Ο Οδυσσέας, ο Καραγκιόζης, οι Θερμοπύλες και η φετινή 25η Μαρτίου..

«Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ

και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ,

 να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω.»
Για να γίνουμε επίκαιροι λόγω εθνικής γιορτής, αυτός ο στίχος του Μανώλη Ρασούλη, αντιπροσωπεύει περισσότερο από το κάθε τι σύγχρονο, τον πατριωτισμό του Έλληνα.  Όταν δεν γινόμαστε τίποτα φασιστοειδή, εξαιτίας της ανασφάλειας, αγαπάμε την Ελλάδα γιατί είναι κάτι που είναι συνεχώς σε κίνηση, δεν μας εγκλωβίζει και συχνά- πυκνά μας εκπλήσσει.  Ίσως πραγματικά δεν θέλουμε  ένα έθνος αυστηρά δομημένο, αλλά έναν νόμο που κάθε φορά να καλούμαστε να τον ερμηνεύσουμε. Θέλουμε τα πράγματα απολύτως ανοιχτά για να οξύνουμε την εφευρετικότητά μας και την ικανότητά μας να τα κατευθύνουμε. Σαν τον Οδυσσέα που μπόρεσε και άκουσε το απαγορευμένο τραγούδι των Σειρήνων, πήγε στον Άδη και γύρισε και σαν τον Καραγκιόζη…

Αλίμονο όμως, το  σημαίνον «Καραγκιόζης» μας αποκαλύπτει και την πλήρη διαστροφή των παραπάνω.

(Οι αρχαίοι βέβαια λάτρευαν το μέτρο για να αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Παρόλα αυτά έκαναν κάτι τέρατα του τύπου «Ανταλκίδειος Ειρήνη», «Μνημόνιο» και βάλε δηλαδή…. Καμιά φορά θα είχε αξία να ασχοληθεί κανείς φιλόσοφος σοβαρά με την προβληματική «νόμος εναντίον μέτρου» που ταιριάζουν και που διαφέρουν, εφόσον μπορούν να συσχετισθούν..)

Είναι όντως πολύ καίριος ο παραλληλισμός του πατριωτισμού μας με το «Θέατρο Σκιών», τον πολυαγαπημένο μας Καραγκιόζη.

Ο Κακομοίρης ο Καραγκιόζης, φορώντας ένα μόνιμο χαμόγελο και έχοντας ένα ξυπόλητο ποδάρι που όμως δεν κρυώνει πραγματικά, παίρνει ανθρώπινη ουσία μόνο από το παίξιμο του Καραγκιοζοπαίχτη, ο οποίος βρίσκεται πίσω από την σκιά.

Για τον Καραγκιόζικο πατριωτισμό μας να ένα πρόσφορο παράδειγμα: Η πολιτική σήμερα!

 Άλλοι κουνάνε τα νήματα. Τα κουνάνε αυτοί που χρηματοδοτούν τα κανάλια και καλός πολιτικός γίνεσαι, αν σε παίζουν τα κανάλια.

 Αυτοί που μπορεί να δημιουργούν οικονομικές κρίσεις, ανθοφορίες στα χρηματιστήρια.

Αυτοί που με τη δύναμη του χρήματος, ανά πάσα στιγμή μπορούν «να τραβήξουν το χαλί» κάτω από τα πόδια του κάθε υπουργού και κάθε κυβέρνησης .

Τότε ο κάθε "κυρ- υπουργός" πάει σπίτι του και συνειδητοποιεί, ότι είναι κι αυτός αναλώσιμος, παρά τις επενδύσεις οικογενειακών κοινοβουλευτικών παραδόσεων στην καμπούρα του.
Και τι του μένει του κάθε πολιτικού ως εξουσία . Ίσως να χορεύουν μαζί του τα Κολλητήρια , πιστεύοντας ότι θα τα κεράσει φασουλάδα.  Τελευταία βέβαια τα κολλητήρια βαρέθηκαν να περιμένουν και πετάνε γιαούρτια…

Οπότε και οι μικροχαρές δεν είναι τόσο βέβαιες και συχνές!

Δυστυχώς αυτό το σικέ παιγνίδι  μας δείχνει γιατί σήμερα έχει επικρατήσει η απογοήτευση στον χώρο της πολιτικής: Ο στόχος της πολιτικής επικοινωνίας των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων  δεν είναι να κερδηθεί η βαθειά εμπιστοσύνη των ανθρώπων, ο σταθερός ενθουσιασμός ομάδων πολιτών, ώστε να γίνουν μαζί με την ηγεσία καθημερινοί πολεμιστές για ένα ανορθωτικό κοινωνικό όραμα.  Στόχος ανομολόγητος είναι  ο προσωρινός εντυπωσιασμός και ο  κοινωνικός αυτοματισμός:  Για κάθε κακή πλευρά του δημόσιου βίου φταίνε οι άλλοι: Οι κακοί δάσκαλοι, οι λαδωμένοι εφοριακοί, οι αγρότες «που έφαγαν» τις επιδοτήσεις χωρίς αποτέλεσμα, οι άρρωστοι, οι οποίοι μη έχοντας εμπιστοσύνη στο σύστημα δίνουν «φακελάκι» ... Ποτέ δεν φταίει η απογοήτευση, η πολιτική αμηχανία, τα αδιέξοδα που δημιουργούν ένα βάλτο μέσα στον οποίο βρωμούν και ζέχνουν η φαυλότητα και ο ατομισμός.

Εδώ πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή, να για να συναντήσουμε την άλλη πλευρά του Καραγκιόζη, να ακολουθήσουμε τον Οδυσσέα που ξέφυγε του Κύκλωπα. Τον Οδυσσέα που ρίσκαρε!

Εδώ θα συμφωνήσω με τον Νίκο Κοτζιά* πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, αλλά και πρώην κορυφαίο σύμβουλο του σημερινού πρωθουπουργού: «..εδώ που φτάσαμε όλοι αυτοί που μπορούν και θέλουν να αποφασίσουν για εμάς πρέπει να γνωρίζουν και να κατανοήσουν ότι η Ελλάδα θα φτάσει στα άκρα. Όχι ως μπλόφα και πολύ λιγότερο για επικοινωνιακά προεκλογικά παιχνίδια. Όποιος πάει στις 25 του Μάρτη για μια εικονική διαπραγμάτευση «εσωτερικής κατανάλωσης» θα λειτουργήσει ως καταδότης των δικαίων των Ελλήνων…. Δεν παραδινόμαστε. Δεν εγκαταλείπουμε τα όπλα που διαθέτουμε... Μένουμε για να παλέψουμε με ένα και μοναδικό μοτίβο: όποιος θελήσει να καταστρέψει την Ελλάδα θα έχει κόστος. Όσο μπορούμε πιο υψηλό! …Εδώ θα σταθούμε! Στις Θερμοπύλες. Και ας πέσουμε. Αλλά δεν θα περάσουν.»

*Άρθρο του Νίκου Κοτζιά για το epirusgate.blogspot.com, 15/03/2011

Με πατριωτικούς χαιρετισμούς

Τσουκνίδα Αγριόχορτου