έστω και αν τώρα έκανε τον λοχία «μπέιμπι σίτερ» σε παιδάκια που έπαιζαν τον στρατιώτη και τον άγρυπνο φρουρό για τυχόν παλαβούς....
Λένε κάπου, ότι όταν δημιουργείς έναν εθελοντικό στρατό, δεν πρέπει να αφήνεις τους πολεμιστές έτσι "μπουλούκι".
Πρέπει να τους απονείμεις έναν τίτλο, έστω και αν προς το παρόν είναι κούφιος.
Έτσι και σε εμάς εκείνο το «αρχηγός» έλεγε ότι κάποιοι μας αναγνώριζαν μια πορεία, ότι τέλος πάντων ήμασταν λογικοί, μεθοδικοί και μπορούσαμε να καταλάβουμε την σημασία κάποιων διαταγών, π.χ. ότι ως περίπολο πρέπει να περνάς από όλες τις σκοπιές.
Τέλος πάντων, μετά έμαθα το κόλπο, που μου το είπε ένας φίλος που πέρασε από την στρατολογία:
Οι πτυχιούχοι, που δεν έγιναν δόκιμοι και δεν είχαν μέχρι την απονομή της ειδικότητας ούτε μια μέρα τιμωρία και βέβαια ήταν Ι1 (δηλαδή κατά πάντα σωματικώς υγιείς) , έγιναν όλοι Υπαξιωματικοί. Αυτοί που δεν έπιασε το «βύσμα» τους να γίνουν Υπαξιωματικοί Σιτιστές, «Κινήσεως» κτλ, έγιναν πιο «μάχιμοι υπαξιωματικοί». Αρχηγοί δηλαδή σε άρματα ή σε τζιπάκια.
Πάντως, όλη αυτή η ιστορία με την ειδικότητα είναι μια μπαρούφα.
Εγώ ο χοντρούλης, ο αγύμναστος, ο άνθρωπος που αρχικά είχα μεσάνυχτα από σκοποβολή, που τότε δεν ήξερα να οδηγώ ούτε παπί, σε γενικές γραμμές καλά πέρασα ως «αρχηγός πληρώματος».
Ενώ ένας φίλος μου που παρουσιαστήκαμε μαζί, που έβαλε μέσον για να πάει (αν και άσχετος με τα νοσηλευτικά) στο υγειονομικό και έγινε τελικά Σιτιστής Υγειονομικού, «βάρεσε» αναβολή για «ψυχολογικούς λόγους με κοινωνικό υπόβαθρο», κάπως έτσι έλεγαν τότε επισήμως το «δεν τη παλεύω».
Θυμάμαι τον μύθο του Αισώπου με το ζωγραφισμένο Λιοντάρι. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να φτιάξεις γύρω σου ένα κλουβί ασφαλείας.. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος ότι θα σε προφυλάσσει σε κάθε περίπτωση. Σημασία έχει που θα βρεθείς, εδώ η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά και όπου θα βρεθείς, να μάθεις να σταθμίζεις το περιβάλλον και πάντα να ψάχνεις για διεξόδους διαφυγής, όταν χρειαστούνε.
Λένε, ότι δεν μπορούμε να μάθουμε εμείς οι έφεδροι.... Λάθος!!!! Σημασία έχει ότι μάθαμε, όσα μάθαμε με αυτό το περιβάλλον που είχε δημιουργήσει ο ελληνικός ωχαδερφισμός!!!
Την νύχτα των Ιμίων στην δική μου Ίλη ήμασταν όλοι έφεδροι.
Ο διοικητής είχε κάποια άδεια και υποδιοικητής ήταν ένας Δόκιμος που σε ένα μήνα θα απολυόταν.
(Ένας ΟΠΥ που υπήρχε, αν και οδηγός άρματος, δεν ξέρω πως βρέθηκε σιτιστής, αν και είχαμε έφεδρο με αυτή ακριβώς την ειδικότητα.... Ίσως επειδή αυτός ο κακομοίρης έφεδρος έμεινε ολονύκτιος σκοπός μέχρι να έρθουν οι επίστρατοι.)
Ήμασταν όλοι έφεδροι και όμως βγάλαμε παλιά και κακοσυντηρημένα άρματα, σε λιγότερο από τον "προβλεπόμενο χρόνο" στις θέσεις μάχης και χωρίς φώτα παρακαλώ.
Δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε τέτοια πράγματα και φοβόμασταν. Τουλάχιστον εγώ φοβόμουν.
Όμως δεν θέλαμε να δείξουμε «μικροί», απέναντι σε κάτι που τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή απέκτησε νόημα.
Και πώς να μάθεις....
Θυμάμαι κάτι «καυλωμένα» Λοχιάκια, που μόλις είχαν βγει από τη σχολή.
Δεν είχαν πάει σε Μονάδα και τα είχαν φέρει στο Κέντρο.
Αυτό το λέω γιατί στις μονάδες όσους υπαξιωματικούς από σχολή βρήκα, ήταν σε γενικές γραμμές επαρκείς.
Να μας δείχνουνε πως λύνονται τα πολυβόλα του άρματος.
Νύστα μεγάλη σε εκείνα τα Π.....
Εκτός κάτι Κρητικούς (ίσως και κάνα δυο άλλους που είχαν αγάπη με τα όπλα) κανείς δεν ήθελε να δοκιμάσει.
Γιατί, αν έκανες κανένα λάθος, το πρώτο πράγμα που θα έτρωγες ήταν μια κοροϊδία π.χ. «μπουμπούνα» και το δεύτερο θα ήταν μια στέρηση εξόδου (σ.εξ).
Στο έδειξε από τα έξι μέτρα και εσύ δεν πρόσεχες.
Διότι, το να μη καταλαβαίνεις εύκολα πράγματα που δεν έχεις τα «νοητικά σχήματα» για να τα πιάσεις με την πρώτη, ήταν γι αυτούς μόνο θέμα προσοχής.
Θυμάμαι -ακόμα δεν είχα αποκτήσει την συνήθεια να κρύβω λόγια- είπα μια μέρα σε έναν τέτοιο Λόχα:
«Μα γιατί να παίρνουμε τέτοια όπλα από την αποθήκη οπλισμού και δεν έχουμε κάποια ειδικά για επίδειξη και εξάσκηση για να μάθουμε, χωρίς τον φόβο ότι θα τα χαλάσουμε;»
Έτσι έφαγα τις πρώτες μου 2 μέρες κράτηση, που δεν γράφτηκαν βέβαια, γιατί βοηθούσα τον επιλοχία τα βράδια με τα χαρτιά (να σαι καλά φίλε Σ.) και δεν τις έγραψε στην αναφορά..
Θα έμενα έτσι κι αλλιώς μέσα τρεις μέρες, για να πάρω έξοδο το Σάββατο.
Θυμάμαι άλλη μια φορά , βρισκόμουνα τότε στην Ίλη που ήταν και ο γνωστός σαδιστής αξιωματικός, ήμασταν στον όρχο και καθαρίζαμε και λιπαίναμε τις ερπύστριες των αρμάτων που είχαν πάει για βολή.
Μαζί μας ήταν και ο συστρατιώτης μου ο Παπακίτσος, με το οποίο βρεθήκαμε και οι 2 μας υπαξιωματικοί στην ίδια μονάδα.
Του Παπακίτσου ο πατέρας ήταν μπουλτοζιέρης και ο φίλος μου ήξερε τα σχετικά πάρα πολύ καλά και μάθαινε πολύ γρήγορα τα σχετικά με τα άρματα.
Ήταν ένας που θα έπρεπε δικαιωματικά να γίνει Έφεδρος Αξιωματικός, καθώς και λίγα γραμματάκια ήξερε (είχε τελειώσει κάποιο ΙΕΚ μηχανικών, κάτι τέτοιο) και όποιος τον έβλεπε θα καταλάβαινε γιατί. Πολλοί Δόκιμοι ήταν επιεικώς ανεπαρκείς με τα λεφτά, ή τις γνωριμίες του μπαμπά.
Όχι όλοι αλλά αρκετοί.
Αλλά είπαμε στρατός δουλοπαροίκων.....
Ο κακόμοιρος ο Παπακίτσος δεν μπορούσε να «χωνέψει» τον τρόπο (με κάτι ξύλα, τα οποία βουτούσαμε σε κουτιά με γράσο) που λιπαίναμε τις ερπύστριες, ή τον τρόπο που αλλάζαμε τις μπαταρίες.
"Καλά δεν έχουν πάρει είδηση ότι υπάρχουν ειδικά πιστόλια, καλά δεν ξέρουν ότι υπάρχουν πτυσσόμενες σκάλες;"
Δεν κοστίζαν πολλά.
Ένα F16 λιγότερο και θα εφοδιάζαν όλο τον στρατό με αυτά και με πολλά άλλα.
Λοιπόν εκείνη την ημέρα είχε έρθει ο Α/ΓΕΕΘΑ στην Αυλώνα (αν θυμάμαι καλά ο γνωστός ναύαρχος των Ιμίων), μαζί με κάποιον άλλο ξένο Στρατηγό.
Χτύπησε η καραμούζα για φαΐ και δεν θέλανε να μας πάνε, γιατί θα περνούσαμε μπροστά από το Διοικητήριο.
Καθόμασταν στο υπόστεγο και κουβεντιάζαμε "για γκόμενες" με τον Λοχία και παραπονιόμασταν.
"Δεν μπορώ παιδιά. Έτσι διέταξε ο .. "(«παρανοϊκός» ήθελε να πει, αλλά κόπηκε).
Κάποια στιγμή την είπα πάλι την φιλοσοφία μου:
« Κοιτάξτε ο Στρατός βασίζεται στους κανονισμούς. Και ο κανονισμός λέει ότι αυτή την ώρα οι άνδρες πάνε για φαγητό. Δεν είναι κακό να μας δει να περνάμε από μπροστά του ο Στρατηγός, κακό θα είναι αν δεν μας δει!»
Νευριάζει ο Λόχας και με διατάζει να πάω να αναφερθώ στον επικεφαλής αξιωματικό (τον «παρανοϊκό» δηλ.).
Τι να κάνω, πάω κι όποιον πάρει ο χάρος...
Προσοχή, κανονική αναφορά, αγριοκοίταγμα και μετά:
«Πες στον Λοχία να σας πάει, με βήμα όμως και φωνή».
Σκέφτηκα «τη γλίτωσα»..
Μάλλον όμως θα σκέφτηκε κι αυτός ότι κάποιο μεγάλο «βύσμα» θα έχω για να τα λέω αυτά, γιατί σε 3 μέρες που έμαθε «τι καπνό φουμάρω», έφαγα την γνωστή 10ήμερο κράτηση για τις κουβέρτες.
Στο ΚΨΜ με έστειλε ένας άλλος αξιωματικός, που τον γνώρισα ένα Σαββάτο βράδυ που ήμουνα στον Ουλαμό Επιφυλακής, δηλαδή αγγαρειών. Ρώτησε αν ήξερε κάποιος λίγο από Ψαλτική, λίγο να βοηθήσει έναν Παπά σε μια λειτουργία.
Την άλλη μέρα, βρέθηκα με τον Στρατιωτικό Παπά σε ένα ξωκλήσι, μετά μπήκα στην χορωδία που θα έψελνε το Πάσχα.
Εκεί στις πρόβες, μια και είχαμε πιάσει κουβέντα για τα εκκλησιαστικά, όπου εγώ του έκρυβα την κριτική μου ματιά απέναντι στα γνωστά "θεοτικά", του είπα τα παράπονά μου για τον συνάδελφό του. Στο τέλος της Εβδομάδας, είχα πάει στο ΚΨΜ και σε άλλη Ίλη, όπου έχασα και ένα μέρος της εκπαίδευσης.
Νευριάζω λοιπόν όταν ακούω ότι δεν μπορεί να στελεχωθεί ο στρατός με εφέδρους πια. Άλλα πράγματα φταίνε.
Να κι ένα επεισόδιο από μια βολή.
Γενικά πρέπει να σημειώσω ότι όλα σχεδόν τα στελέχη τα έπιανε ένας πανικός στις βολές.
Πράγμα που μας το μετέδιδαν.
Δεν είχε στηθεί καλά το πράγμα για να βάζουν ανίδεους ανθρώπους στο νόημα.
Δεν ξεκινούσαν από ένα (λέω εγώ, ο μη ειδικός) κανονικό σκοπευτήριο με αεροβόλο όπλο, αλλά αμέσως με τα τζι 3, που πάθαιναν συχνά εμπλοκή.
Αντί για αυτό, κάναμε στη χάση και τη φέξη βολή, με ένα άγχος να φύγουν γρήγορα οι σφαίρες, να τελειώνουμε.
Πριν φύγω από την Αυλώνα, ήδη είχα ονομαστεί Λοχίας, κάναμε την τελευταία βολή.
Δεν είχα μεγάλο ποσοστό επιτυχίας και επειδή ένα φίλος μου, που έριχνε καλύτερα, είχε γίνει δεκανέας, ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου «κάτι».
Κάθισα λοιπόν σιγά- σιγά, να στοχεύω καλά.
Έμεινα τελευταίος.
Ο Μον. Υπάξ από πάνω μου, νόμισε ότι του είχα κάνει σημάδι ότι τέλειωσα και έδωσε το σχετικό σήμα.
Ευτυχώς τον άκουσα και γύρισα και του είπα ότι δεν τελείωσα ...
4 μέρες κράτηση, ενώ το ίδιο βράδυ θα έφευγα με τιμητική άδεια γιατί ο ουλαμός μας τα πήγε καλά στην επιθεώρηση.
Δεν άντεξα, η αδικία με τρέλανε, παραπονέθηκα στον Ίλαρχο.
Ο ήρεμος μα επιτιμητικός τρόπος που με αντιμετώπισε, με έκανε να μη θέλω να "ξαναρίξω" το εαυτό μου για μια άδεια.
Την άλλη μέρα, βέβαια μου τη χάρισε και έφυγα για την άδεια και γύρισα για να πάρω τα πράγματα μου και να φύγω για τη Μονάδα.
Πρέπει να δημιουργήσουν στο στρατό σωστές υποδομές εκπαίδευσης εφέδρων και σωστή επιλογή και οργάνωση του προσωπικού τους. Εκεί ίσως παιχτούν περισσότερα πράγματα, παρά σε αγορές του αιώνα.
http://tsouknida.blogspot.com/2007/01/3.html
Σάββατο, Ιανουαρίου 13, 2007
Τουαλετάρχης στα Ίμια no2
Σήμερα είδα στην «Ελευθεροτυπία» ένα εκτενές αφιέρωμα στη στρατιωτική Θητεία...
Επίσης, παρά τις εμβριθείς «αντιτρομοκρατικές» αναλύσεις, τελικά ούτε τα κανάλια άφησαν εντελώς στην πάντα τους "λουφαδόρους".
Σήμερα το πρωί, παρέα με 2 φίλους συζητήσαμε τα σχετικά και θα σημειώσω που φάνηκε να συμφωνούμε εμείς οι μη ειδικοί. (Έχουμε βέβαια υπηρετήσει όλοι, σε διαφορετικά σώματα- ο ένας μάλιστα στο ναυτικό- σε διαφορετικές εποχές και διαφορετικά μέρη.)
Καταρχήν συμφωνήσαμε ότι πρέπει να υπάρχει θητεία.
Από ότι είδα στην εφημερίδα, οι περισσότερες χώρες έχουν έστω και λίγους μήνες.
Από την άλλη, είπαμε ότι πρέπει να αλλάξει το σύστημα και να υπάρχει κατανόηση της πραγματικότητας και των αναγκών των νέων.
Γιατί , για παράδειγμα, να υποχρεώσεις έναν αθλητή, στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας του, να διακόψει τους αγώνες του ( εσωτερικού – εξωτερικού) και το προπονητικό του πρόγραμμα για ένα τουλάχιστον χρόνο;
Ακόμα και όταν πεις ότι θα δημιουργήσεις ιδιαίτερες συνθήκες γι αυτόν, έχεις δημιουργήσει την βάση για να λουφάρουν άλλοι τόσοι «ψευτο-αθλητές».
Άσε που η εξαίρεση είναι ένα κακό παράδειγμα για τον Στρατό.
Αυτό που όλοι είδαμε καλό είναι μέχρι τα 22 χρόνια του καθενός να υπάρχει ένας μικρό χρονικό διάστημα (2-3 μήνες), διάστημα που ο καθένας θα μπορεί να διαλέγει πότε θα εκπληρώσει, διάστημα στο οποίο ο καθένας- ακόμα και ο αθλητής μπορεί- θα κάνει την βασική στρατιωτική του θητεία.
Αυτό το πολύ τρίμηνο, θα είναι δόκιμος οπλίτης, θα εκπαιδεύεται στα πολύ βασικά και των τριών κλάδων των Ε.Δ. (Πράγματα που θα του είναι χρήσιμα σε τυχόν επιστράτευση του και όχι ηλίθιες οπλοασκήσεις.... Αν είναι να γίνει τσολιάς, θα εκπαιδευτεί μετά.)
Την εκπαίδευση θα την αναλαμβάνουν ειδικά επιλεγμένοι και καταρτισμένοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί καριέρας, οι οποίοι κάθε 5-6 χρόνια θα αλλάζουν, για να μην δημιουργούνται κυκλώματα.
Αυτοί βλέποντας τα ταλέντα του, τις ικανότητές του και άλλα προσόντα του, θα κάνουν 2-3 εναλλακτικές προτάσεις σε πιο Κλάδο, Όπλο ή Σώμα θα πάει ο έφεδρος και τι ειδικότητα θα έχει.
Η Στρατολογία από κει και πέρα, το μόνο που θα κάνει, είναι ανάλογα με τις ανάγκες της να διαλέγει μια από τις τρεις προτάσεις.
Στην διάρκεια αυτής της εκπαίδευσης, οι οπλίτες δεν θα έχουν βάσει νόμου πάνω από 2 υπηρεσίες την εβδομάδα. Αν χρειάζονται φρουροί παραπάνω, θα φυλάνε άλλοι. Ο στρατιώτης θα πληρώνεται τουλάχιστον με το ελάχιστο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη.
Από κει και πέρα, ο καθένας θα έχει άλλους 5-6 μήνες υποχρεωτικής θητείας, τους οποίους θα μπορεί να υπηρετήσει ακόμα και τμηματικά σε συμφωνία με την στρατολογία του, ή να εξαγοράσει .
Όποιος οπλίτης θέλει, στο μέσον της υποχρεωτικής του θητείας, δηλώνει να γίνει επαγγελματίας οπλίτης και γίνεται μόνο όταν η μικρή «καριέρα» του στο στρατό είναι σύμφωνη.
Όλοι διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι μισθοφόροι φαντάροι δυστυχώς δεν ανταποκρίνονταν- τουλάχιστον όσο υπηρετούσαμε εμείς- στα κριτήρια για τα οποία προσελήφθησαν: Θα εκπαιδευτούνε καλά στα σύγχρονα όπλα κλπ…. .
(Πως φαίνεται πως όποιοι πολιτικοί και γραφιάδες τα λένε αυτά, δεν έχουν υπηρετήσει πραγματικά, αφού δεν γνωρίζουν την καθημερινότητα μιας μονάδας!).
Ο στρατιώτης πάλι θα πληρώνεται τουλάχιστον με το ελάχιστο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη.
Τον τελευταίο μήνα, όσοι θέλουν από τους εφέδρους οπλίτες και επιλεγούν τελικά με ένα σύστημα μορίων, γίνονται υπαξιωματικοί και κάθονται ένα –δύο μήνες παραπάνω στο στρατό.
Από αυτούς πάλι με το σύστημα μορίων κάποιοι θα γίνουν αφού περάσουν τις γνωστές σχολές, «Δόκιμοι Έφεδροι Αξιωματικοί», και θα υπηρετήσουν, σαν αξιωματικοί πια, άλλον ένα χρόνο.
Σε όλη αυτή την παραπάνω θητεία οι έφεδροι θα πληρώνονται όσο και οι επαγγελματίες του ίδιου βαθμού.
Θα υπάρχει ένα σύστημα πληρωμένων εθελοντικών Βραχέων Ανακατατάξεων για όλους τους εφέδρους (με την ανεργία που υπάρχει θα πάνε αρκετοί), όταν υπάρχει λόγος, π.χ. όταν χρειάζεται συμπλήρωση του αριθμού του στρατεύματος.
Για εκπαίδευση βέβαια και για ύψιστης σημασίας αμυντικούς λόγους θα γίνεται επιστράτευση μερικών ή όλων των εφέδρων όπως και σήμερα.
Πολλοί θα πούνε, ότι αυτό είναι ένα ακριβό σύστημα εφεδρικού στρατού.
Ίσως, αλλά μόνο με αυτόν τον τρόπο θα διαχωρίσουμε την θέση μας όσοι θέλουμε εφεδρικό στρατό πολιτών και όχι στρατό Δουλοπαροικιών για αγγαρείες.
Αν είναι έτσι, καλά κάνουν και οι γιοι των πατρικίων και «την κάνουν για αλλού»..
http://tsouknida.blogspot.com/2007/01/no2.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου